FanFic.nl

Changing minds (TC)

10

Dit is wat Bill tekent
Zacht beet Bill op de achterkant van zijn pen terwijl hij naar buiten keek. Het bureau waar hij aan zat had geen betere plaats kunnen hebben; recht voor het grote raam achteraan in de woonkamer. Het bood een fantastisch panoramisch uitzicht over Berlijn en Bill hield er van. De vele auto’s, de vele mensen die elk met hun eigen verhaal zich door de stad begaven. Bill zag ze allemaal, maar zou nooit een van de verhalen kennen.
Hij zat met zijn eigen verhaal, waarvan een nieuw hoofdstuk enkele weken geleden begonnen was, maar een ander eigenlijk nog van afgesloten moest worden. Twijfelend keek hij naar zijn ontwerp. Zou het goed zijn? Hij vond het in ieder geval mooi, maar hij twijfelde of het erin zou slagen zijn functie te vervullen.
Twee armen die om zijn lichaam werden geslagen, haalde Bill uit zijn gedachten en het voelen van een lippiercing in zijn hals bracht een lach op zijn gezicht.
“Wat doe je?”�
“Tekenen.”�
“En wat teken je?”�
“Het zijn vleugels.”�
“Nu je het zegt. Waarom?”� Bill zuchtte en keek weer naar buiten, naar de stad die langzaam tot leven kwam.
“Ik moet je iets laten zien. Weet je nog dat je een paar weken geleden mijn kin gehecht hebt?”�
“Uhu.”� Onbewust gleed Toms blik naar de kleine littekens op Bills kaak die ondertussen al goed genezen waren.
“Je vroeg toen hoe ver Gerry al gegaan was.”�
“Ja, maar je hebt het me nooit verteld.”�
Bill sloot zijn ogen en stond recht, waardoor Toms armen van zijn lichaam gleden. Twijfelend nam hij de zoom van zijn T-shirt vast en friemelde er even aan. Uiteindelijk trok hij de zwarte stof over zijn hoofd en bleef in ontbloot bovenlichaam met zijn rug naar zijn vriend gericht staan. Beide zeiden ze niets. Bill was bang voor Toms reactie, Tom kon niet geloven wat hij zag.
De rug die hij bekeek, die hij zo vaak door stof heen gestreeld en geliefkoosd had, leek een oorlogsgebied. Overal waren littekens te zien, sommige niet ouder dan enkele weken, andere leken van wel jaren geleden. Sommige liepen met drie of vier parallel naast elkaar en waren verschillende centimeters lang, anderen leken op zweepslagen.
“Hij sloeg me.”� Klonk het zacht. “Niet alleen met zijn hand, ook met een van zijn leren broeksriemen. En soms, kreeg hij een aanval als we, je weet wel, bezig, waren.”�
Bill had zijn ogen nog steeds gesloten en een traan wist te ontsnappen. Hij had het nooit iemand durven vertellen, had zich gewoon door de pijn heen gebeten. Maar nu stond hij daar, toonde zijn littekens aan de wereld, en voelde zich kwetsbaarder dan ooit.
“Ik wil het achter me laten, ze vervangen door de vleugels, en dan met jou verder gaan.”�
Zijn stem stierf weg en op het einde van de zin bleef er slechts een fluistertoon over. Een warme hand rustte op zijn schouder en draaide hem om. Nog steeds had Tom niets gezegd, maar zijn blik was geruststellend.
Tom gebruikte zijn vrije hand om de ontsnapte traan weg te vegen, en wierp dan opnieuw een korte blik op Bills ontwerp.
“Ik weet zeker dat het prachtig zal zijn.”� Een kleine lach verscheen op Bills gezicht.
“Ga je met me mee?”�
“Tuurlijk.”�
Tom trok Bill in een knuffel en hij kon zichzelf wel slaan toen hij zich erop betrapte dat een arm in Bills nek rustte en de ander op zijn onderrug zodat hij Bills rug vermeed. Hij moest normaal doen, de littekens mochten niets veranderen.
“Trek je T-shirt maar weer aan, straks is Jorinde nog te laat op school.”� Zei Tom terwijl hij Bill weer losliet.
“Is zij al klaar?”�
“Ja, ze is Pickachu aan het klaarmaken. Arm beestje.”� Lachend schudde Bill zijn hoofd en trok zijn T-shirt weer aan. “Jorinde, we vertrekken!”�
“Ik kom al!”� kregen ze als antwoord toegeroepen.
Een kleine halve minuut later klonk er getrippel in de gang, maar het was niet Jorinde die ze zagen. Hun kleine puppy, die de laatste weken al erg gegroeid was, kwam vrolijk kwispelend op hen af en zorgde ervoor dat beide baasjes zowat de slappe lach kregen.
Het beestje had een haarband op zijn kop waar twee Pickachu-oren aan bevestigd waren, en op zijn wangen zaten twee rode perfecte cirkels die vermoedelijk heel wat make-up gekost hadden.
“Mijn God, Jorinde! Je hebt onze hond verkracht!”�
“Wees blij dat je hem gewoon Pickachu genoemd hebt uiteindelijk, wie weet wat ik met hem gedaan had als jullie hem Piemel hadden genoemd.”� Grijnsde het meisje toen ze de woonkamer binnenkwam. Tom zuchtte.
“Ben je niets vergeten?”�
“Nee, en anders neem ik het de volgende keer wel mee.”�
“Je bedoelt toch niet dat je hier nog eens wilt blijven logeren?”� Vroeg Bill nep-verbaasd.
Jorinde trok een pruillipje en zet haar liefste blik op terwijl ze Bill aankeek. Tom zuchtte lachend en nam Pickachu in zijn armen.
“Kom, we moeten vertrekken, anders ben je nog te laat op school.”�
Zonder tegenspreken nam Jorinde haar boekentas en rugzak en volgde Tom en Bill het appartement uit. Na een hele discussie over waarom Pickachu niet in de koffer mocht, kreeg ze het beestje bij haar op schoot en deed braaf haar gordel om.
“Bedankt dat ik mocht blijven logeren, en dat jullie met mee naar school gaan voor mijn spreekbeurt.”�
“Geen probleem, Tom had toch geen dienst vandaag.”�
“En anders had ik voor jou wel tijd gemaakt.”�
“Jullie zijn geweldig.”� Pickachu blafte kort en lachend aaide Jorinde hem over zijn kop. “Ja, jij bent ook geweldig.”�
Aangekomen aan de school van Jorinde, sprong ze meteen uit de auto en haastte zich naar het gebouw. Tom was immers een paar keer verkeerd reden waardoor de ze nu bijna te laat waren. De bel was al gegaan en de speelplaats zo goed als verlaten. Tom en Bill renden haar nog net niet achterna, maar wisten toch nog op tijd in het lokaal aan te komen.
“Goed,”� begon de leerkracht haar les “nu we er allemaal zijn, zullen we beginnen met de spreekbeurten? Jorinde, jij mag beginnen.”� Het meisje stond recht van haar plaats en liep samen met de jongens en hun hond naar voren.
“Mijn spreekbeurt gaat over mijn tijd in het ziekenhuis. We moesten iets meebrengen dat veel voor ons betekent, dus heb ik Tom, Bill en Pickatchu bij. Tom is mijn dokter, Bill mijn beste vriend, en Pickatchu is een van hun vele herinnering aan mij. Ik moet eerlijk zeggen, vroeger haatte ik ziekenhuizen als de pest, but I’ve change my mind.”�

Even een paar mensen die ik wil bedanken
Jorinde, bedankt
Bedankt omdat je er altijd voor me bent, je me vaak inspiratie gegeven hebt voor dit verhaal en gewoon omdat je super bent!

Yara, bedankt
Bedankt omdat je dit verhaal al van het eerste hoofdstuk trouw volgt

Atkray, bedankt
Bedankt omdat jij ook al vanaf het eerste hoofdstuk steeds paraat was

Grey's anatomy spel, bedankt
Bedankt omdat de eerste inspiratie voor dit verhaal bij jou lag
(dus ook bedankt aan de makers van het spel...)

Despo, bedankt
Bedankt omdat we van jou boekbesprekingen moesten maken. Dankzij jou heb ik Tess Geritssen ontdekt en er een verslaving aan overgehouden die me veel geholpen heeft in deze fanfiction.

alle andere lezers, bedankt
Bedankt omdat ook jullie -eventuele- reacties altijd leuk waren, ik het het leuk vind dat mensen lezen wat ik schrijf.

OVER AND OUT

Reacties: