FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 24: Friendly Fight

Lichtjes fronsend keek Jayla toe hoe Rachel een klein, diep rood gekleurd doosje uit haar gele schoudertas haalde. “Wat…?”� vroeg ze. Rachel scheen te glunderen van trots toen ze het doosje opende, en de inhoud aan Jayla presenteerde. “Kijk!”� zei ze, half gillend van enthousiasme. Een niet al te groot groen gekleurd lintje lag eenzaam in het doosje. De ronde knop, die het geheel bij elkaar hield, schitterde door de vele zorg waarmee hij steeds werd opgepoetst. “Een.. lintje?”� zei Jayla. Rachel snoof. “Niet zomaar een lintje. Mí­jn lintje. Het bewijs dat ik een volwaardig coödinator ben!”� Jayla grijnsde. Rachel was dus een coödinator. Eigenlijk had ze zoiets wel kunnen verwachten, ergens. Een team dat enkel uit vuur pokémon bestond was niet bepaald geschikt om te gebruiken bij gymgevechten. Misschien zou ze zelf ook eens een keuze moeten maken. Ze had immers nog steeds niet besloten of ze een gewone trainer wilde zijn die voor Badges ging, of dat ze liever een coödinator wilde zijn. Niet echt, in ieder geval. Als trainer kon ze de kracht van haar pokémon zien groeien, en het ervaren. Aan de andere kant zou ze als coödinator volop van de schoonheid van haar pokémon kunnen veranderen, en de eigenschappen die ze hadden behalve kracht.

“Oh!”� riep Rachel plotseling uit. Jayla wendde haar blik van het lintje af, en keek de blondine vragend aan. “Ik heb Zero nog helemaal niet gezien!”� grijnsde ze. “En om eerlijk te zijn.. Ben jij niet de enige met een nieuwe pokémon, en een pokémon die geëvolueerd is.”� Rachel klikte twee pokéball’s van haar riem af, en scheen te verwachten dat Jayla hetzelfde deed. “Sure,”� zei Jayla, om vervolgens de pokéball van Zero te pakken. Eigenlijk zou ze hem eerst bij zuster Joy moeten laten genezen.. Ach, dat kon later nog wel. “Zero, kom er maar uit!”� riep ze, tegelijk met Rachel, die Zero’s naam echter verving voor ‘Burn en Hotaru’. Nieuwsgierig keek Jayla naar de twee pokémon die Rachel tevoorschijn had laten komen. De een had een geelachtig lichaam, met een donkerblauwe rug. Achter aan zijn rug schoten vlammen de lucht in. Het was overduidelijk een Quilava, ook wel de geëvolueerde vorm van een Cyndaquil, als ze zich niet vergiste. De andere pokémon was een zwart gekleurde hond, met een oranje buik, en een soort grijs schedel dat zijn voorhoofd beschermde. Een.. Houndour?

“Oké, ik geef toe. Zero ziet er best wel kick-ass uit. Maar nog steeds niet even goed als Burn,”� zei Rachel. Jayla liet een zachte grinnik horen. Dat was enkel een kwestie van persoonlijke smaak, niet? Een vreemd idee popte in haar op. “Rachel! Laten we een gevecht houden!”� stelde ze voor. Rachel keek haar eerst verbaasd aan, voordat ze grijnzend knikte. “Prima!”� was haar antwoord. “Twee tegen twee, right?”� Jayla knikte. “Wacht, ik moet even iets doen,”� zei ze, om vervolgens Zero terug te laten keren en naar de balie toe te lopen. Aan de zuster Joy gaf ze de pokéball van Zero, en die van Tsubaki. Als ze met een gras pokémon een vuur pokémon wilde verslaan, zou ze hem in ieder geval eerst moeten laten genezen. Ze wilde Rachel natuurlijk geen voordeel geven… Wie wilde ze eigenlijk gebruiken? Vanuit haar ooghoeken keek ze achteruit, toekijkend hoe Prince hooghartig zijn neus ophaalde toen Burn hem begroette. Nee, dat werd hem niet. Prince zou vandaag vanaf de zijkant toe moeten kijken. Ze zou Zero en Tsubaki wel gebruiken. Die hadden tenminste genoeg ervaring om eens kans te kunnen maken. Bovendien luisterden die wél naar haar.

“Klaar?”� vroeg Rachel toen ze eenmaal tegenover elkaar stonden. Ze hadden zich geïnstalleerd op de parkeerplaats naast het pokémon center. Op een enkele auto na waren ze alleen. Jayla knikte, en haalde de pokéball van Tsubaki tevoorschijn. Ze zou Tsubaki als eerste gebruiken, al was het maar om Rachel’s vechtstijl te verkennen. Van het gevecht dat ze samen met haar had gevoerd herinnerde ze zich te weinig om een goed beeld te kunnen schetsen. “Tsubaki, ga!”� riep ze. Rachel volgde haar voorbeeld, en gaf haar Houndour, Hotaru, een knikje, zodat deze naar voren liep. Jayla haalde diep adem. Ze had op het moment geen flauw idee wat ze kon verwachten van Hotaru, dus zou het verstandig zijn om voorzichtig te beginnen. “Hotaru, gebruik je Ember!”� riep Rachel, die schijnbaar had aangenomen dat zij mocht beginnen. Niet dat het wat uitmaakte. “Tsubaki, ontwijk!”� riep Jayla. De Swablu flapperde woest met haar wolkvormige vleugels, en steeg net op tijd op om de vuur bollen nog te kunnen ontwijken.

“Tsubaki, gebruik je Peck!”� beval Jayla. De Swablu maakte meer vaart, en vloog eerst recht over Hotaru heen, om vervolgens een scherpe bocht te maken, en recht op de Houndour af te vliegen. Gezien het feit dat de Houndour minder snel kon draaien, was ze al te laat toen ze zich helemaal had omgedraaid. Tsubaki raakte Hotaru volop. “Ha!”� grinnikte Jayla. Rachel snoof op een manier die Prince waardig was. “Hotaru, Howl!”� riep ze. Howl. Wat deed die aanval ook alweer? Was het niet iets met.. het verhogen van aanvalskracht? Het zou wel. “Tsubaki, gebruik je Sing!”� riep Jayla. De Swablu haalde diep adem, en opende haar snavel, om zo een prachtige melodie te laten horen. Hotaru vocht tegen de slaap die de aanval met zich mee bracht, maar werd er uiteindelijk door overmeesterd. Zachtjes snurkend viel hij neer op zijn zij. Jayla begon te grijnzen. Nu Hotaru sliep, hadden zij vrij spel. “Tsubaki, gebruik je Aerial Ace!”� De Tsubaki sloot haar snavel, maakte opnieuw meer vaart, en vloog met volle snelheid op de Houndour af. Raak. Het zou zelfs vreemd zijn geweest als haar aanval had gemist. “Goed zo, Tsubaki! Nu, nog een keer!”� moedigde Jayla haar pokémon aan. Kort keek Jayla naar het gezicht van Rachel. Wacht- waarom was ze niet bezorgd? Haar pokémon werd toch afgemaakt? Of.. wist Rachel iets dat zij niet wist? ‘Early Bird’ waren de woorden die Rachel’s lippen vormde. Early Bird..? Oh, shit. Jayla’s blik schoot naar Hotaru, die niet langer in slaap scheen te zijn. Integendeel, hij bleek klaar wakker te zijn. Een klein detail dat zowel zij als Tsubaki te laat hadden opgemerkt.

Reacties: