FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 5.1

Net voor ik in de bossen verdwijn, kijk ik nog een keer om.
“Kom me niet zoeken, Alec. Ik wil even alleen zijn.”� Daarna draai ik me weer om en ren weg. Het voelt heerlijk. De wind door mijn haren. Ik adem een keer goed in. Als ik iets ruik, voel ik de brandende dorst weer in mijn keel. Ik heb al een paar dagen niet gedronken. Ik laat mijn instinct naar voren komen en spurt er naartoe. Nog sneller als net ren ik nu naar de heerlijke geur. Hij lijkt me naar zich toe te lokken. Hij roept me bijna. Steeds sneller ga ik. Diep inademend om de geur maar te blijven ruiken. Te bang dat ik misloop, wat onmogelijk is. Als ik nog maar honderd meter van de heerlijke geur verspreid ben, stop ik met rennen. Ik sluip erheen. Mijn nieuwsgierigheid wint het. Ik wil eerst weten wie het is, voor ik de heerlijke geur aanval. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. Sluip nog iets verder. Als ik haar zie, verschiet ik.
“Angela.”� Ik fluister het, bijna onhoorbaar voor mensen. Toch kijkt ze om. Haar ogen groot en vol angst. Ik zie dat ze een kind achter zich probeert te verbergen. Ik sta verstijft aan de grond genageld. ‘Ik kan dit niet. Ik wil dit niet kunnen.’ De pijn in mijn keel word steeds erger. De geur is overal. Het kind, het ruikt zo lekker, ik moet gewoon.

Al een tijdje sta ik tegen mijn eigen instincten te worstelen. Ik kan haar geen pijn doen. Ze is vroeger zo aardig voor me geweest. Ik kan haar kind geen pijn doen. Ergens hoor ik nog wat. Ik scherp mijn oren. Gejank. Ik spurt weg, een verbaasde Angela achterlatend. Tijdens het rennen vang ik weer een geur op. Lang niet zo intens als het kind, maar het kan er mee door. Ik ren nog wat sneller. Uit het niets kom ik voor hun tevoorschijn. Ze staan met hun rug naar me toe. Mijn mond vult zich met gif. Ik snak naar het bloed. Nog voor dat ze het doorhebben, zet ik mijn tanden in haar. Gulzig drink ik het op. Weer hoor ik ergens, dichterbij als net, het gejank. Ik laat haar gewoon vallen als ze leeg is. Als een lappen pop valt ze op de grond. Ik heb er geen aandacht voor. Mijn aandacht is bij hem.
“Bella?”� Ik herken de stem. Hij is geen steek veranderd. Pijn welt in me op.
“Mike, alsjeblieft. Het spijt me, ik heb zo’n dorst.”� Ik vlieg op hem af. Hij probeert nog weg te rennen. Ik kijk hem nog een keer goed in de ogen. Dan laat ik mijn tanden in zijn nek zakken. Ik hoor hem gillen. Het gaat door merg en been. Ik voel echter geen schuld, geen verdriet, ik voel niets. Niets dat wijst op enige emotie die je hoort te voelen bij zo’n verschrikkelijke daad. Ik voel me alleen maar vrolijk en blij. Ik laat hem ook vallen als een lappenpop als hij leeg is. Ik draai me om, om te kijken wie de ander is geweest. Jessica.

Na naar de dode Jessica gestaard te hebben, kijk ik nog verder omhoog, naar de bosrand. Jacob, als mens, staat me vol afschuw aan te kijken.
“Je meende er niets van, van wat je tegen Mike zei, hé?”� Het klinkt vol afschuw.
“Nee.”� Koud kijk ik hem terug aan. Toch schijn ik iets anders in zijn ogen te kunnen zien. Heel even toen ik “nee”� zei, heel even werden ze medelevend. Alsof hij ooit zal kunnen begrijpen waarom ik zo ben.
“Je zult het niet begrijpen, Jake”� Ik ben weer compleet veranderd qua persoonlijkheid. Ik ben weer de “oude”� Bella, die van voor de Volturi. Jacob kijkt me raar aan.
“Je gebruikt mijn bijnaam weer? En ik denk dat ik het wel kan begrijpen. Je voelt ze verraden, door iedereen hier, ook door mij. Ik zag wat je bij Angela deed net, en bij haar kind.”� Ik spreid mijn ogen wagenwijd open. Gegrom komt uit mijn binnenste.
“Waag het haar hierbij te betrekken! Ik waarschuw je Jacob!”� Verlangen is in mijn stem te horen.
“Ik weet dat zij er was voor je, toen ik en Edward er niet waren, Bella.”� Benieuwd kijkt hij me aan.
“Jacob, Hou op. Je hebt geen idee.”� De geur van het kind komt weer naar boven. Verlangen brand in mijn keel.
“Ik heb een verdomd goed idee Bella. Je hebt mijn tante en mijn oom vermoord. Ik denk dat ik heel goed weet wat je doet en wat je wilt. Je voelt je niet schuldig, je kunt je niet schuldig voelen, je wilt je niet schuldig voelen.”� Geschokt kijk ik Jacob me aan. Hoe kan hij zoiets zeggen? Ik heb net mijn “Zanger”� niet aangevallen vanwege dat ik van Angela houdt als een vriendin en toch zegt hij dat ik niets voel.

Reacties: