FanFic.nl

Utah Chronicles [Gestopt!]

Hoofdstuk 25: One Down

Behendig sprong de Houndour overeind, recht op Tsubaki af, om zo haar rechter vleugel te pakken te kunnen krijgen, met wat nog het meeste leek op een Bite aanval. Alsof Tsubaki een simpel kauw speeltje was dat per se kapot moest, schudde Hotaru wild met zijn kop heen en weer, zachtjes grommend van plezier. “Tsubaki!”� riep Jayla naar haar pokémon. De Swablu liet een hard geluid horen, elke keer dat haar lichaam tegen de grond aan werd gesmeten. Zachtjes beet Jayla op haar onderlip. Als Rachel vocht, dat was het ook letterlijk oorlog. Geen genade voor de vijand. Elke klap die uitgedeeld kon worden, zou ook echt raken. “Tsubaki, kom op!”� riep Jayla, niet zeker wetend wat ze Tsubaki voor bevel kon geven om haarzelf te bevrijden. Wat voor trainer was ze als ze dit soort situatie’s niet eens had voorzien? Zonder haar vleugels was Tsubaki simpelweg hulpeloos, of niet soms..? Bam. Opnieuw raakte Tsubaki de grond met een doffe dreun. Deze keer echter, was het vervolg anders. De kleine Swablu draaide haar kop naar Hotaru toe, en gebruikte de snelheid waarmee ze weer van de grond af werd getrokken om hem met meer kracht tussen zijn ogen te raken met een Peck aanval. De Houndour liet los, geschrokken door de plotselinge aanval.

“Hotaru, Ember!”� riep Rachel vrijwel direct. Jayla haalde diep adem. Hoeveel tijd had ze om een weder aanval te verzinnen? Hoe lang zou het duren voordat Tsubaki volop geraakt zou worden? “Tsubaki!”� riep ze. Hotaru haalde inmiddels diep adem, de laatste stap voordat hij zijn Ember af zou vuren. “Vlieg onder hem door!”� De Swablu zette zich af van de grond, en vloog tussen de poten van de Houndour door, net op tijd om de vurige bollen die op haar werden afgevuurd te ontwijken. Jayla’s blik schoot naar Rachel, die geïrriteerd fronste. Jayla richtte zich weer op haar Swablu. Ze moest er kostte wat het kost voor zorgen dat ze niet meer schade op zou lopen. Zoals het er nu uit zag, zou het met haar gedaan zijn na de eerste de beste keer dat ze geraakt zou worden. “Tsubaki, Aerial Ace!”� beval Jayla. Tsubaki maakte een scherpe bocht, en vloog, alhoewel wankelend door de schade die ze al op had gelopen, zo goed als recht op Hotaru af, die nog geen tijd had gehad om zich om te draaien. Met een doffe dreun raakte Tsubaki de Houndour recht in zijn rug. Hotaru liet een pijnlijke jank horen, maar hertelde zichzelf weer op het moment dat Rachel hem beval om nogmaals zijn Ember af te vuren.

“Tsubaki, WEG!”� bulderde Jayla. Haar Swablu was te dicht bij Hotaru. Véél te dicht bij. Tsubaki deed een poging om meer ruimte te maken, maar was helaas te laat om de vuur bollen te ontwijken. Met een zachte plof viel de bewusteloze pokémon neer op de grond. Jayla haalde diep adem, en beet zachtjes op haar onderlip. Waarom had ze van tevoren niet een strategie bedacht voor het geval dat Tsubaki haar vleugels niet meer kon gebruiken? “Sorry..”� fluisterde ze zachtjes terwijl ze haar pokémon terug liet keren. Jayla glimlachte zwakjes. “Je hebt het een stuk beter gedaan dan ik.”� Ze klikte de pokéball terug aan haar riem. Twijfelend bleef haar hand hangen voor de pokéball van Zero. Had het nog wel zin om een nieuwe poging te doen? Als Rachel haar al wist te verslaan met een Houndour die ze nog maar net had… Hoe sterk zou haar Quilava op het moment dan wel niet zijn? Met Zero zou ze geen enkele kans maken, al helemaal als je meerekende dat Burn al een voordeel had omdat hij een vuur type pokémon was.

“Rachel, ik-”� begon Jayla. Een harde duw in haar rug die haar voorover liet vallen, zorgde ervoor dat ze haar zin moest afkappen. In een reflex schoten haar armen naar voren, in een poging haar val te breken. Vervolgens schoot ze weer overeind, vloekend van de pijn door haar brandwond. Pissig keek ze achterom naar Prince, die haar geamuseerd aankeek. “Jij…”� gromde ze. Hooghartig hief de Ponyta zijn hoofd de lucht in. “Ooi, Jayla, lukt het?”� klonk de stem van Rachel. Lichtelijk verbaasd keek Jayla weer naar Rachel en haar Quilava, die haar beiden vragend aankeken. Was ze serieus nu al vergeten waar ze meer bezig waren? “Sorry..”� mompelde ze. Langzaam hief ze zichzelf weer overeind. Eigenlijk kon ze zich het beste overgeven, of niet soms? Ze maakte geen schijn van kans met Zero. Opnieuw kreeg ze een duw in haar rug, alhoewel hij deze keer zachter was, zodat ze geen tweede keer voorover viel. Het zachte geluid van de hoeven van Prince die op het harde asfalt tikten, zorgden ervoor dat Jayla begon te fronsen. Het werd alleen maar erger toen hij voor haar ging staan, en nerveus met zijn hoef over de grond schraapte.

“Prince..?”� vroeg Jayla, haar pokémon bijna met open mond aanstarend. Was Prince serieus van plan om te vechten? Ze had er niet echt iets op tegen, maar… Het zou nooit werken. Hij zou nooit naar haar luisteren, en als hij al luisterde, zou ze niet eens weten hoe ze hem moest commanderen; ze had op het moment geen flauw idee welke aanvallen hij allemaal kon. “Vuur tegen vuur! I like it!”� hoorde ze de stem van Rachel, gevolgd door een zachte grinnik. Natuurlijk vond zij het fantastisch. Alles wat met vuur te maken had was leuk voor haar. Ze zou zelfs glunderend toekijken terwijl er een gebouw in brand stond. … Oké, dat was misschien nogal dramatisch, maar het ging om het idee. Jayla haalde diep adem, en gaf een kort knikje, meer naar zichzelf dan naar Rachel. “Oké dan! Laten we beginnen!”� riep Rachel. “Ga, Burn!”� riep ze. De Quilava sprintte naar voren, om vervolgens meteen weer af te moeten remmen, in een poging niet te worden vertrapt door een langs denderende Girafarig, inclusief berijden. “Wat…?”� fronste Jayla, om vervolgens, alweer, op de grond te belanden, met behulp van iemand die tegen haar aan botste. Zou het haar ooit lukken om gewoon eens te kunnen blijven staan zónder omver te worden gegooid?

Reacties: