FanFic.nl

Our last days [Afgelopen]

14.

Hilke had vandaag vrij genomen om bij Bill te blijven. Ook al was de koorts gezakt, Bill was doodziek en dat maakte haar ongerust. Tom was ook thuis van school en niet omdat hij ziek was, maar omdat hij bij Bill was. Het enge gevoel dat Bill vandaag nog zou sterven maakte hem bang. Halverwege de voormiddag was hij naar huis gegaan omdat hij zich gewoon niet kon concentreren op school. Gelukkig begrepen de leerkrachten en zijn vrienden het. Ze vonden al dat Tom opmerkelijk stil was vandaag.
Hij zat nu op de rand van Bill zijn bed en keek naar buiten. Er zaten vogels in de boom en floten vrolijk. Het geluid irriteerde Tom alleen maar. Bill was net inslaap gevallen en hij hield onzichtbaar zijn vingers gekruist dat hij nog zou wakker worden zodat ze afscheid konden nemen. Hilke kwam net binnen met koekjes. Ze zag er niet goed uit vandaag vond Tom. Je zag haar verdriet nu al in haar ogen en Bill was nog niet eens echt overleden. Ze voelde het ook aankomen.
“Ik denk dat hij het nu wel verdiend,”� fluisterde Hilke zacht.
“Dan nog, ik kan hem niet laten gaan,”� zei Tom net zo zacht. Hilke zuchtte begrijpend, zette de koekjes neer en ging weer naar onder. Tom nam een koekje van het schaaltje en begon er langzaam aan te knabbelen. Zolang Bill zijn borst regelmatig op en neer bleef gaan was alles goed, zei hij tegen zichzelf.
Vijf koekjes later opende Bill zijn ogen. Bill zag er ontzettend vermoeid uit, maar alsnog glimlachte hij.
“Mag ik ook een koekje?”� vroeg hij. Tom knikte en gaf Bill een koekje die hij ook smakelijk opat.
“Ben je bang?”� vroeg Tom na een korte stilte.
“Niet meer, denk ik. Ik denk dat ik er niet meer bang voor ben omdat ik me de afgelopen maand me mentaal heb voorbereid. Onbewust dan wel, maar ik denk dat het daar door komt. Men vertelde me toen dat ik zou sterven, even was ik bang, maar ik ben voorbereid.”�
“Je zelfzekerheid hierover maakt me bang.”�
“Niet bang zijn Tom. Het is gewoon tijd. Ik ben moe, heb alleen nog maar pijn.”�
“Dat begrijp ik en dat geef ik niet graag toe.”�
Bill sloeg de lakens van zich af en omhelsde Tom. Hij sloeg zijn armen stevig om hem heen. Het leek wel alsof hij hem nooit meer ging loslaten. Bij beide jongens kroop er een traan uit hun ooghoek. Het zou niet lang meer duren.
Uiteindelijk liet Bill Tom dan toch los. Langzaam kroop hij weer onder de lakens.
“Wil je Hilke even halen?”�
“Natuurlijk.”�
Tom stond recht en ging Hilke halen.
“Ik denk dat hij afscheid wil nemen.”�
Hilke kreeg meteen tranen in haar ogen, maar ze hield zich sterk. Ze nam uitgebreid afscheid van Bill. Tom deed hetzelfde.

Hilke en Tom zaten op een stoel, in stilte. Bill lag op zijn zij en keek het tweetal aan. Hij glimlachte.
“Op het bureaublad van mijn laptop staan twee documenten. Die zijn voor jullie, open ze als het nodig lijkt. Ik hoop dat ik dan op die manier ergens nog bij jullie kan zijn.”�
Tom glimlachte en ging nog eens onder zijn ogen.
“Rust zacht broertje.”�
“Zal ik doen grote broer.”�
Tom en Hilke omhelsde Bill nog een keer en keken dan toe hoe Bill zijn ogen sloot en langzaam inslaap viel. Niet in een tijdelijke slaap, maar in een eeuwige slaap.
“Dat het hiernamaals mooi mag zijn,”� fluisterde Tom zachtjes. Zijn stem brak en er volgde snikken. Tranen rolde over zijn wangen. Net hetzelfde was bij Hilke.
“Sterfdatum. 12 juni 2006. 14:20:18.”�
“Ik ga zijn school bellen en een begrafenisondernemer,”� zei Hilke zacht.
“Ik zal mijn moeder bellen,”� fluisterde Tom net zo zacht.
Hilke stond op en ging naar onder. Tom verliet Bill zijn zijde niet en nam zijn mobiel. Hij belde Simone op om het nieuws te melden en om te vragen als ze hem minstens twee weken vrij gaf van school. Dit moest hij even kunnen verwerken.
Gelukkig begreep Simone het en zou ze bellen naar zijn school en ze zei dat ze er ook meteen aankwam om Hilke te steunen en samen de begrafenis te regelen. Ze zei nog een hoop waar Tom niet echt iets van opving. Hij haakte af en staarde naar het nu levensloze lichaam van zijn tweelingbroertje. Voorzichtig nam hij Bills hand vast. Die was nog warm.
“Je zit voor altijd in mijn hart,”� fluisterde Tom. Hij veegde weer tranen weg. Hij had nooit gedacht dat dit ooit zou gebeuren. Dat hij op een dag zou ontdekken dat hij een tweelingbroer had en dat die ook nog eens zou sterven aan terminale kanker.
En ergens was hij toch blij dat het allemaal was gebeurt. Het had hem een stuk wijzer gemaakt. Niet iedereen was zoals hem en zijn vrienden. Niet iedereen had het gemakkelijk. Hij had voor het eerst kennis gemaakt met het gevoel ‘broederschap’. En dat gevoel was toch wel een van de beste gevoelens ooit. Het was zelfs beter als verliefdheid. Dit was iets wat nooit over zou gaan want Bill zou voor altijd zijn kleine broertje blijven.

Reacties: