FanFic.nl

Stand Alones.

Zonsondergang

“Ik houd van je, vergeet dat niet.”�

Tranen van pure machteloosheid rolden over mijn wangen. Hoewel ik de zilvergrijze brief in mijn handen het liefst wilde verscheuren, kon ik het niet. Er was te veel gebeurd om nu nog alles goed te laten komen. Het kwaad was geschied en kon onmogelijk vergeten worden.

'Lieve Tom,

Acht jaren vol liefde en passie. Acht jaren die me het gelukkigste meisje van heel de wereld maakten. Acht jaren die nu voorbij zijn.

Alles heb ik opgegeven voor jou. Mijn vrienden. De goede band met mijn ouders. Mijn baantje als model. Mijn prachtige flat in Berlijn. Alles heb ik opgegeven om ervoor te zorgen dat jij gelukkig was, zodat jij nooit meer kon klagen dat ik te vaak weg was. Elke dag kon ik bij je zijn. Elke dag kon ik je mijn liefde geven, maar blijkbaar volstond zelfs dat niet om ervoor te zorgen dat je van me hield. Zeker niet nu je dat ene meisje, dat je hart op hol deed slaan, had leren kennen. Een meisje, dat ervoor zorgde dat mijn ergste nachtmerrie werkelijk werd. De nachtmerrie waarin we ieder onze eigen weg uit gingen.'

Het zachte geknars van gras onder mijn voeten vulde de doodse stilte op die er in de straat heerste. Het voelde vreemd aan om hier te zijn. Normaal voelde ik me blij en opgelucht dat ik Tom eindelijk terug kon zien. Nu voelde ik me enkel machteloos en triest. Het leek wel alsof ik een grote leegte met me meedroeg. Alsof mijn hart al wist dat het voorbij was, dat ik Tom na al die jaren kwijt was.

'Ik moet eerlijk toegeven, Tom, dat ik teleurgesteld ben. Niet in jou, maar in mezelf. Al die tijd dacht ik dat je echt van me hield. Dat ik de enige persoon was van wie je ooit zo veel had gehouden. Dat ik de persoon was die met jou een prachtige toekomst tegemoet zou gaan. Kennelijk had ik echter één klein detail over het hoofd gezien, een detail dat heel onze relatie kapot maakte: liefde maakt blind.'

De brok in mijn keel vergrootte bij elke stap die ik zette. Nog nooit had ik zoveel spijt van een keuze die ik genomen had. Nog nooit was ik me zo bewust geweest van een misstap die ik gemaakt had.
De hoop dat ik straks wakker werd naast Tom in bed, terwijl hij me toefluisterde dat dit één grote nachtmerrie was, verminderde bij elke stap die ik zette. Zijn grote huis kwam steeds sneller in zicht. Nog even en alles zou voor eeuwig veranderen. Nog even en ik zou een einde maken aan onze relatie.

'Het deed pijn om jullie daar te zien stoeien. Het verscheurde me om dat meisje daar op je schoot te zien zitten, haar handen in de jouwe gevlochten, haar rode lippen op de jouwe, terwijl jij haar hoofd ondersteunde.
Ik walgde ervan, Tom, om je zo te zien genieten met een meisje dat evengoed mijn tweelingzus had kunnen zijn.'

Ik stopte met wandelen toen ik de oprit van zijn huis bereikte. De moed zonk me in de schoenen. Was het wel een goede beslissing die ik nam? Was het meisje wel de moeite waard om een punt te zetten achter onze relatie? Misschien moest ik het gewoon door de vingers zien, doen alsof er nooit iets gebeurd was. Dat was de makkelijkste en minst pijnlijke oplossing, maar het zou onze relatie enkel nog slechter maken. Ooit zou de waarheid toch uitkomen en dan zou Tom het me zelf moeten vertellen. Waarschijnlijk zou Tom dan toch voor het meisje kiezen en onze relatie alsnog beëindigen. Nee, die vernedering bespaarde ik mezelf liever. Het was al pijnlijk genoeg dat ik Tom betrapt had met het meisje. Nee, deze keer zou ik de eer aan mezelf houden en zou ik me zelf uit zijn leven verwijderen, hoe erg ik het ook vond.

'Ik was er kapot van, Tom. Weken heb ik gehuild om jou, hopend dat je me zou zeggen dat ik het fout had, maar dat gebeurde niet. Al die weken heb je nooit een woord gesproken over dat meisje. Het enige wat je bleef herhalen, was dat je van me hield. Dat ik het beste was wat jou ooit was overkomen en dat er nooit iemand anders zou zijn die aan mij kon tippen.
Weet je Tom, ik verafschuw mezelf omdat ik die leugen geloofde. De leugen dat ik de enige was. De leugen dat je mij graag zag.'

Met pijn in mijn hart stopte ik voor de brievenbus. Ik wilde zo graag rechtsomkeert maken, maar mijn lichaam weigerde om mee te werken.
Zilveren parels rolden over mijn wangen en spatten kapot op de koude grond. Hoewel ik mezelf had voorgenomen om niet meer naar Toms slaapkamer te kijken, kon ik het niet laten om nog een laatste blik op de kamer te werpen. Het leek wel alsof ik hoopte dat Tom voor het venster zou verschijnen en me zou tegenhouden.
Minuten lang staarde ik naar het venster, hopend dat er iemand verscheen om me tegen te houden, maar dat gebeurde niet. Er was niemand. Helemaal niemand.

'Het spijt me, Tom, maar ik kan het niet meer. De pijn verstikt me. Het vermorzelt me. Weken heb ik geprobeerd om het door de vingers te zien, maar de pijn werd me teveel. Ik hield van je en dat doe ik nu nog steeds, maar ik kan het niet meer. Ik kan de leugens niet meer verdragen.'

Tevergeefs probeerde ik de krop in mijn keel weg te slikken, terwijl tranen stil over mijn wangen gleden. De zilvergrijze enveloppe in mijn hand voelde aan als lood. Ik wilde de brief niet in de brievenbus steken, maar ik wist dat het de enige oplossing was. Alleen zo zou de pijn eindelijk voorbij zijn. Alleen zo zou ik mezelf kunnen beschermen van mijn eigen ondergang.

'Het is niet jouw schuld, Tom. Ik heb dit zelf besloten. Jij hebt me niet gedwongen om dit te doen. Het enige wat ik wilde, was een zo pijnloos mogelijk afscheid. Ik wilde onze relatie in schoonheid afsluiten. Geen geruzie. Geen leugens. Enkel de herinneringen aan die prachtige tijd. Die prachtige tijd waarin we onvoorwaardelijk van elkaar hielden. De tijd voordat je dat meisje ontmoette.'

Kristallen sierden mijn wangen. Ik wilde de brief in de brievenbus stoppen, maar ik kon het niet. Ik kon nog geen afscheid van hem nemen. Niet nu. Het was onmogelijk om al die prachtige jaren zomaar van tafel te vegen en verder te gaan met mijn leven. Hoe graag ik het hem ook wilde vergeten, Tom zou voor altijd een deel van mijn leven uitmaken.

'Ik weet dat het laf van me is om het je op deze manier te vertellen, maar ik kon het je gewoon niet rechtuit vertellen. Dat zou me enkel nog meer pijn doen en dat wil ik mezelf niet aandoen. Ik weet dat het egoïstisch van me is en ik geef eerlijk toe dat ik nog graag voor een laatste keer afscheid van je had genomen, maar ik kan het niet. Het zou mijn hart nog een keer breken en geloof me: één keer is al erg genoeg.'

Het zachte geknars van gras dat onder mijn voeten werd vermorzeld, brak de doodse stilte in de straat. Tranen zoefden over mijn wangen en zochten hun toevlucht tot het koude, verrotte gras. Bij elke stap die ik zette, had ik het gevoel alsof een stukje van mijn hart brak. Toch leek het besef van mijn daden, nog niet tot me door te dringen. Het besef dat dit de laatste keer was dat ik hier ooit geweest was.

'Hoewel je mijn hart onherstelbaar beschadigd hebt, kan ik je niet haten. Het klinkt misschien raar, maar toch houd ik nog zielsveel van je.
Bedankt voor de prachtige jaren. Ik heb er erg van genoten, ook al had ik gehoopt dat onze relatie nog wat langer had geduurd.

Het spijt me, Tom, ik had graag nog voor een laatste keer echt afscheid van je genomen. Je nog voor een laatste keer gekust, maar ik kan het niet. Het zou me kapotmaken. Het spijt me.

Dag, Tom.

Ik houd van je.'

Tranen rolden over mijn wangen toen ik voor de laatste keer een blik wierp op de omgeving waar ik altijd zo van gehouden had.
Ik was er klaar voor. Ik was klaar om mijn nieuwe leven te beginnen. Hoe erg ik het ook vond dat ik Tom moest achterlaten, toch wist ik dat hij me ooit dankbaar zou zijn voor de kans die ik hem gaf. De kans om een nieuw en gelukkig leven te leiden.

Warme zonnestralen brandden in mijn rug, terwijl ik mijn vertrouwde omgeving steeds verder achter me liet. Langzaam maar zeker verdween ik voorgoed in de warme gloed van de zonsondergang, wetende dat ik de juiste beslissing had genomen, want zolang Tom gelukkig was, was ik dat ook.

“Ik houd van je. Vergeet dat niet.”�

Kritiek is steeds welkom. Alleen zo kan ik het verhaal verbeteren vooraleer ik het opstuur. Dus zit je nog ergens dwars met een stuk tekst/ grammaticale fouten/ dingen die jij anders zou verwoorden...
Geen probleem, laat het me even weten en dan verbeteren ik het.
Alvast bedankt voor jullie hulp!

Reacties: