Hoofdcategorieën
Home » Twilight » What time couldn't erase (pauze) » 2. Chapter 02: Fire.
What time couldn't erase (pauze)
2. Chapter 02: Fire.
Ik rende achter de anderen aan.
We renden sneller en sneller tussen de hoge, dichtopeengepakte bomen door, en ik genoot van de wind door mijn lange, blonde krullen.
De zwarte mantels van de anderen wapperden in de wind, terwijl we ons geluidloos maar razendsnel een weg vonden door de dichte begroeiing.
Daar, in de verte, doemde een klein huisje op.
Ik wist dat we daar heen zouden gaan.
Daar woonde naar zeggen van Aro een ander vampierkoppel wat toe was aan een bezoekje omdat ze een kindje veranderd hadden, en dat was tegen í¡lle regels in.
Er werd abrupt gestopt en ik kwam tot stilstand. Het enige hoorbare geluid was het geritsel van de bladeren en het zachte wapperen van de mantels van de anderen. Ik was blij dat ik geen mantel aanhoefde.
Met een lange, zwarte broek met veel zakken, die omhoog gehouden werd door een riem met gaten, en een zwart shirtje voelde ik me een stuk beter. En aangezien ik altijd degene was die de rotzooi op mocht ruimen, was het ook een stuk handiger. Die mantel zat in ieder geval nooit in de weg.
Ik volgde Jane en Aro terwijl ze zich langzaam maar statig een weg naar het huisje baanden. Nog voor we op twintig meter afstand waren, schoot de deur van het huisje open en kwam er een man naar buiten.
Zijn ogen stonden verwilderd in de luttele seconde dat ik hem aankeek, voordat hij zich op de grond liet vallen en zachtjes begon te jammeren.
'Ik weet dat we een fout gemaakt hebben, Aro. Maar vergeef ons alsjeblieft! Het kindje betekende teveel voor ons! Je kan mij nemen, maar laat mijn vrouw en het kindje met rust!'
Aro bekeek hem, zijn hoofd een beetje gekanteld, zijn lippen getuit. Met een kort hoofdknikje gebaarde hij naar de man en ik stond de volgende seconde achter hem. De vampier wist niet waar hij moest kijken en staarde verbaasd naar het oplossende blauwe wolkje dat ik achtergelaten had op de plaats waar ik net nog stond.
'Jammer joh,' grijnsde ik en hees de man overeind. Met een duw landde de vampier op zijn knieën voor Aro, en begon weer te smeken.
'Jane,' zei Aro slechts en gebaarde naar de man. Hij wenkte Felix en Demitri en liep het huisje in.
Ik wachtte buiten en hoorde het gegil van de drie vampiers door merg en been gaan. Het was een geluid waar ik nog steeds niet aan gewend was, hoewel ik al een stuk minder gevoelig was dan vroeger. Nou ja, ik was niet minder gevoelig geworden. Ik was gewoon beter in liegen, en mijn gevoelens verbergen.
Demetri en Felix kwamen het huisje weer uitgelopen, op de voet gevolgd door Aro.
'Maak het af, Julia,' zei Aro verveeld en knipte met zijn vingers.
Resoluut stapte ik het huisje binnen en gooide brandbare vloeistoffen door het huisje heen. Een paar seconden later was het huisje doordrenkt met genoeg explosieven om twee huizen op te blazen en ik stak een lucifer aan.
Ik gooide hem door de woonkamer, en meteen vatte de bank vlam.
Even bleef ik staan om naar de hoog oplaaiende vlammen te kijken, en toen draaide ik me om en liep langzaam het huisje weer uit.
Ik was halverwege de oprit toen het huisje achter me ontplofte en vlammen me omsloten.
Mijn schild schakelde zich net op tijd in, en beschermde me tegen de vlammen. Met een brede grijns liep ik naar de anderen toe, terwijl de vlammen nog steeds overal om me heen het huisje uitsloegen.
'Ik ben er,' zei ik met een brede lach toen ik Aro toch even bezorgd zag kijken.
'Goed gedaan,' prees hij opgelucht en klopte me op mijn schouder.
'Waar gaan we nu heen?' wilde Alec weten terwijl zijn blik de horizon afspeurde.
'Er zijn wat problemen... Hier vlak in de buurt. We gaan daarheen.'
'Hoe heet de familie?' wilde Jane weten.
'En wat is er aan de hand?' voegde Felix eraan toe.
'Denali, en ze hebben ruzie met wat vrienden, geloof ik,' antwoordde Aro langzaam.
Hij keek me even aan, met een blik die ik niet gelijk kon plaatsen, en aarzelde voordat hij ons allemaal opdracht gaf te gaan.
De hele reis stopte ik niet met denken aan die rare blik, en mijn wenkbrauwen waren lichtjes gefronst.
Halverwege een heideveld bleef ik plotseling staan. Mijn ogen waren wijd opengesperd en mijn oren gespitst.
Die geur...
Reacties:
OMGGG,, EMMET?!
...Heeeeeel stiekem hoop ik van wel (
) , want Julia is niet zo'n gemeen iemand 
Je moet heeeeel snel verder
xxxxxly
Waarom. Stop. Jij. Hier.
Dit is gemeeeeeeen
Oeeeeh, is het Emmett?
Laat het Emmett zijn!!!!
Snel verder, heeeel snel verder jij!
Superhoofdstuk!!
xxxxx
*staart met grootse ogen naar het scherm*
*slikt moeizaam*
Emmet zijn geur...
o.O je moet écht snel verder jij want dit is té mooi !
Ik zit hier nu al een tijdje een reactie te bedenken, maar meer dan dit krijg ik er niet meer uit het is té mooi !
Love you
x
Whaaaaaa weet je wel hoe geweldig dit is!!!!
-sorry voor het vreselijk laat lezen van dit geweldige hoofdstuk
snel verder want ik lieft dit verhaaaaaal
x