FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

29.

Stil zaten Bill en Noa langs elkaar op de bank. Niemand had nog iets gezegd sinds een halfuur geleden Bill uitbarstte. Hij huilde wel niet meer, maar echt vrolijk was de stemming niet meer.
“Misschien moet ik een taxi bellen terug naar de instelling?”� fluisterde Noa. Bill haalde zijn schouders op. Hij wilde eigenlijk Noa voor altijd bij hem hebben.
“Nee,”� fluisterde hij schor. Je hoorde nog altijd dat hij gehuild had.
“Ik wil nog gaan eten en ik wilde je nog vertellen over mijn toekomst plan. Ik heb zo een goed idee.”�
“Als jij je nu nog wat opfrist, kunnen we nog wel gaan uit eten,”� zei Noa. Ze probeerde vrolijk te klinken, maar echt lukte het haar niet.
“Oké,”� mompelde Bill. Hij kroop recht en liep naar de badkamer. Noa aaide Mecki over haar kop. Die voelde onrust aankomen.
“Het komt wel goed met hem,”� fluisterde Noa tegen de hond. Die leek het te begrijpen en sprong van de bank af en trippelde richting badkamer.
Een kwartiertje later stond Bill helemaal opgemaakt en wel weer in de woonkamer. Hij droeg een skinny jeans, maar dan ook echt skinny! En een strak shirt met V-hals. Zijn sleutelbeen kwam extra uit. Hij droeg een hoop ijzeren kettingen en een armband met studs. Aan zijn linkerringvinger droeg hij een ring met een doodshoofd op. Een klein glimlachje sierde zijn lippen. Die was toch wel echt gemeend.

Bill en Noa namen plaats aan een klein tafeltje achterin een taverne. Beide kozen ze voor een vegetarische groenteschotel en een glas water om te drinken.
“Wat wilde je nog vertellen?”� vroeg Noa. Ze klonk oprecht nieuwsgierig.
“Ik wil een boek gaan schrijven,”� glimlachte Bill. Ook dat was oprecht.
“Ik wil een soort van biografie schrijven. Ik vind dat mijn fans moeten weten wat ik heb meegemaakt en wat de gevolgen zijn als je jezelf uithongert. Ik wil het hen vertellen zodat niemand van hen moet meemaken wat ik heb meegemaakt. En eigenlijk wil ik met mijn boek niet alleen fans raken, maar ook niet fans of ouders van... Ja, ouders van kinderen met een eetprobleem.”�
Het woord anorexia, kreeg hij niet over zijn lippen, het ging gewoon niet.
“Dat is geweldig Bill!”� zei Noa. Ze glimlachte warm. Bill moest ook glimlachten nu. Hij leek het voorval van eerder vergeten te zijn. Of hij verdrong het. Dat kon ook.
“En na mijn boek wil ik ook langsgaan bij patiënten, hen vertellen wat het met je doet. Men moet weten wat anorexia met een persoon kan doen.”�
Dat ene woord klonk bitter op zijn tong, zelfs Noa hoorde de afkeer. Ze had nooit geweten dat iemand iets zo bitter kon uitspreken. Ze was even perplex.
Bill staarde wat vaag voor zich uit naar zijn waterglas.
“Men moet weten waarom ze zouden moeten overleven.”�
“Ik sta achter je Bill, echt waar.”�
“Dat is leuk om te horen,”� glimlachte Bill schaapachtig. “Maar dan hoop ik dat jij nu ook naar mijn advies gaat luisteren.”� Plots was hij héél erg serieus. Zijn ogen stonden hard.
“Overleef, eet, doe alles wat je kan want ik kan niet zonder jou. Ik smeek je.”�
“Ik beloof dat ik mijn allergrootste best zal doen!”�
“Dat is fijn,”� glimlachte Bill weer.

Na het eten bracht Bill Noa weer naar de instelling. De grijze gebouwen maakte hem misselijk, maar hij kon het zo goed mogelijk negeren. Stiekem hoopte Bill dat Noa het eten van daarnet niet zou uitkotsen. Dat zou hem ergens wel teleurgesteld maken, maar hij begreep Noa. Hij had het zelf ook allemaal meegemaakt. Hij wist hoe het voelde om gedwongen te worden in eten. Hoe het voelde om zelfs te eten als je überhaupt niet wilde. Hij wist wat Noa doormaakte en dat maakte hen band sterk. Ze wiste beide wat de realiteit was. Ze leefde niet in een droomwereldje waar alles perfect liep met een huisje, boompje en een beestje. Ze wisten hoe het voelde om iemand te verliezen die hen dierbaar was.
Ze wisten wat pijn hebben betekende. Hun definitie van pijn hebben betekende volgens hen iemand verliezen die je dierbaar was. Die je echt nauw aan het hart lag. En de pijn was het gevolg op het verliezen. Pijn stond boven besef. Of misschien waren die twee wel even pijnlijk. Want beseffen dat je diegene niet meer terug krijgt, die je bent verloren is pijnlijk.
En toch went die pijn en besef nooit. Ze zeggen misschien wel Time heals the pain.
Maar volgens hen is er nog nooit een dag gekomen waarop de pijn volledig weg was en er zal ook nooit een dag komen waar de pijn weggaat. Je leert er ook niet mee leven. De pijn en besef wordt gewoon met de dag groter. En dat doet pas pijn.

Bill reed weer naar huis. Elke boom zag er verleidelijk uit, maar toch reed hij er niet tegen. Hij had nog een hoop te doen in de toekomst. Hij wilde zijn familie, vrienden, fans en Noa geen pijn doen nadat hij toch zo ver was gekomen.
Eens thuis ging Bill meteen naar bed. Hij wenkte Mecki dat die mee mocht komen.
Bill schopte zijn schoenen uit, wurmde zich uit zijn broek, smeet al zijn kettingen op de vloer met de armband erbij. Zijn strakke shirt viel er met een plofje bovenop en met een watje en make-up remover ging hij haastig over zijn gezicht. Het enige wat hij met respect weglegde was zijn ring. Voorzichtig legde hij die in het doosje waarin hij hem had gekregen. Die ring zou altijd van speciale waarde blijven. En hij zou hem alleen dragen op speciale dagen. Noa was speciaal, daarom had hij hem aangedaan. En wat deze ring zo speciaal maakte, was dat hij hem van Tom had gekregen.

Reacties: