FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 23: Toasted

“Prince, kom er maar uit!”� riep Jayla, de pokéball van haar nieuwe vangst zo hoog mogelijk in de lucht gooiend. De witte gedaante die uit de pokéball kwam nam de vorm van een Ponyta aan, en keek Jayla vragend aan. Jayla grijnsde breed. Er was nog een voordeel aan een Ponyta. Ze had een vervoersmiddel. Ze klikte nu de pokéball van Zero van haar riem af, en richtte hem op haar Grovyle. “Je mag uitrusten, Zero!”� zei ze, om hem vervolgens in zijn pokéball terug te laten keren. Ze richtte haar aandacht weer op haar Ponyta. Voorzichtig stak ze haar hand naar hem uit. Prince keek er eerst op een achterdochtige manier naar, voordat hij zijn nek naar voren uitrekte om er aan te kunnen snuffelen. Prince. Was. Té. Schattig. “Braaf…”� grijnsde Jayla. Ze legde haar hand neer op de zachte neus van Prince. De Ponyta tolereerde dat een tijdje, voordat hij zijn kop weg draaide, en verveeld wegkeek van Jayla. “Je wil vast wel iets te eten,”� bedacht Jayla. Ze zocht in haar rugzak, om er uiteindelijk een Oran Berry uit te halen. Prince scheen geïnteresseerd te zijn, aangezien hij eerst aan de bes snuffelde. Hooghartig draaide hij zijn kop weg van de bes. Was een Oran Berry te min voor hem…?

Oké, misschien was Prince niet de perfecte prins. Hij gedroeg zich als een verwaand klein kind door Oran Berry’s te weigeren. En, wat nog irritanter was, was dat hij vervolgens weigerde om terug te keren in zijn pokéball. Het leek misschien makkelijk om een pokémon terug te laten keren, al helemaal als hij zo groot was, maar… Nee, dat was het niet. Vooral niet als de pokémon vreemde sprongen maakte, en zich achter de bomen verschool. Jayla begon geërgerd te knarsetanden. “Goed dan,”� snoof ze. “Blijf maar uit je pokéball.”� Ze probeerde de geamuseerde blik van haar Ponyta te negeren. Hij zou nog wel merken wie de baas was. Er was tenminste een ding dat hij wel deed. Hij volgde haar. Of was dat soms door het feit dat ze hem had gevangen? Was het misschien zo dat de pokéball zo was ontworpen dat de gevangen pokémon verplicht was om zijn of haar trainer te volgen. Zou dat kunnen? Dat zou in ieder geval wel logisch zijn.

Het was niet erg ver meer naar Miho Town. Hooguit een half uurtje lopen. Bovendien ging dat halfuur veel sneller als je een pas gevangen pokémon had die je kon bewonderen. “Ik vraag me af…”� mompelde Jayla. Met een weinig goeds voorspellende glimlach benaderde ze Prince. De Ponyta volgde haar met een achterdochtige blik. “Zeg eens, Prince..”� begon ze. Ze legde haar hand neer op zijn nek, wat een slecht idee bleek te zijn. De vlammen, die normaal geen pijn zouden moeten doen, voelden warm aan. Heet. Alsof het echt vuur was. Sterker nog, het was gewoon echt vuur. Brandend vuur, dat haar hand aan het verschroeien was. Snel trok ze haar hand terug, vloekend van de pijn. Tranen sprongen in haar ogen. Water. Ze had water nodig. Had ze ergens water? Met haar andere hand trok ze haar rugzak van haar rug af, en gooide de gehele inhoud op de grond, zoekend naar een flesje water. Daar. Onhandig haalde ze de dop er van af, om vervolgens het verkoelende water over haar hand heen te laten stromen. Het enige wat ze wist van brandwonden was dat je ze onder koel, stromend water moest houden, helaas. Wat ze niet wist, was dat het brandende gevoel nog een tijdje aan zou houden.

Mokkend, en nog steeds zachtjes vloekend van de pijn liep Jayla weer verder. Waarom had ze in hemelsnaam maar één flesje water meegenomen? Oh, natuurlijk. Ze had niet verwacht dat er ook maar iets zou gebeuren waardoor ze een brandwond op zou lopen. De tranen schoten weer in haar ogen toen ze naar haar hand keek. Verschillende blaren waren zichtbaar, die allemaal even pijnlijk waren. Haar rechter hand nog wel. Ze hoefde hem nauwelijks te bewegen, of ze had al een reden om nog verder ineen te krimpen van de pijn. Pissig keek ze naar Prince, die zich nog steeds scheen te vermaken. Hoezo waren Ponyta’s zachtaardige dieren? Prince genoot er gewoon van dat ze pijn had! “Nooit meer,”� siste ze, om vervolgens weg te kijken van de Ponyta. Eigenlijk was Zero gewoon hetzelfde. Waarschijnlijk zou hij zich doodgelachen hebben als hij had staan kijken. En Tsubaki..? Tsubaki zou waarschijnlijk toegekeken hebben zonder te reageren. Wat had ze toch een perfect team samen gesteld…

Eindelijk, daar was het. Miho Town. Dankbaar trok ze een klein sprintje naar het Pokémon Center toe, om daar direct naar de WC toe te lopen. “Wacht hier,”� beval ze Prince. Het was niet de bedoeling dat er een Ponyta in de WC zou staan, of wel soms..? Dankbaar liet ze het koele water over haar handpalm heen stromen. Een kwartier water verspillen later was ze eindelijk klaar om de wc weer uit te gaan. Verrassend genoeg stond Prince er nog steeds, alhoewel hij nu omringd was door kleine kinderen. Jayla fronste. En híºn handen verbrandde hij niet, hè? Niet eerlijk. “Prince?”� riep ze haar Pokémon. De Ponyta keek op, en scheen zelfs dankbaar te zijn dat hij verlost was van de hebberige handjes die hem allemaal wilden aanraken. Jayla knikte goedkeurend. Ergens was hij wel lief… als hij haar handen niet verbrandde, in ieder geval. “Jayla?”� hoorde ze haar naam. Verbaasd keek ze om, om daar Rachel te zien staan. Ze begon te grijnzen toen ze Rachel’s mond open zag staan van verbazing. “Dus.. die Ponyta is van jou?”� vroeg ze terwijl ze op Jayla af kwam gelopen. Jayla knikte, en deed haar best om Rachel niet uit te lachen bij het zien van haar hebberige blik. “Hij is van mij,”� hielp Jayla haar herinneren. Rachel knikte vaagjes. “Maar… je wilde dat ik hier naartoe kwam?”� zei Jayla. Eerlijk gezegd was ze vergeten waarom ze naar Miho Town toe had moeten komen. Maar, ze was er. En daar ging het om. Rachel knikte. “Oh! Wacht even!”� begon ze. Jayla keek haar vragend aan. “Ik moet je iets laten zien!”�

Reacties: