FanFic.nl

He... and Me?

Hoofdstuk 7.1

Ik knijp mijn oogleden iets samen. Daar staat ze. Samen met nog iemand. Het maakt mij echter niet uit wie dat is, wie hij is. Gesis komt uit mijn mond. Langzaam gaat het over naar een diep laag gegrom. Ik heb al mijn spieren in mijn lichaam aangespannen. Sla mijn cape iets verder over me heen, dat hij iets zichtbaarder is. Ik zie haar ogen groten worden. ‘Ze had zeker niet verwacht dat ik bij de Volturi zou zitten.’ Een grijns komt op mijn gezicht. ‘Nee, dat had ze zeker niet verwacht.’ Mijn ogen schieten even naar de jongen langs Haar. Hij kijkt me doordringend terug aan. Ik weet zeker dat hij het is in mijn hoofd. Een knikje van zijn kant bevestig mijn vermoeden.

Hooghartig kijk ik Haar aan. ‘Wat nu?’ Ik heb geen idee. Waarom wil ik ook al weer naar haar toe. Ik heb geen idee. Ik ben kwaad over wat ze me jaren geleden heeft aangedaan, maar is Zij die woede waard. Is Zij mijn energie waard? Ik denk het niet.
“Zo, je zit bij de Volturi?”� Haar stem laat me opschrikken uit mijn gedachten. Hij is precies zoals ik me herinner. Koud. Hard. En kil. Meer woorden zijn er niet voor.
“Ja, iets wat jouw nooit gaat lukken. Ik moet je trouwens nog bedanken denk ik. Ik ben hun belangrijkste wapen.”� Even harteloos antwoord ik. Uit het veld geslagen staart ze me aan, haar ogen spuwen vuur. Dit mag niet uitdraaien op een gevecht. Dat heb ik vandaag al genoeg gedaan. Mijn gedachten gaan even terug naar hoe het vanochtend allemaal is begonnen. De opdracht heeft zo simpel geleken. “Zorg dat je Eleazar aanraakt en neem zijn gave. Dan kun je terug naar huis.”� Waarom moet nou juist mij weer overkomen dat de Cullens dan die dag weer langs moeten komen? Ja, ik weet dat Alice ons waarschijnlijk heeft zien komen. Dat ze daardoor dachten wij komen ook wel wat eerder.
“Of toch wel, als ze weten dat ik jouw gecreëerd heb.”� Haar stem klinkt zelfverzekerd.
“Nee, ze weten mijn verleden. Alles, tot in ieder detail. Ze weten wat ik van jouw vind. Ze zullen niet eens twijfelen of ze je moet en laten leven of niet. Je zou er meteen aangaan.”� Ik bijt het haar toe. Weer staat ze met haar mond vol tanden. Ik voel de aanwezigheid van de andere komen. De wolven zullen ook wel volgen dan. Ik zie haar een aanstalten maken om me aan te vallen. ‘Nee, niet weer vechten. Daar heb ik nu even echt geen zin in. Dat doe ik al de hele dag.’ Geërgerd sla ik een zucht. Ik graaf in mijn gaven, op zoek naar die van Jane. ‘Kan hij toch nog handig zijn.’ Gelijk als ze op me afspringt, kijk ik haar recht in de ogen aan. Ze valt gelijk uit de lucht. Schreeuwt het uit van de mentale pijn. De onbekende jongen staat er heel rustig bij te kijken. Bijna blij. Ik richt mijn blik van haar af en kijk hem vragend aan.
“Waarom ben je bij haar?”� Mijn stem klinkt formeel. Helder en duidelijk.
“Omdat ik niet weet waar-”�
“Zwijg”� Victoria bijt het hem toe. Ze kan amper op haar benen staan, maar toch laat ze hem een sprongetje van angst maken. ‘Zo staan de zaken dus. Je hebt geen keus.’ ‘Nee’ Nu ik weet wie het is in mijn hoofd, begint het al wat vertrouwder te worden.
“Heb je trouwens enig idee hoe ik mijn schild van me af kan duwen?”� Victoria kijkt me raar aan als ik weer een vraag aan hem stel. Dreigend kijken haar ogen hem dan weer aan.
“Nee”� Rustig, Victoria negerend, antwoord hij.

Reacties: