Hoofdcategorieën
Home » Twilight » What time couldn't erase (pauze) » 2. Chapter 04: Finding old love again.
What time couldn't erase (pauze)
2. Chapter 04: Finding old love again.
De Cullens verdwenen één voor één weer tussen de bomen. Aro en zijn gevolg gleden er gelijk achteraan.
Ik wilde me niet weer bij dat stijve, maar toch gracieuze rijtje voegen. Altijd moest ik doen wat iemand anders zei.
Ik had vrij geleefd, gedaan wat ík wilde wanneer ik dat wilde, maar dat was van korte duur geweest. Niet veel later veranderde ik, en dat veranderde gelijk de rest van mijn leven.
Nu was ik aangesloten bij een groepje regerende vampiers, die hun macht op overdreven wijze duidelijk maakten. En daarvan was ik degene die de rotzooi op mocht ruimen. Als Allesverwerend Schild, was ik de enige die tegen vuur kon zonder eraan te overlijden, of wat wij vampiers dan ook deden.
In gedachten verzonken liep ik een stukje achter Aro en Jane.
Een paar keer ving mijn blik die van Emmett, die over zijn schouder keek en die paar keer gleed er een klein glimlachje over mijn gezicht.
Toen ik net gehoord had dat het de Cullens waren, was ik me rot geschrokken, dacht dat ik het niet aan zou kunnen.
Maar zodra ik hem zag waren alle gevoelens terug. Liefde had alles overwonnen. Een verschrikkelijk leven, vrijheid, het stoppen van mijn hart.
En al die liefde was weer teruggekomen. Ik wist dat ik het alleen nooit zou kunnen uiten.
We kwamen bij een groot, en licht huis aan met veel ramen erin.
Ik zag hoe Carlisle de deur voor ons openhield, en liep snel naar binnen. Ik voelde me er nog steeds niet gemakkelijk bij als mensen zo beleefd deden.
Een tijdlang duurde het ongemakkelijke en stijve gesprek tussen Carlisle en Aro voort, en toen kon ik er niet meer tegen.
Ik stond snel op, en liep naar de deur.
'Ik ga even naar buiten, volgens mij hoorde ik wat,' mompelde ik en trok de deur achter me in het slot.
Ik liet mijn voeten over de vochtige bosgrond gaan, sneller en sneller, tot ik bij een rivier aankwam.
Ik ging op een steen zitten en tuurde in het helder, en snelstromende water.
Ik wist niet hoelang ik daar zat, maar plotseling hoorde ik voetstappen achter me. Ik keek niet over mijn schouder want ik wist wie het was.
'Hé,' zei ik zacht.
'Hé,' hoorde ik Emmett zeggen.
Nu pas realiseerde ik me hoe erg ik hem gemist had, dat ik al die tijd met een gapend gat in mijn lichaam rondgelopen had.
Hij kwam naast me zitten.
En toen vloog ik hem om zijn hals. Ik kon niet echt meer huilen natuurlijk, maar ik huilde wel. Ik huilde zonder tranen.
Zijn huid voelde anders dan ik me herinnerde. Niet langer koud, maar zacht en warm.
Hij sloot zijn armen om me heen en trok me tegen zich aan.
Ik huilde en huilde en wist niet hoe ik mezelf weer goed in vorm moest krijgen. Ik wist dat dit teken van zwakte geen goed idee was, maar ik kon simpelweg niet anders. Mijn emotie was te lang opgekropt geweest, en kwam er nu, in al haar hevigheid, uit.
Met zijn armen stevig om me heen en zijn lippen tegen mijn haar ontspande ik weer een beetje.
'Het komt goed,' fluisterde hij. 'Dit keer laat ik je niet meer gaan.'
Ik keek naar hem op, en keek hem in zijn karamelkleurige ogen.
'Ik hou van je,' zei ik zacht; mijn stem schor van het stille huilen.
'Ik ook van jou,' antwoordde hij.
Hij haalde één arm van me af en viste mijn ring uit zijn broekzak.
'Je gaf me deze,' zei Emmett, terwijl hij de ring in zijn vingers ronddraaide. Hij stak zijn hand naar me uit om de ring terug te geven, maar ik vouwde zijn vingers er weer omheen.
'Voor jou,' zei ik met een glimlachje.
Hij keek me lichtelijk verbaasd aan.
'Toen ik net begonnen was aan mijn reis als mens, kocht ik deze ring; om iedereen van thuis te kunnen herinneren. Het deed me herinneren aan jou, en dat is waarom ik wil dat jij het hebt. Want ik zal weer meemoeten met Aro, en dan zal ik je weer lange tijd niet zien,' legde ik uit. 'Zo zal je me herinneren.'
Ik sloot opnieuw zijn vingers rond de ring toen ik plotseling een stem achter me hoorde.
'We gaan terug naar Volterra,' klonk Felix' stem.
Ik stond op, en aarzelde even.
'Ik kom er zo aan,' antwoordde ik.
'Ik moet hier wachten tot je meekomt. Aro zei het.'
Ik zond hem een ijskoude blik toe, en liep naar Emmett toe, die ook was gaan staan.
Met mijn handen op zijn onderarmen, strekte ik me uit en drukte een kus op zijn lippen.
Emmetts handen sloten zich om mijn gezicht, net als mijn armen om zijn nek.
Ik vergat alles om me heen, slechts hij, en zijn warme, gladde lippen waren daar.
Ik kwam gelijk terug naar de realiteit toen ik Felix achter me hoorde kuchen, en ik mijn ogen opende.
'Aro wacht,' bracht Felix me ter herinnering.
Ik zuchtte. 'Ga dan vast.'
Ik hoorde hem lachen, en het volgende moment hing ik over zijn schouder.
'Dit is effectiever.'
Ik bonkte op zijn rug, maar hij gaf geen kik, en liep steeds verder en verder.
'Dag Emmett!' riep ik tussen de bomen door.
'Ik hou van je, Julia!' klonk zijn stem terug.
'Ik ook van jou.' Mijn gefluisterde woorden werden weggedragen door de wind.
Reacties:
Emmet
Aghhh wat zijn ze lief samen ik hou ervan om hen samen te zien !
Het was zéker het wachten waard liefje !
Love love love it !
xxx
Emmett is lieeeef
En het was het wachten waard hoor schat
En toch ga ik nog ff iets zeggen:
Felix's = Felix'
een groepje machthebbende vampiers = een groepje overheersende vampiers (want twee keer macht vlak achter elkaar leest een beetje irri
)kwam er nu, in al haar hevigheid, uit = kwam er nu in al haar hevigheid uit
Sorrysorrysorry
Maar verder is het echt een superhoofdstuk
Snel verder jij
xxxx
Ik vind het wel zielig voor haar....
.... maar ik moet zeggen, Felix weet van aanpakken
ga maar snel verder, als je tijd hebt....
Ik ben benieuwd hoe Emmet haar gaat redden...
Speelt Rosalie ook in het verhaal? of het ik dat gemist
waahw emmet is zo cute :3
nee echt je schrijft zoooo goed! echt echt heeel heel heel goed<3
en nu ga ik je dwingen verder te gaan <3
Ik houuu van dit verhaaal<3
Verrrieeee leuk hoodstuk
Snel nog één?
xxxxx
{sorry,bennietindemoodvoorlangerereactie...}