Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Attention » Kick-off
Attention
Kick-off
Wanneer ik de hoteldeur achter mijn kont wil toedraaien, merk ik dat de jongen van net mij gevolgd heeft. Het puntje van zijn witte sneaker zit tussen de deur en zijn vingers heeft hij om datzelfde voorwerp gevouwen. Ik kijk er even met een opgetrokken wenkbrauw naar, maar richt mij dan toch op zijn gezicht.
"Pardon?" Hij grijnst alleen maar, waardoor ik de neiging krijg de deur wagenwijd open te rukken om hem dan keihard dicht te knallen zodat hij als een flamingo de gang door hupt door de pijn aan zijn voet. Maar ik houd mij in.
"Ik dacht aan een verdiende welterusten?" Oké, ik pak echt hoogstpersoonlijk een doekje om die vieze grijns van zijn gezicht te vegen!
"Welterusten. Zou ik nu alsjeblieft de deur mogen sluiten zodat ik kan slapen? Morgen een lange dag." Om daad bij woord te doen gaap ik tegen de rug van mijn hand en knipper nog eens vermoeid met mijn ogen. Aan zijn blik te zien lijkt hij er alleen niets van te geloven.
"Nou-nou, al zo moe? Het is pas.." Hij schuift zijn mouw omhoog om op zijn horloge te kijken, die overigens een diameter heeft van een regenpijp, en vervolgt dan: "half twee."
"Ade-tijd dus. Hé, wees eens een brave jongen en zoek ook jij je bedje op." Verward kijk ik even naar twee totaal verschillende blikken die over zijn gezicht glijden: vernedering en daarna overwinning. De nu al bekende grijns dus.
"Die staat achter jou." Hij geeft een knikje met zijn hoofd, waardoor ik omkijk en mijn bed aantref. Dat heeft hij zo niet gezegd. Gelijk begin ik te denken aan een goed weerwoord, maar mijn malen wordt onderbroken door een bekend deuntje.
Gered! De beltoon van mijn mobiel gaat met de tijd harder. Gebarend naar de jongen dat ik dit 'belangrijke' telefoontje moet opnemen, duw ik met de neus van mijn schoen zijn blokkerende schoen tussen de deur vandaan. Opgelucht bij het horen van het slot dat erop valt, druk ik op het groene hoorntje.
"Heb ik al gezegd dat ik van je houd?" neem ik op.
"Bij dezen. Waar heb ik je nou weer van gered?" Celine kent mij té goed om niet door te hebben dat er iets aan de hand is. Buiten dat heeft ze een zesde zintuig als het om 'gossips' gaat.
"Vanaf dag één loopt er een jongen achter mij aan, en die is gisteren pas ingegaan," klink ik geërgerd. Ik laat mij dan ook desperate op bed vallen. Met mijn ogen gericht op het plafond voel ik Espresso op mijn buik nestelen.
"En sinds wanneer is zoiets vervelend?"
"Sinds hij.."
"-Wacht, ik heb een wissel." Verontwaardigt knipper ik met mijn ogen en kijk naar mijn telefoon. Ze heeft mij gewoon echt op de wacht gezet? Maar het duurt niet lang of ik hoor de hoge stem van de blondine weer: "Is het goed als ik Alex aan het gesprek toevoeg?" Grijnzend stem ik toe. Het is dat Alex de wissel was, anders had ik een paar flinke woorden over mijn tong laten rollen.
"ADE!" gilt Alex haar typische gil. Ik moet nu nog breder grijnzen.
"Lex! Ook hallo." Er wordt gegiecheld aan beide lijnen. Soms vraag ik mij echt af hoe oud die twee werkelijk zijn. Het liefst halen ze nog steeds kattenkwaad uit die ze op hun zestiende deden. Met jongens flirten, ze uitlokken en ze dan lachend eind van de avond achter te laten met de mededeling dat hun uiterlijk niet voldoen aan ons lijstje.
Nu ik er zo over terug denk schaam ik mij diep.
"-Maar Chickí¡, vertel eens verder over die gozer. Hoe is hij?" Alex roept hierop volgend iets onverstaanbaars, maar ik kan wel raden wat het had kunnen zijn.
"Oké, kort samengevat: De gitarist van de band heeft te veel hormonen. Die hormonen sturen hem aan om mij lastig te vallen, waardoor ik vanaf dag één last heb van irritaties. Dus little help, please?" Het is even stil aan de andere kant.
"Maar waar zit het probleem? Want van wat ik weet van die band, is dat de gitarist best hot is -als je die nepneger kleding wegdenkt." Ietwat geïrriteerd door Alex's antwoord aai ik ruwer over de vacht van Espresso, wat deze meteen laat merken met een boze miauw.
"Ik weet niet eens hoe oud dat kind is? Achttien? Mensen, ik ben zes jaar ouder, ik sta niet te wachten om te babysitten en dan óók nog eens de zware taak op mij te nemen, en dat is David te assisteren. Shoot me if I'm wrong."
Hmm.. een Boy Toy, leuk toch?"
"-Alex, aan jou hebben we niets," haalt Celine de woorden uit mijn mond, waardoor ik hier alleen nog maar diep op uit hoef te zuchten. "Negeer gewoon die handel. Uiteindelijk moet hij zich toch gaan vervelen wanneer hij merkt dat je niet op zijn aandacht reageert? Er hoeft maar een Bimbo zijn pad te kruizen en je bent verleden tijd."
"Nee, dat maakt het beter. Nu ben ik een naam die doorgekruist wordt op zijn lijstje. Woepie." Mijn sarcasme wordt meegezonden met mijn antwoord.
"Take it or leave it."
"Oké, take it. Maar goed. Mijn dag." Hierdoor zijn mijn vriendinnen gelijk stil. Ik gooi mij op mijn buik, waardoor Espresso noodgedwongen een nieuw slaapplekje moet vinden, en steun met mijn hoofd op mijn linkerhandpalm om zo verder te praten: "Buiten dat akkefietje van net heb ik een super leuke dag achter de rug. David heeft globaal even de crew voorgesteld. Hij heeft doorgegeven wat er morgen gaat komen en wat hij van mij verwacht. Het touringschema nemen we ook morgen door. Ik ben echt benieuwd welke landen we allemaal gaan zien! Stiekem hoop ik dat we ook langs Madrid gaan, want ik wil doodgraag mijn familie weer eens zien daar."
"Daar woont die lekkere neef van jou, toch?!" Alex flipt hem nog net niet de pan uit. Sinds de eerste keer dat ze met mij, en samen met Celine, mee is gegaan naar Madrid en daar Devante heeft ontmoet, mijn neef dus, kan ze haar klep niet meer over hem houden. En dat is al meer dan zeven jaar geleden. Nu kan ik zelf ook wel zien dat hij goede gene heeft, maar hem samen met Alex? Nee, dat zie ik niet voor mij, en ik zie het ook niet zitten. Alex als vriendin, prima, maar haar als soort van familie, ik weet niet of ik dat trek.
"Ja, die woont daar," weet ik na enige stilte te antwoorden. Op tijd lukt het mij om te weerhouden van oogrollen, maar ik geloof zeker dat Celine dit wel heeft gedaan.
"Chill. Geef dan even een gil wanneer je weet of je inderdaad langs Madrid gaat en voor hoe lang je daar blijft, want dan wil ik je natuurlijk opzoeken!" Ik schiet keihard in de lach en ik hoor de blondine er achteraan echoën. "-Wat?"
"Schijnheilig kind dat je er bent. Echt niet dat je voor mijn komt! Jij wilt Devante zien!" Door de stilte, buiten het geproest van Celine om, weet ik dat ik Alex heb waar ik haar hebben wil; in een héél nauw hoekje waar ze niet onderuit kan praten, noch aan kan ontsnappen door onder mijn arm te vluchten.
"Niettes.." zegt ze dan zacht, waardoor ik alleen maar harder in de lach schiet. Ik geloof het gelijk wanneer mij verteld wordt dat de andere vleugel van het hotel last heeft van mijn overlast.
"Je mag je witte vlaggetje tonen, want winnen kun je toch niet meer," grinnikt Celine nu.
"Ja-ja-ja, ik geef mij over," bromt de Koreaanse dan. "Maar geef mij ongelijk? Die dude is heet!"
"We hebben het hier over mijn neef, ja? Praat niet over hem alsof hij een pizza is die net uit de oven komt."
"-Maar hij lijkt mij wel smakelijk." En zo maakt Alex smakgeluiden door de telefoon. Het wordt me wat teveel en vertel haar dan ook gelijk dat ze nu moet kappen. Hier geeft ze aan toe en vraagt of ik mijn ouders al gesproken heb.
"Nee, nog niet. Maar ik kan ze op dit tijdstip niet bellen. Het eerste wat ik doe morgen is hen bellen."
"Ga je vertellen over de gitarist?" vraagt Cel voorzichtig, maar mijn uitbarsting is nog steeds hard.
"Ben je gek? Als ik vertel dat er een jongen vervelend achter mij aanzit, dan komt mijn vader de vervelende ouder uithangen. En jullie weten net zo goed hoe erg én gíªnant dat is." Met mijn wijsvinger volg ik het crèmekleurige motief op mijn laken. Espresso is inmiddels voor mij op een hoofdkussen gaan liggen, trekt zich niets aan van mijn luide stem.
Alex neemt nu het woord: "Klopt. Ik weet nog de vorige keer. De jonge gymleraar vond je iets te interessant. Raimund kwam hier op onverklaarbare wijze achter en heeft de leraar weten te ontslaan.
Maar wat wil hij bij die jongen flikken? Ontslaan zal een beetje moeilijk gaan, hij maakt deel uit van de band!"
"Is ook zo. Maar dan kan hij mij daar nog wel weghalen. Hij weet dat dit mijn droom is, alleen als dit niet op zijn juiste manier gaat, dan steekt hij er persoonlijk een stokje voor. En ik wil daar echt niet weg. Het is nog niet eens begonnen of ik praat er al met euforie over. Zo'n irritant pubertje mag écht geen roet in het eten gooien. Dus hierbij vraag ik jullie met de hand op het hart dat jullie niets doorvertellen aan mijn vader, noch mijn moeder, want die kan net zo erg zijn. Oké?"
Aan beide kanten wordt plechtig beloofd dat ze hun mond zullen houden. Hierdoor verschijnt er een glimlach op mijn lippen en vertel ze dat ik nu echt moet ophangen, omdat het anders te laat wordt en ik niet wil dat ik op mijn eerste officiële dag er niet uit zie. Ze lachen erom en wensen mij dan welterusten op één voorwaarden, dat ik ze snel weer update. Lachend beloof ik daarop en druk dan op het rode telefoontje.
Mijn eerste officiële dag begint met chaos en stress, heel veel stress. Wat normaal alleen in drama films te zien is; een vrouw die al haar kleding uit de kledingkast plukt en zo over haar schouder gooit, of op één been hupt om haar pump aan te krijgen, gebeurt bij mij in de realiteit. Ik weet dan ook net de deurpost te vinden voordat ik onderuit ga door een rondslingerende BH en bandje waar mijn hak in is blijven hangen. En de reden waarom mijn hoofd een wervelwind is en ik dit ook zo uit? Omdat ik over precies zes minuten in de vergaderzaal aanwezig moet zijn en ik maar niet mijn andere pump kan vinden.
"Godvr.. waar is die!" Met ongelijke passen, doordat ik al één hak aan heb, bega ik de zoveelste ronde om de tweede van het paar te vinden. Maar hij ligt niet in mijn koffer, of onder het bed, ook niet op het balkon en de badkamer heb ik ook al meerdere malen gecheckt.
"Hoe kan dit? Espresso, waar heb je hem gelaten?" De kater kijkt een keer loom op vanaf mijn hoofdkussen, maar rolt zich dan net zo snel weer op. "-Ik zou maar wat aan jou hebben," verzucht ik. Hopeloos draai ik een rondje om mijn as, laat mijn ogen elk hoekje inspecteren, maar ik vind nog steeds niets. Dus besluit ik om dan toch maar voor zwarte schoenen te gaan in plaats van grijs suède, check mezelf nog één keer in de grote spiegel naast de deur en open dan deze na mijn spiegelbeeld goedgekeurd te hebben.
"Alle gekheid op een stokje, dit kan je niet menen." Daar staat mijn onvindbare pump, gevonden in de gang met de neus naar mij gericht, alsof het wil zeggen: "Dat had je niet gedacht, hè?" En ik zou het geloven als hij zijn tong daarna nog eens uitstak. "-Hoe kan dit?" vervolg ik dan nog even verbaasd tegen mezelf. Onbewust krab ik aan mijn achterhoofd en probeer zo terug te denken aan hoe mijn ochtend is verlopen.
Ik werd wakker met Espresso die onder mijn lakens was gekropen. Opgerold en warm tegen de naakte huid van mijn buik. Daarna ben ik gaan douchen, liet mijn haar droog zodat alles snel zou verlopen en ik dus niet te laat ging komen. Met kleding zoeken was ik wat hysterischer, maar dit was een normaal ritueel voor mij, Elke koffer was geopend en totaal niet meer geordend. Mijn witte blouse met zijn kenmerkende ruches die ik van Celine had gekregen was nergens te vinden. Tijdens het zoeken begon ik te twijfelen of ik hem wel mee had genomen, alleen daar wilde ik niet aan toegeven. Na veel kledingstukken door de kamer gegooid te hebben kwam roomservice binnen met een licht ontbijt en mijn gewilde koffie en is toen bij het zien van mijn ontplofte kamer snel weer afgedropen.
Wacht! In een flits komt een handeling die ik in de ochtend heb gemaakt voorbij. Uit frustratie heb ik een pump, dé pump, over maar schouder gegooid, die hoogstwaarschijnlijk rakelings langs de jongen is gevlogen, en is zo de gang in beland. Hoe het zo netjes terecht is gekomen is nog steeds de vraag, maar ik heb in ieder geval het mysterie van de grijs suède pump die ik bij Bershka heb gekocht opgelost.
Met nog twee minuten ruil ik snel van schoenen, grijp mijn handtas onder de berg kleding vandaan die op het bureautje lag en pak nog snel de hotelpas voordat ik de deur achter mij sluit. Gecontroleerd ren door de met rood bekleden gang en druk drie keer op het liftknopje. Kom op... Aan de digitale cijfers boven de lift haal ik uit dat de lift nog zeker tien verdiepingen naar beneden moet. Dat gaat echt veel te lang duren!
Vloekend ren ik er weer van weg om de trap te nemen. Het zijn maar twee verdiepingen, Ade, probeer ik mezelf moed in te spreken. Trappen en hakken zijn niet de beste vrienden.
Met grote opluchting zie ik de mensen de zaal instromen en weet mij tussen de menigte te mengen. Davids ogen pikken mij zonder problemen eruit en wijst met zijn handen mijn plek aan, aan zijn rechterzijde. Ik glimlach er vriendelijk op, wens hem nog een goede morgen en neem dan plaats. Voordat we beginnen neem ik vlug nog even kijkje in de reflectie van mijn Blackberry scherm en zie, ondanks alle haast, dat alles er nog in orde uit ziet, alleen de blosjes op mijn wangen zijn dit keer niet gemaakt.
"Goed," start David de vergadering. Een werknemer van het hotel grijpt de hendels van de matglazen deuren om deze te sluiten. Ik focus mij terug op David en klik mijn pen aan, indien ik iets belangrijks moet opschrijven. "-Ik wil jullie allen van harte welkom heten. Vandaag is de dag waar we allemaal op uit hebben gekeken. Vandaag is de Kick-off van de 1000 Hotels Tour. Met onze vorige tour stonden we met een ijzersterk team waar ik en de band zeer blij mee waren en zijn. Nu kan ik met trots zeggen dat dit team, onze familie, uitgebreid is." De bruinharige manager wilde deze nieuwe crewmembers net aankondigen waarneer hij luidruchtig wordt onderbroken door iemand die binnentreed. En die iemand is niet minder dan Tom Kaulitz. Hij grijnst mismoedig en neemt dan snel plaats naast zijn broertje, die ik een korte, afkeurende blik zie geven naar zijn blonde tweeling.
"Nu de andere Kaulitz ook eindelijk binnen is kan ik mijn verhaal vervolgen. We hebben dus tien nieuwe roadies; Emil, Johann, Erich, Franz, Mike, Jurian, Thom-"
"Tom! Ik wist niet dat je liever gitaars heen- en weer vervoerd dan bespeelt!" gooit Georg over de ovale tafel. Tom bliksemt zijn bandgenoot aan de andere kant met zijn ogen neer.
"Ik heb het over deze Thom, Georg. Thomas." Een tengere, lange jongen tegen de vijfentwintig staat wat ongemakkelijk op en knikt een keer met zijn hoofd als begroeting. "Hopelijk kan ik nu wel ongestoord verder praten. Dan hebben we nog Paul, Claus en Ben." Eén voor één stonden ze allemaal op bij het horen van hun naam en namen dan weer plaats. "Ik ben erg blij met deze aanwinst, want ze zijn stuk voor stuk sterk in hun vak. Oké, nu dit verteld is wil ik het hebben over het volgende. Zoals sommige van jullie al wisten is onze Assistant Manager Benjamin Ebel er mee gestopt. Hij heeft aangegeven met plezier meegewerkt te hebben aan de groei van Tokio Hotel, maar dat hij weer toe was aan een nieuwe uitdaging. Met pijn aan het hart hebben we hem losgelaten, niet alleen als collega, maar ook als vriend.
Goed. Nu wil ik het niet hebben over verliezen, maar over winsten. Ik wil jullie graag voorstellen aan onze nieuwe Asistant Manager, Ade von Nordgau!" David legt zijn rechterhand op mijn schouderblad en gebiedt mij om op te staan. Tijdens het opstaan strijk ik mijn lichtgrijze taillerok recht en kijk de tafel rond met gekrulde mondhoeken. "Zij zal voortaan mij bijstaan en jullie hebben met problemen, vragen en mankementen. De gegevens die je van haar nodig hebt zal in de bundel voor jullie staan. Hier staat ook in hoe de tour gaat verlopen. Nu zal ik het even met jullie kort doornemen, maar ik verwacht dat jullie deze ook goed doorlezen." Tussen zijn praten heb ik weer plaats genomen en heb mijn blik laten vallen op de jonge gitarist die opvallend onopvallend met zijn mobieltje bezig is. Hij bladert door de bundel die voor zijn neus ligt, grijnst wanneer hij zijn pagina lijkt te vinden en typt dan iets in zijn mobiel. Nog geen minuut later hoor ik mijn mobiel in mijn tas vibreren.
De vergadering zit erop, iedereen gaat zijn eigen kant op en ik sta voor de lift stil om te kijken wat mijn Blackberry aangeeft.
'Kijk, dit is natuurlijk ook een manier om iemands nummer krijgen ;-)'
Reacties:
_o_ Tom is echt fantastisch, dat sms'je!
"We hebben het hier over mijn neef, ja? Praat niet over hem alsof hij een pizza is die net uit de oven komt."
Ik vond zo veel leuke quotes, maar ik moest er eentje kiezen. :'D
Ik vond dit echt een super leuk stukje! En ik hoop dat 1) je snel internet hebt op je laptop en 2) er gauw een nieuw Attention-stukje komt!
Zoen!
Woah, waarom heb ik zo lang gewacht om dit te lezen ?
Dit is echt fantastisch !
En die sms is gewoon geniaal.
<3
ghaha, typisch tom ^^
ik wil meeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeer!
ikke, verslaafd? ik dacht da
sneaky actie van tom, nooit opgekomen ^^
ik wil nu wel een keer een vervolgje hoor (: