FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

30

Een maand later.
Nerveus liep Bill op en neer in de tourbus. Het was weer zo ver. Het optreden zou weer gaan beginnen. Bill voelde zich weer als hun allereerste grote concert. Doodsnerveus. Georg en Gustav zaten rustig aan tafel op hun laptop te tokkelen toen Bill het woongedeelte in kwam. Een frons sierde zijn voorhoofd.
“Is er iets?”� vroeg Georg.
“Ik durf niet.”�
“Hoezo je durft niet?”� vroeg Gustav verbaasd.
“Stel dat ze me niet moeten?”�
“Bill, doe normaal, het concert is uitverkocht,”� zei Georg.
“Maar stel dat ze zijn gekomen om me te vermoorden?”�
“Dat gaan ze heus niet doen en er zijn genoeg beveiliging mensen dat tegen te houden.”�
Bill zuchtte en nam plaats langs Gustav. Hij kreunde en sloeg met zijn voorhoofd tegen het tafelblad.
“Je bent gewoon hartstikke zenuwachtig voor vanavond,”� zei Gustav.
“Dat helpt!”� bromde Bill.
“Ga wat slapen en luister wat muziek, dat zal je wel rustig maken,”� zei Georg. Bill zuchtte en liet het tweetal achter en ging op zijn bed liggen. Hij staarde de hele tijd naar het lege bed aan de overkant. Het was nog mooi opgemaakt.
Moest Tom hier zijn, zou het beddengoed al lang van het bed afliggen, dacht Bill. Hij grinnikte even om de herinnering en draaide zich dan met zijn rug naar het lege bed toe. Langs hem nam hij zijn iPod en stak de oortjes in zijn oren.

“Bill, wakker worden.”� Iemand schudde aan Bill zijn schouder.
“Hmm?”� kreunde Bill en hij opende één oog.
“we zijn er, kom je mee? We moeten de sound checken.”� Bill knikte en geeuwde breed. Hoe lang had hij geslapen? Op zijn iPod stond dat het half drie was. Om half zes gingen de deuren open en om half negen zou het concert beginnen. Om half zes zou ook het voorprogramma beginnen. Het was een vertrouwd gevoel toen Bill de concertzaal binnen liep. Hij kon niet wachten tot die vol stond met mensen die luid zijn naam zouden schreeuwen.
“Blijf je hier nog staan of ga je op het podium oefenen?”� David stond langs hem. Bill kwam abrupt uit zijn dagdroom en staarde David schaapachtig aan en liep dan richting podium. Langs de zijkant kroop hij op het podium en ging meteen naar de micro. Hij nam onderweg nog de gitaar van de standaard en hing die rond zijn lichaam. Met een plectrum ging hij over de snaren. Het weerklonk door heel de zaal. Een rare kriebel ging door Bills lichaam. Hij giechelde en speelde de eerste noten van Monsoon. Ze zouden de helft van hun laatste album met Tom, Scream, spelen en een paar nieuwe songs en Bill wilde absoluut vanavond in die nacht spelen. Dat was het belangrijkste liedje voor Bill en hij wilde het dan ook opdragen aan Tom. Iedereen accepteerde dat. Ze wisten dat het belangrijk was voor Bill en eigenlijk ook voor hen. Tom was niet gewoon een bandlid, maar ook nog eens iedereen zijn beste vriend. Niemand zou hem vergeten en daarom gingen ze akkoord met de ode aan Tom.

Twee minuten voor half negen. Bill trilde op zijn benen. De plectrum in zijn hand werd nat van zijn zweet. Hij was zo zenuwachtig. In zijn hoofd wenste hij dat Noa hier was om hem gerust te stellen, maar hij wist dat ze hem wel steunde, als hij er maar in geloofde. Hij nam een flinke teug adem, sloeg de eerste noten van Break away aan en rende het podium.
Let the show begin.
Bill begon te zingen toen hij bij zijn micro was. De fans overwelgde hem. Een lach verscheen op zijn gezicht en een rare kriebel gleed door zijn buik. Overal waren camera’s op hem gericht. Elke fan was hier met dezelfde missie: Hun idool kunnen zien en op film kunnen zetten om later opnieuw te kunnen bekijken en zeggen: Tokio Hotel is weer helemaal terug.
Bill zong elk woord uit volle borst en tegelijkertijd speelde hij gitaar. Het was niet zoals Tom, maar het ging beter als hij had verwacht. Niemand schold hem uit, niemand gooide tomaten naar hem. Het enige wat naar hem werd gegooid waren knuffels, strings, BH’s en lichtstokjes.

Het werd tijd voor In die nacht. Bill had net zijn fans nat gegooid en ging weer naar zijn micro. Hij hing de mooie witte gitaar wat beter en begon te praten.
“Beste fans, jullie weten wat er is gebeurt met Tom. Het was vreselijk en daarom, omdat wij van hem houden willen we In die nacht spelen. Als ode aan mijn broer. Hij was dol op dit nummer en het is ook ons liedje. Dit nummer laat onze band zien. Toen ik het had geschreven en voor de eerste keer aan hem liet horen, moest hij huilen van geluk. Hij zei dat hij van me hield en voor altijd bij me zou blijven. Helaas mocht het niet zijn.
Bedankt Tom, echt waar, voor alles. Je was de beste broer en gitarist van de wereld. Bedankt om mijn boer te zijn. En ik zeg niet om mijn broer geweest te zijn, want je bent nog altijd mijn grote broer. We zullen je nooit vergeten en dat meen ik uit de grond van mijn hart.”�
De hele zaal was stil en merkte de traan op die langs Bill zijn wang gleed. Ze liet een zwarte streep van make-up achter. Bill zijn ogen glansde, maar toch glimlachte hij.
“Bedankt Tom, je bent het beste wat me is overkomen.”�
Bill beet op zijn onderlip en merkte dat in de zaal vele meisjes huilde, ook jongens, maar de meerderheid waren nog altijd meisjes. Bill snifte en ging met zijn hand onder zijn ogen. Hij sloeg de eerste noten van In die nacht aan. Georg en Gustav hadden het podium verlaten. Dit was Bill zijn moment. Tijdens het liedje was iedereen stil en zwaaide met zijn handen op en neer. Bill had een vreselijke krop in zijn keel en er verschenen steeds meer zwarte trainrails op zijn gezicht. Het maakte niet uit. Niemand zou het hem kwalijk nemen. Hij was zijn tweelingbroer verloren. Men moest zijn pijn wel begrijpen. Een normaal persoon zou er niet licht overdoen moest hij zijn soulmate verliezen.
De laatste woorden stierven weg in een snik. Bill ging met de rug van zijn hand onder zijn ogen. De hele zaal begon luid te klappen, niemand schreeuwde, iedereen klapte. Bill glimlachte trillerig. Ergens had hij het wel verwacht dat hij zou beginnen te huilen, maar het was het waard. Hij wist wel dat hij na vandaag In die nacht nooit meer live zou spelen. Het was té pijnlijk. Thuis zou hij het nummer vaak nog zingen of opzetten. Misschien wel elke dag, als ode aan Tom. Hij mocht en zou hem nooit vergeten. Daarvoor was hij veel te dierbaar.

Reacties: