FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 6.3

Verschrik draait iedereen zich om naar Jasper. Ik stap iets verder bij Alec vandaan en ren regelrecht op Jasper af. Gelijk springt de hele familie Cullen om hem heen, evenals de wolven. Verdedigend gaan ze voor hem staan. Emmet zijn gedachten hoor ik bijna hardop hopen dat ik hem aanval. Hij kijkt er zo’n beetje naar uit om me te vloeren. Geduldig ga ik ieders gedachten na, om te kijken of er een zwakke plek is. Een manier zoekend om bij Jasper te komen. ‘Hij mag het niet zeggen. Hij mag niet zeggen wat ik net gevoelt heb.’ Zelf ligt hij nog steeds op de grond. Zijn gezichtsuitdrukking is moeilijk, pijnlijk en vol ongeloof. Zijn gedachten snappen niet waarom ik kan staan, terwijl hij op de grond ligt bij te komen van de hoeveelheid pijn die ik heb gevoeld.
“Ik kan de pijn voort aan de kant zetten.”� Emmet kijkt even verbaast op. Niet snappend waarom ik het zeg. Ik heb mijn zwakke schakel gevonden. Gelijk val ik aan. Wat voor nog meer verbazing zorgt bij hem. Snel en behendig heb ik hem gevloerd. Zijn gedachten razen vol ongeloof. In mijn ooghoeken zie ik Rosalie naar hem toeschieten. Alice gaat nog dichter bij Jasper staan. Esmée kijkt me verdrietig aan. De wolven grommen. ‘Zet dat schild van je af, dan hoort Hij wat je wil doen, dan vallen ze je niet meer aan.’ Ik spring in de lucht van schrik. Spits mijn oren voor welk geluid dan ook.
“Oke, nu heb ik er genoeg van. Laat je zien.”� Alsof ik gek ben geworden, kijkt iedereen me aan. Dan herinner ik me iets. Iets heel handigs, iets wat Aro niet van me weet, omdat ik het voor lange tijd ben vergeten.

Angstig ren ik door het bos. Ik moet nog een heel eind voor ik uit Hun jachtgebied ben. Bang dat ik ze tegenkom, ren ik nog iets harder. Hun geur hangt overal. Op sommige plekken sterker dan op andere. Verwilderd ren ik verder.
Plots sta ik stil. Recht voor me staan een verwilderd meisje. Haar haar staat alle kanten uit. Haar ogen zijn helder rood. Een grijns ligt op haar lippen. Ik ren om haar heen. Ren voor haar weg, al weet ik dat ze me achtervolgt. Behendig springt ze bovenop me. Ik zak door mijn benen. Een schok trekt door ons beide heen. Gelijk laat ze me weer los.
Jaren later zie ik haar weer. Ze bied zich aan bij de Volturi met haar gave. Haar gave, ze kan iedere vampier op aarde lokaliseren. Weten wie het is, en haar persoonlijkheid bepalen. Zelfs of ze een gave hebben.

Ik graaf in mijn ‘overgenomen’ gaven. Zoekend naar de eerste. ‘Waarom ben ik die al die jaren vergeten?’ Als ik hem gevonden heb, zoek ik de omgeving af. Ik zoek en zoek. Steeds weer verbreed ik mijn omgeving, maar ik vind niets. Ik concentreer me nog iets meer. Uiteindelijk, op honderd meter afstand ten oosten van me, vind ik iets. Ik richt al mijn aandacht op hem. al snel vind ik een haar bij hem. Echter niet zomaar een haar, maar Haar. Grommend loop ik op in hun richting. Wetend dat ze richting ons komen. Het kan me even niets meer schelen dat ik weer anders ben, dat ik weer de andere ik ben, de ik die ik probeer van me af te zetten, de ik die Caius heeft gecreëerd. Het kan me niets meer schelen dat Jasper geheel bijgekomen is en iedereen verteld dat hij weet wat er met mij is. Dat hij neerviel door mijn haat en angst tegen Aro, door wat hij allemaal met me kan doen. Het doet me niets. Het kan me niet schelen dat ze me nu gaan haten, doordat ik Caius mag. Hij heeft als enige Aro af en toe gestopt. Het enige wat ik wil is van die stem af, en van Haar.

Reacties: