FanFic.nl

The wager [7-shot]

5

Monica Rahters
Ik loop een beetje zenuwachtig achter Irina aan.
“Dit is echt een goed idee?”�vraag ik voor de zekerheid.
Ze glimlacht, neemt mijn gezicht in handen. Normaal gesproken is de enige van wie ik fysiek contact verdraag Tom, maar ik begin er langzamerhand aan te wennen dat deze weddenschap niet alleen invloed lijkt te hebben op mijn uiterlijk…
“Wat moet ik precies doen dan?”�vraag ik zenuwachtig, hoewel ik al lang weet wat ze van plan is.
“Gewoon door de straat lopen, dan peil ik de reacties.”�grinnikt ze, en ze geeft me en duwtje richting het begin van de winkelstraat.
Ik tril op mijn benen, probeer te denken aan alles wat ze heeft gezegd terwijl ik met moeite mijn evenwicht vind op de hakken die ik nog steeds draag. Na gisteren ben ik er wat meer aan gewend, maar het gaat nog altijd niet zoals ik het zou willen…
“Kom, ik loop naast je.”�zegt ze dan, en probeert me aan het lopen te krijgen. Ik wil het liefste in jammeren uitbarsten van de zenuwen, maar ze pakt me hardhandig bij mijn arm, alsof ze een kleuterjuffrouw is.
Ik pers er een glimlach af, iets wat ze er de hele tijd bij me inwrijft. Langzaam loop ik de winkelstraat in, probeer mezelf niet te veel op te laten vallen, wat me al snel op een por tussen mijn ribben komt te staan.
“Au! Waar is dat goed voor?”�vraag ik geïrriteerd, maar Irina lacht alleen.
“Zie je die jongen daar?”� Ze wijst naar een voorbijlopende jongen van een jaar of twintig, en giechelt.
“Volgens mij zag hij je wel zitten.”� Ik rol met mijn ogen, probeer een grom van ergernis te onderdrukken. Dat deel vind ik dan nog steeds niet leuk, gegiechel over jongens en flirten. Nooit mijn stijl geweest, en waarschijnlijk zal het dat ook nooit worden. Irina trekt me verder mee door de winkelstraat.
“Kom, we gaan gewoon een ijsje eten. Dat heb je wel verdiend.”�glimlacht ze. Ik grijns voorzichtig. Uiteindelijk bleek Irina aardiger te zijn dan ik had verwacht, en het valt me mee dat ze me niet tot het uiterste dwingt.
Een paar jongens kijken om als ze het typerende geluid van meisjesgelach en twee paar hakken op straatstenen horen, en ik kreun lichtjes als ik een van hen een klasgenoot herken. Het is net alsof zijn ogen spontaan uit zijn kassen rollen, ik schaam me dood…
Irina glimlacht naast me als ze doorheeft dat ik langzaam rood word, en pakt dan mijn hand vast. Ik frons mijn wenkbrauwen, omdat ik niet met meisjes omga ben ik het niet gewend om zo met mensen om te gaan. Jongens zijn toch altijd anders, directer en onverschilliger. Niet zo klef, ik heb Tom nog nooit een hartje zien typen op msn…
In de ijssalon is het bijna overdadig druk voor de tijd van het jaar, maar Irina grijnst breed als ze weer een paar jongens van onze leeftijd ziet staan.
“Mogen wij misschien voor? We hebben haast.”�zegt ze, met een twinkeling in haar ogen die me duidelijk maakt dat dit iets is wat ze vaker doet. Altijd heb ik een hekel gehad aan mensen die hun charmes gebruiken, en ik bijt op mijn lip vanwege het feit dat ik het nu zelf aan het doen ben.
Als ik een van de jongens naar me zie kijken, sla ik snel mijn ogen neer en frummel aan de zak van mijn rokje. Ik ben nog steeds niet gewend aan dit alles, laat staan dat ik het ooit echt leuk ga vinden. Irina kijkt me guitig aan, ik zie dat ze elke handeling die ik maak in me opneem, mijn manier van doen.
“Je ziet er misschien nu wel zo uit, maar je gedraagt je nog altijd niet zo.”�mompelt ze in mijn oor, voordat ze het meisje achter de kassa om twee chocolade ijsjes vraagt. Ik schud snel mijn hoofd. “Dat maakt niet uit, het gaat er alleen om dat ik een jongen kan versieren. Dat gaat wel lukken als ik het probeer…”�
Ik wil daar nog aan toevoegen dat er dan ook nog de hulp van alcohol geboden kan worden als Irina me plotseling weg trekt, de ijsjes vergetend.
“Wat doe je?”�vraag ik, gefronste wenkbrauwen, niet goed wetend wat er aan de hand is. “Tom loopt daar, met Bill.”�sist ze in mijn oor. “Hij mocht toch niet weten dat ik je hielp?”� “Shit nee.”�fluister ik ontsteld, maar loop dan mee, het opvallende geluid van mijn tikkende hakken vervloekend.
“Hey, Irina!”�klinkt het dan, en ik kreun inwendig als ik Bills stem herken.
“Uhm… Hoi Bill!”�antwoordt ze toch, terwijl ze mij wegduwt.
“Ga weg…”�mompelt ze snel, en ik knik. Ik kijk haastig om me heen, probeer een winkel te vinden waar Tom waarschijnlijk niet in komt.
Uiteindelijk schiet ik dan met een knalrood hoofd een lingeriewinkel in, en kijk voorzichtig vanuit de etalage naar de tweeling die met Irina staat te praten.

Tom Kaulitz
Verveeld rol ik met mijn ogen als ik zie hoe Bill een kus op Irina’s lippen drukt en breed glimlacht. Denk je dat je even rustig de stad in kan gaan, een beetje ouwehoeren, maar nee, dan kom je zijn vriendin tegen.
Ik registreer de omgeving, gewoon om snel wat te doen te hebben. Bill kennende gaat hij Irina minstens voor komend kwartier niet meer loslaten…
Mijn oog valt op een groepje meisjes dat staat te praten, en een grijns speelt om mijn lippen. Keurend laat ik mijn ogen over ze heen glijden, en volg hun bewegingen. Ze lopen verder, ik zie hoe ze een lingeriewinkel inschieten.
Onbeschaamd probeer ik door de etalage naar binnen te gluren, langs hoerige stukjes kant en vreemd kijkende paspoppen, als ik een meisje bij een rek zie staan. Lang blond haar valt tot midden op haar onderrug, en ze draagt een kort wit rokje waarin haar lange, gebruinde benen goed uitkomen.
Onwillekeurig laat ik mijn tong langs mijn lippiercing gaan, terwijl ik bijna op mijn tenen ga staan om meer van het meisje te zien te kijken. Alsof ze mijn blik op zich voelt branden kijkt ze even om, maar dan worden haar wangen knalrood en kijkt ze een andere kant op. Bevreemd probeer ik de blik in haar groene ogen te ontcijferen, die me ergens bekend voorkomen. Ze lijkt een beetje op Mo, maar dat slaat helemaal nergens op…
Bill stompt me tegen mijn schouder, en ik kijk verward om, totaal gedesoriënteerd.
“Wat doe je…”� Zijn zin stokt in zijn keel als hij ziet dat ik net nog naar een lingeriewinkel stond te kijken. Hij rolt geërgerd met zijn ogen.
“Tom, kom op. Lager kan je echt niet zinken…”�begint hij, en ik zie hoe Irina een glimlach verbergt achter haar hand als ze de blik in mijn ogen ziet.
Alsof ze doorheeft, beter dan mijn eigen tweelingbroer, dat ik net een meisje stond te bekijken. Bill en Irina lopen langzaam door, hun handen verstrengeld, en ik richt nog een keer een blik in de winkel.
Het meisje is ondertussen verdwenen, en ik vervloek het feit dat ik haar nummer niet had kunnen vragen…

Reacties: