FanFic.nl

Scream (till you feel it) [Afgelopen]

32.

De comeback tour duurde vier maanden en nu waren ze ongeveer in de helft. Twee maanden waren alweer om. Gisteren was Bill zijn boek uitgekomen. Naar het schijnt hadden duizenden meisjes voor de deuren van boekhandels gekampeerd om een boek te kunnen bemachtigen. Bill zelf begreep dat niet. Hij verwachte zelfs niet eens dat iemand het überhaupt zou lezen. Hoewel hij het wenste dat mensen het zouden doen. Ze moesten zijn boodschap krijgen. Natuurlijk had Noa zijn boek als eerste mogen lezen. Helaas had ze het wel moeten doen met het word document drie weken geleden, maar dat maakte haar niets uit. De woorden hadden haar geraakt en dat was de bedoeling. De woorden hadden ook zijn mede bandleden geraakt en hun manager. Ze wisten niet hoe reageren toen ze het word document kregen doorgestuurd. Vooral het dankwoord raakte Noa. Het langste stukje was voor haar. Nu had Bill een echte boekversie naar Noa opgestuurd. Hij wilde dat zij er één kreeg omdat hij van haar hield.
Minstens een week later was Bill zijn boek weer op tv. Hij had een verkoopsrecord verbroken. Niet enkel fans, maar ook anorexia patiënten hadden de boeken gekocht. Bill zijn woorden waren overtuigend voor vele, helaas niet iedereen. Bill wist ook wel dat sommige mensen echt niet te overtuigen waren, maar hij wilde met zijn boek meer mensen overtuigen. Hij wilde niet dat mensen hetzelfde zouden moeten meemaken als hij. Zijn tijd in de instelling waren de ergste maanden ooit. Hij zou nu vreselijke ervaringen met zich meedragen, maar de naaste rondom hem verzachte de pijn.
Zeker de brief die David hem vanmorgen kwam brengen. Die liet hem weer leven, die maakte hem vrolijk. Die liet hem zelfs huilen van geluk. Noa mocht naar huis! Ze mocht naar huis!
En ze zou vanavond bij hun concert zijn in Frankrijk. Gelukzalig huppelde Bill door de tourbus. Georg en Gustav staarde hem met een scheve grijns na. Het was wel een grappig zicht vonden ze.
“Ze komt naar huis!”� riep Bill blij. Hij nam een aanloopje en plofte op de bank en zuchtte blij. Eindelijk! Eindelijk! Bill hoopte dat ze snel in Parijs waren. Hij wilde Noa zien! Ze was ook onderweg naar Parijs nu. Bill wilde haar zien en knuffelen en kunnen zeggen: welkom thuis.

Backstage liep Bill de hele tijd heen en weer. Noa kon ieder moment hier zijn. Ze kwam met een taxi had ze gezegd. Bill hoopte dat er nu geen file was, want dan zou hij pas flippen.
Er werd op de deur geklopt. Hij liep naar de deur en opende hem en vloog in Noa haar armen. Die knuffelde hem terug en drukte zelfs een zoen op zijn wang.
“Ik wil graag zeggen welkom thuis, maar dit is geen huis,”� zei Bill. Noa lachte en omhelsde Bill nog eens. Ze hadden elkaar al zo lang niet meer gezien.
“Laten we even gaan zitten,”� grinnikte Noa. Bill knikte en ging op de sofa zitten. Noa ging langs hem zitten.
“Je boek was fantastisch Bill. Ik ben er echt héél zeker van dat het iedereen heeft geraakt. Want je hebt mij geraakt met je woorden, dus ben ik wel zeker dat het andere mensen ook heeft geraakt. Je boek zat vol waarheid en pijn. Ik had het gevoel dat ik er midden in zat. Goed werk Bill.”�
Bill lachte en verborg zijn rode kop. Als Noa dat al zei, wat zou Tom er dan van hebben gevonden? David kwam binnen en verstoorde het leuke gesprek.
“Tijd om je klaar te maken, het concert begint over tien minuten,”� zei hij. Bill knikte en trok vlug andere kleren aan, checkte zijn make-up en gaf Noa nog een dikke knuffel. Die mocht backstage meekijken naar het concert. Bill nam een gitaar en haalde nog eens diep adem. Noa wenste hem nog eens geluk en ging daarna met David mee naar een goed plekje aan de zijkant van het podium. Bill liep nu op en begon te zingen. Noa keek gefascineerd toe. Zo had ze Bill nog nooit gezien. Zijn glimlach deed haar vooral goed. Duizenden, nee miljoenen vlinders fladderden rond in haar buik. Ze wist het nu wel zeker. Ze was verliefd. Ze was dolverliefd op de magere jongen met de zwarte haren en make-up. En eigenlijk wist ze wel dat Bill ook op haar verliefd was. Dat zag je gewoon, dat hoefde niemand meer te zeggen. Ze wachtte enkel nog op zijn bekentenis en de woorden: ‘Ik hou meer van jou dan je denkt.’ Want ze wist wel dat Bill dat zou zeggen.

Na het concert stuurde David hen erop uit. Bill maakte zich klaar. Hij trok een strakke skinny aan die van lichtgrijs naar donkerzwart ging. Een zwart shirt met witte letters en een doodshoofd kwam erbovenop en daar boven nog een zwart leren jasje. Als schoenen trok hij zijn Vans aan met het hartje aan de binnenkant. Zijn haar liet hij sluik om zijn hoofd vallen. Met eyeliner maakte hij zijn make-up nog een tikkeltje zwarter dat alles er nog mysterieuzer zou uitzien. Met een glimlach keurde hij zichzelf goed en ging wachten op Noa. Ze mocht in de andere hotelkamer zich omkleden. Ze kwam buiten in een zwarte jurk en zwarte pumps. Haar zwarte haren waren samengebracht in een knot en er zat een zwarte bloem rond. Haar make-up was subtiel, maar toch mooi. Haar nagels waren prachtig. Zwart met een wit randje. Bill bekeek met een oog zijn nagels. Die waren net zo. Het enige wat bij Noa anders was, was dat er kleine diamantjes op waren. Bill gaapte haar aan. Ze was zo beeldschoon. Eigenlijk was ze dat altijd al geweest, maar nu, wow. Bill kon geen woord uitbrengen. Noa lachte en haakte haar arm door Bill zijn arm.
“Je bent echt mooi,”� zei Bill.
“Jij ook,”� glimlachte Noa.
Samen liepen ze richting lift en werden dan begeleid door Saki naar de auto die stond te wachten. Die zou hen naar het centrum van Parijs brengen om daar te kunnen uitgaan. Er gingen wel beveiligingsmensen mee, maar die hielden zich op de achtergrond. Dat had Bill hen gevraagd, want hij wilde zijn liefde voor Noa verklaren en dat wilde hij niet doen met beveiligingsmensen rondom hem.

Reacties: