FanFic.nl

Our own Humanoid world

65. 8 augustus 2010

Makbule her point of view.
Samen met Bill tilde ik allerlei dozen naar boven. We zouden onze kamer gaan inrichten. Hier zat ik al lang op te wachten. Bill grinnikte om mijn hyper gedrag omdat we de kamer gingen inrichten. In het midden van de lange muur waar ook de graffiti was aangebracht stond ons bed. Het bed is ingebouwd in een verhoogd wit plateau. Op het liggende plateau dat om het bed heen ligt staat er ‘I'll follow you and make a heaven out of hell, and I'll die by your hand which I love so well’ dat je woord per woord kunt lezen als je om het plateau heen loopt. Het is een Shakespeare quote die overal gegraveerd hoort te zijn, volgens mij dan toch. Je moet over de plateau lopen om in bed te komen. Het bed is een modern bed met zwarte witte kussens met allerlei motieven die ook terugkomen op het kleine tapijt op de vloer.
De vloer is dan weer gemaakt uit donkere, matte en vooral grote vierhoekige tegels.

Bill zat te klunzen met een doos. Ik grinnikte en nam een schaar uit mijn broekzak.
“Asjeblieft schat, dat moet beter lukken,”� zei ik terwijl ik hem de schaar aangaf. Blij keek hij me aan.
“Zo breken je nageltjes niet hé,”� knipoogde ik. Bill stak zijn tong uit en maakte de doos open.
“Onze boekenkast,”� glimlachte Bill. Ik ging langs hem zitten om hem te helpen het ding in elkaar te zetten. Onze boekenkast zou van het plafond tot de grond komen en hij zou de witte muur rechts in beslag nemen. Mijn grote boeken collectie komt erin en ook nog wel enkele boeken van Bill, als hij die überhaupt heeft. Ik grinnikte even en bekeek de kast die nu rechtop stond tegen de muur.
De bovenste lange plank van de boekenkast wordt gevuld met een hele lange uitgebreide collectie cd’s van zowel Bill als mij.
De onderste plank daar in tegen is gevuld met een nog uitgebreidere collectie dvd’s van horror films en chickflicks en tussen de onderste en de bovenste plank staan rijen leesboeken, maar ook leerboeken, ik ben nogal leergierig.

“Zit je weer met je gedachten bij je Shakespeare collectie?”� vroeg Bill met een grijns terwijl hij allerlei boeken in de kast zette. Ik haalde enkel mijn schouders op en hielp hem alles mooi op alfabetische volgorde te zetten. We zijn beide gesteld op orde. En bij mij zeker als het over mijn boeken gaat. Die zijn waardevol voor mij.
Nu kroop ik op een stoel om de gordijnen op te gaan hangen. Bill gaf ze me aan. Het motief was een prachtig bloemachtig motiefje met streepjes.
In de hoek van de kamer, naast de deur van onze inloopkast, dat is wel nodig met Bill als vriendje, staat een glazen tafel met allerlei modebladen, glazen wijn en mijn laptop.
“Het wordt mooi hé,”� glimlachte Bill.
“Ons persoonlijke stekje,”� grijnsde ik terwijl ik al eens rond keek.
“Hier kunnen we ongestoord ons ding doen,”� glimlachte Bill.
“Viezerik!”� riep ik.
“Zeg, kalm, dat bedoelde ik niet!”�
“Weet ik wel.”�
“Goed zo, ik ben niet zoals Tom.”�
“Weet ik,”� grinnikte ik terwijl ik Bill en por gaf.

Nu was het Bill die op het trapladdertje stapte.
“Hou wel goed vast hè.”� zei hij.
“Natuurlijk,”� verzekerde ik hem.
Bill ging op de bovenste tree staan.
“Goed, geef me nu maar de kroonluster aan,”� zei hij. Ik knikte en gaf hem het ding aan.
De kroonluster was zwart, groot en redelijk ouderwets en dat zorgt ervoor dat onze kamer er niet al te modern uitziet, dat is ook niet mooi en daarom hebben we samen dit ding gekozen in een tweedehands zaakje.
Ik hield nog stevig de ladder vast want ik wilde niet dat Bill zou vallen en iets breken. Hij leek wel een echte werkman nu hij het ding vast maakte. Hij was dan toch niet zo onhandig als hij eruit ziet.
“Wat zit je zo te lachen?”� vroeg Bill terwijl hij van de ladder af kwam.
“Je net een echte werkman, je kan nog professioneel gaan,”� grapte ik. Hij trok meteen een wenkbrauw op.
“Zie je mij al onder het stof vieze dingen doen? Echt niet hoor! Daar ben ik veel te knap voor!”�
Ik schudde mijn hoofd en grinnikte.
“Diva.”�
Bill haalde zijn schouders op en grijnsde kort.
“Wil je nog foto’s ophangen?”� vroeg Bill terwijl hij even met zijn hand door zijn haar ging.
“Ja, daar boven de glazen tafel, op de zwarte muur, wil ik die drie zwart wit portretten,”� zei ik. Bill knikte en zocht naar een boor.
De portretten zouden worden omhuld door houten lijstjes. Ze zijn wit en nog ouderwetser dan de kroonluster. Er worden drie portretten opgehangen en één daarvan is een foto van ons allemaal samen, één van Jorin, Tosca en mij en de laatste is van mij en Bill samen.
“Bill wil je boven de portretten iets schrijven met rode verf?”� vroeg ik. Bill knikte.
“Of wil je het zelf doen?”� vroeg hij. Ik knikte. Hij deed het misschien niet zoals ik het in mijn hoofd had. Bill had voor mij al een rode pot verf gehaald en een dunne penseel. Voorzichtig begon ik te schrijven. Het resultaat was mooi. Ik heb er 'If music be the food of love, play on' in gekrulde sierletters geschilderd. En het is ook zo geschilderd alsof het lijkt dat de letters bloeden over de lijstjes en bijna de grond halen.

Samen met Bill lag ik op bed naar het resultaat te kijken.
“Ik vind het echt mooi,”� zei ik. Bill knikte.
“Het is zo persoonlijk, zo van ons,”� zei hij.
“Zeg Bill, gaan we Tom even dwingen om pizza te bestellen?”� vroeg ik terwijl ik me half op hem rolde. Bill begon te grijnzen.
“Ik heb wel zin in pizza, kom we gaan hem even dwingen,”� zei hij terwijl hij me op nam en mee naar onder nam.
“Tom wij hebben honger, bestel pizza!”� zei Bill terwijl hij me op een stoel zette.
“Is goed,”� zei Tom terwijl hij even naar buiten ging om te bellen.
“Ga jij Joor en Andreas halen?”� vroeg Bill. Ik knikte drukte een zoen op zijn lippen en ging naar Jorinde en Andreas om hen te halen voor het eten.
“Wow,”� was het eerste wat ik kon uitbrengen toen ik binnen kwam. Hun kamer was net zo persoonlijk als die van mij en Bill.
“Zeg komen jullie eten, Tom heeft pizza besteld.
Ze knikte en kwamen me achterna.

Reacties: