Hoofdcategorieėn
Home » Twilight » He... and Me? » hoofdstuk 6.2
He... and Me?
hoofdstuk 6.2
Ik sta aan de grond vastgenageld door Edward’s gedachten. ‘Kan hij me nu maar horen.’ ‘Daar moet je je schild voor van je af duwen.’ Verschrikt spring ik in de lucht. Schichtig kijk ik om me heen. ‘Stem! Ga uit mijn hoofd!’ Ik begin hem voort bloed en bloed irritant te vinden. Hoe ironisch. Ik weet dat iedereen me raar aankijkt naar wat ik aan het doen ben, maar ik trek me er niets van aan. Ik moet en zal de oorzaak van die stem vinden. Nog altijd schichtig om me heen kijkend, begin ik nu ook rond te lopen. Iedere boom ondervind een inspectie. Ik word echter weer naar het hier en nu gehaald als twee armen me vastgrijpen. Twee gloeiend hete armen zorgen ervoor dat ik niet weg kan. Zijn geur vult mijn neus. Ik weet dat het pijn hoort te doen, maar het doet het niet. Verbaast kijk ik naar wie me vast heeft.
“Jake?”¯ Ik stribbel tegen, maar ik wil hem ook geen pijn doen. Hij sleept me gemakkelijk met zich mee richting de roedel, en de Cullens. Weg van Alec. Hij blijft met een pijnlijke blik achter aan de andere kant van het veld.
“Jij blijft niet bij hem. Ik weet niet wat hij wil of wat hij nu is, maar hij is niet zichzelf.”¯ Ik weet dat Jacob Alec niet mag, wat niet heel gek is, maar dit sloeg echt alles. Zijn gedachten razen aan plannen om hem te vermoorden. Dan schiet me ineens iets te binnen. Chelsea. Zij mag mij niet, haar gave werkt niet bij mij. Aro vind mij even belangrijk als haar. Ik mag evenveel als haar, dat vind zij niet zo heel leuk. Wat nog zacht uitgedrukt is. Ze kan me het bloed wel onder mijn nagels vandaan halen. Hey, weer zo’n ironische uitdrukking.
“Ik weet waarom Alec zo doet.”¯ Iedereen kijkt me aan, inclusief Alec. Verward draait Jacob om. Ik maak gelijk gebruik van de situatie en verlos me uit zijn greep. Al blijf ik wel staan waar ik sta.
“Hij is niet bij Chelsea.”¯ Verbaast kijkt iedereen mij aan.
“Wat heeft zij er mee te maken?”¯ Ik negeer diegene die het vraag, al weet ik heel goed wie het is. Toch begin ik mijn uitleg.
“Hij staat niet bloot aan haar gave. Als je lang aan haar gave blootstaat wordt de band waarmee ze je verbind steeds sterker en duurt het langer voordat hij, als je al bij haar weggaat, slapper wordt. Al hoort het honderden tot duizenden jaren te duren voordat het slijt, gezien de tijd dat Alec daar al woont.”¯ Bedenkelijk kijkt iedereen mij aan, daarna naar Alec. Hij staat daar maar. Ik ren naar hem toe. Vlieg hem om de hals. Ik vermijd zijn gedachten. Wetend waar die vol van zullen zijn.
“Sorry dat ik niet die persoon voor je ben.”¯ Ik fluister het in zijn oren. Ik begraaf mijn gezicht in zijn hals. Samen blijven we zo staan.
De gedachten van Jacob hoor ik het luidst.
“Jacob, kun je alsjeblieft je gedachten voor je houden. Ik ben er nog niet achter hoe ik Edward’s gave uit moet zetten.”¯ Ik hoor wat gegrinnik. Waarschijnlijk Rosalie en Emmet. Typisch iets voor hun om in het lachen uit te barsten om dat. Langzaam laat ik Alec los.
“Sorry dat ik het je zo moeilijk maak.”¯ Beschaamt kijkt hij naar beneden. Pas nadat hij dat gezegd heeft, besef ik dat ik om hem geef. Niet zoals om Edward, zoals ik toen deed en nu nog steeds doe, maar ik geef wel veel om hem. Hij is er altijd voor me geweest. Ook toen ik er bij ben gekomen, gedwongen door Aro. Mijn lichaam vult zich maar een milliseconde met haat. Lang genoeg om het Jasper te laten voelen. Lang genoeg om de grote hoeveelheid haat die ik gevoeld heb, hem te laten vloeren.
Reacties:
Gewoon amazing !
Geen woorden voor, het was gewoon omygosh crazy love it !
xxx
Het was weer geweldig
Je moet weer snel verder!
Ik kan niet wachtenn (aa)
xkus
I Love This Story !!!
jij bent zo'n goede schrijfster !!!!
snel verder hoor, ik vind het echt een super verhaal !! I Love It !!!