FanFic.nl

Stand Alones

Attention

I’m trying to know you
Al jaren. Al zo verschrikkelijk lang. Ik dacht altijd dat ik je kende, dat ik wist wie je was en dat je me nooit zou kwetsen, nooit pijn zou doen. Ik was er heilig van overtuigd dat jij net zo was als ik, dat we exact hetzelfde waren. Niets zou ons ooit kunnen scheiden, simpelweg omdat het niet de bedoeling was. Dat dacht ik toen, jaren geleden, toen elk kindje nog hetzelfde was: wie hun ouders hen dwongen te zijn. Natuurlijk waren we hetzelfde, we hadden dezelfde ouders en precies dezelfde opvoeding. Maar toen de jaren verstreken begonnen er dingen te veranderen. We kregen andere interesses, andere vrienden, andere kleding en ander haar. Mensen konden steeds makkelijker zien wie wie was, daar zorgden we zelf voor. Maar hoe meer we uiterlijk van elkaar begonnen te verschillen, hoe verder we ook uit elkaar groeiden. Alsof we elkaar niet meer wilden kennen. Ik weet nog steeds niet hoe het met jou zit - ik heb er nooit met je over durven praten - maar ik vond het vreselijk. Des te heerlijker vond ik het om later weer naar elkaar toe te groeien. Min of meer. Want ondertussen was er vreselijk veel veranderd, meer dan jij wilde begrijpen. Er waren dingen die ik jou niet kon vertellen, en jij vertelde mij ook lang niet alles. Niet genoeg, niet de waarheid. Het leek onmogelijk om je weer te leren kennen, om weer te zijn wie we vroeger waren. Toch wilde ik niets liever. We waren bedoeld om samen te zijn, en dat kon niet zonder elkaar te kennen. Helaas dacht jij daar anders over, dus waren al mijn pogingen vergeefs.

I’m trying to tell you
Desondanks heb ik meerdere pogingen gedaan om je te vertellen wat er aan de had was. Niet woordelijk, want jij maakte me almaar duidelijk dat je het niet wilde weten. Dat je ervan walgde. En dat terwijl jij er niets mee te maken had. Niets zou veranderen als jij het mij gewoon liet vertellen, want ik zou blijven wie ik was en jij wie jij was. Alleen de woorden wilden maar niet komen. De mijne dan, de jouwe spraken boekdelen. Dat hadden ze altijd al gedaan, maar ik had me er nooit druk om gemaakt. Ik weet dat ik je wel eens een trap heb gegeven, onder de tafel, of een elleboogstoot als je iets gemeens zei, maar het maakte me nooit echt iets uit. Jij was jij, en je bedoelde het goed. Of misschien ook niet, wat maakte mij het ook uit. Zolang wij maar samen bleven, dan was alles goed. En om samen te blijven was het noodzakelijk dat ik je niet tegensprak. Ik denk dat het daar begonnen is, dat onze wegen daar gescheiden zijn. Onze standpunten waren zo anders, jij was, om het netjes te zeggen, nogal discriminerend. Tegen alles wat anders was dan jij. Je ging met andere vrienden om dan ik. Nou ja, ik had natuurlijk amper vrienden. Alleen Andreas, altijd alleen hij. En hij begreep me, want hij wist hoe het was. Maar jij niet, jij ging met de jongens om aan wie ik zo’n gigantische hekel had. Om wie ze waren, en om wie ze van jou maakten. Achteraf zal het wel niet aan hen gelegen hebben. Jij was gewoon altijd al zo, en zij haalden het in je naar boven. De oudste, de stoerste, de dapperste. De beste. Ik heb de pogingen het je te vertellen maar opgegeven, bang dat het ons nog verder uit elkaar zou drijven.

I’m dying to show you
Wie niet wil luisteren moet maar voelen. Of, in dit geval, zien. Voelen was geen goed idee, dan zou je helemaal over de rooie gaan. Bovendien voelde ik er zelf ook niets voor. Zien dan dus maar.
Nou ja, zo heb ik een tijdje gedacht. Ik zou het je nooit met woordelijke hints duidelijk kunnen maken, dus ik zou het je maar laten zien. Andreas zou zich wel beschikbaar stellen, het zou toch weinig verschil maken of jij erbij was of niet. Hij was er voor me, al die tijd. Ik heb het dan ook met hem overlegd. Ik heb hem verteld dat ik het je niet durfde te zeggen, en dat ik het je dus wilde laten zien. Hij was ertegen. Omdat hij vond dat ik geen dingen moest doen waar ik niet klaar voor was. Als ik de moed niet had om het je te vertellen, moest ik het vooral niet op een andere manier proberen. Ik moest het alleen voor mezelf doen. Niet voor iemand anders. En omdat ik er nog niet klaar voor was, moest ik het niet doen. Zo redeneerde hij, voor mij, niet voor anderen, niet eens voor zichzelf. Want hij hield van me. Hij wel.

Fighting to get you
Dan maar anders, dacht ik. Zonder het te vertellen. Ik wist toch ook lang niet alles van jou, dan hoefde jij ’t ook niet van mij te weten. Dan maar op een andere manier. Het publiek mocht namelijk absoluut niet weten dat wij zo slecht met elkaar omgingen, dat er helemaal geen band tussen ons was. Dat verkoopt niet, om wat voor reden dan ook. Dus wij werden gedwongen om normaal te doen. Je kunt je niet voorstellen hoe heerlijk dat voor me was, want op het podium, en voor de neuzen van al die blonde interviewers, kon jij me niets maken. Dat waren de momenten waarop we samen grappen maakten, ons gedroegen als hechte vrienden, en af en toe lachte je zelfs naar me. Dat gaf me hoop, keer op keer weer. En de verhalen die we samen verzonnen, over hoe hecht we waren, daarmee droomde ik mezelf ’s nachts in slaap. Soms zocht ik interviews terug, om uit jouw mond te horen dat je van me hield. Heerlijk was dat, altijd. Maar naarmate de tijd verstreek, werd het moeilijker om mezelf te vertellen dat het wel in orde zou komen, dat je stiekem meende wat je zei, maar te trots was om het toe te geven. Voor mij een teken om alleen maar harder te proberen. Een glimlachje uit je te trekken, een paar lieve woordjes. Met steeds minder succes, en dus ging ik steeds harder proberen.

As soon as you’ve got me, you go and drop me
Soms, heel af en toe, gaf je er toch aan toe. Aan mijn pogingen. Omdat je me zielig vond, omdat je medelijden met me had, omdat je er zelf stiekem ook naar verlangde - naar een wederhelft, iemand die je begreep. Maar het duurde nooit lang. Daarvoor lagen we te ver uit elkaar. Jouw leven was het mijne niet, en het ging me ook geen snars aan. Dat maakte je me keer op keer duidelijk. En toch bleef je gehoorzamen. Hier en daar een glimlachje, af en toe een aardig woordje. Ik vraag me af hoe het kan dat ik daarin geloofde. Omdat je het eigenlijk toch meende, of omdat ik te wanhopig was om toe te geven dat het puur acteerwerk was? Waarschijnlijk dat laatste. Want wanhopig was ik, zonder twijfel. Ik snap niet hoe jij er zo koel onder kon blijven, al die tijd. Nog steeds. Dat jij er nooit naar verlangd hebt om met mij samen te zijn, gewoon zoals vroeger. Dat vroeger een leugen was, maakt niet uit. Het is ook een herinnering, één van de beste die ik heb. En ik zal hem koesteren, altijd. Hoe hard je me ook laat vallen.

It’s cruel when you burn me
Het spreekt voor zich. Het spreekt absoluut, helemaal voor zich. Althans, dat vind ik. Jij waarschijnlijk niet, want wat voor mij vanzelfsprekend is, is voor jou belachelijk. Je hebt me altijd behandeld als jouw mindere, om weet ik wat voor reden. Misschien omdat je net even iets ouder bent dan ik, of omdat het gewoon in je karakter zit je beter te voelen. Ik heb er nooit iets aan kunnen doen. Niet aan hoe jij je gedroeg, niet aan hoe ik in elkaar zat, wat ik voelde, wat ik wilde. Jij kon natuurlijk ook niets doen aan wat je wilde, en vooral aan wat je niet wilde. Dat houdt niet in dat ik er nooit recht op heb gehad met je om te gaan, van je te houden. Dat je daar op zo’n manier mee afrekende is verschrikkelijk achterbaks. Mij de schuld geven van jouw problemen, lekker makkelijk, niet? Achterbaks, dat ben je. En harteloos.

I love how you hurt me
Klinkt raar, niet? Maar het was waar. Ik hield ervan, elke keer dat je me pijn deed door iets te zeggen of te doen wat me afstootte. Puur en alleen omdat het betekende dat je in elk geval wist dat ik er was, dat ik bestond, en dat ik naar je vriendschap verlangde. Of niet? Was ik gewoon een blok aan je been en wilde je me weg hebben? Om het even, je wist dat ik bestond. Na een poosje begon ik dat te waarderen, zeker toen de momenten waarop je lachte schaarser werden, en je woorden harder, scherper. Ik heb al meerdere malen gezegd dat ik het nooit begrepen heb, volgens mij zelfs in je gezicht. Je reageerde nooit, natuurlijk niet. Zo was je niet. Je hield het voor je, of het boeide je gewoon echt niet. Hoe dan ook, ik begon ervan te houden. Bewijst maar weer hoe wanhopig ik was.

I scratch your sweet name right into my skin
Wist je dat? Alle tatoeages die ik op mijn lichaam liet zetten, waren voor jou. Indirect. Een sterretje op mijn buik, om te schijnen wanneer geen andere ster dat deed. Het sterretje zou zijn licht werpen over ons, over jou en over mij, en ons weer bij elkaar brengen. Het was misschien iets te romantisch voor de vriendschap die ik op het oog had, maar zoals ik al zei: ik was wanhopig, en tot alles in staat. Zo ook tot dit. Ik was echter vergeten dat het sterretje met zwarte inkt getatoeëerd zou worden, en zwart schijnsel bleek meer ongeluk dan geluk te brengen.
Maar ik had meer ideeën. Het logo van onze band, in mijn nek. Want dat verbond ons, dat kon zelfs jij niet ontkennen. Dat ene logo symboliseerde alles wat wij samen hadden en meemaakten, want buiten de band om vermeden we elkaar. Als ik die verbinding in mijn huid zou laten zetten, dan zou hij nooit meer weg kunnen gaan. Toch?
Blijkbaar wel. Dus kwam ik met Freiheit ’89 op mijn arm. Ons geboortejaar, en een herinnering aan een tijd dat we nog samen waren. Te zwak om onze eigen weg te gaan, maar we waren samen. Die herinnering dragen we overigens niet meer bij ons, helaas. Ik zou er zoveel voor over hebben om die tijd te herleven. Maar dat kan niet. En de tatoeage werkte wederom niet.
Misschien moest het groter, dacht ik. Misschien moest ik meer pijn lijden. Dus kwam ik met een nog groter kunstwerk, op mijn zij. Wir kehren zum Ohrsprung zurück. Ach wat, hoe duidelijk wilde je het hebben? Terug naar de tijd waarin we nog wel met elkaar omgingen, toen we elkaar nog mochten, al was het slechts omdat we niet beter wisten.

You left me bleeding, but I couldn’t give in
Al die tijd. Al die tatoeages, al die pogingen. Je luisterde niet, je merkte het niet, gaf geen kick. Je liet het me doen, allemaal, zonder me te laten weten dat je er ook maar iets van begreep. Vreselijk was het, heb ik dat al duidelijk gemaakt? Zo niet, dan weet je het nu.

I swallowed the poison to get infected
Nee, dat deed ik niet. Ik overwoog het, zoveel pijn deed je me. Een aantal dagen overwoog ik het serieus, geloof het of niet. Ik had het zelfs al helemaal uitgestippeld, alles in huis gehaald, maar ik deed het niet. Andreas hield me tegen. Hij zal me altijd tegenhouden als ik iets probeer wat niet goed voor me is. Hij houdt van me, nog steeds. En hij zal het blijven doen, dat weet ik zeker. Samen met hem heb ik dan ook een keuze gemaakt die de rest van het liedje beschrijft. Luister er goed naar, oké? Knoop het in je oren. En realiseer je vooral dat het allemaal jouw schuld is.

Give back my heart that your body rejected
Je gaat het me niet teruggeven, maar natuurlijk niet. Dat weet ik, dat weet jij. Je weet waarschijnlijk niet eens dat je het hebt. Nou, je had het. Maar bij deze neem ik het terug. Met deze brief, met deze woorden, deze daad. Het behoort jou niet toe, en er is iemand anders die het wel verdient. Ik weet niet of het je ook maar iets uitmaakt, of het je ook maar een klein beetje kan schelen, maar het is nou eenmaal zo. Jij verdient mijn hart niet, en ook dat van een ander niet. Ik hoop oprecht dat je eenzaam wordt, voor altijd. Je hebt het er zelf naar gemaakt, door zo met de gevoelens van mensen om te gaan.

I hate that I need you so
Zo was het althans. Jaren lang heb ik het gehaat, die liefde, het verlangen naar de vriendschap met jou. Nu niet meer. Ik weet dat hij er nooit zal komen, en zoals ik al zei: als jij me niet helpt, help ik mezelf wel. En Andreas helpt me, zoals altijd. Hij wel, hij altijd. Als jij dat nou ook eens deed, dat zou zoveel schelen. Zo verschrikkelijk veel. Maar dat doe je niet, dat zal je ook nooit doen, en ik weet het nu. Daarom heb ik een besluit genomen.

I choose to be lonely and live without your attention
Simpel, eenvoudig, en vooral verschrikkelijk waar. We gaan weg. Weg van jou, weg van hier, van de herinneringen en de pijn. Naar een ver land, een ander continent, het universum in, zo ver mogelijk weg van jou en je afschuwelijke harteloosheid. Je komt me niet zoeken, dat weet ik. Waarschijnlijk boeit het je niet eens. Mocht het wel zo zijn: kom me niet achterna. Ik wil niet dat je me vindt, en je zult me ook niet vinden. Daar zorgen Andreas en ik wel voor. Geen Bill meer voor jou, nooit meer. Als je dacht dat ik eeuwig op je zou wachten, dan had je het goed mis. Bij deze ben ik weg, en ik kom nooit, nooit meer terug. Ik meen het, en ik hoop dat je dat weet. Vaarwel, tot nooit, en bedankt voor de verschrikkelijke pijn die je me hebt doen doorstaan.

It’s not what you said, it’s the way you say it. It’s not what you did, it’s the way you do it.
Zo simpel is het. Ik heb je dit nooit durven vertellen, omdat ik altijd geweten heb dat je me ervoor zou verafschuwen. Nog meer dan je al deed. Je hebt het me nooit met zoveel woorden gezegd, maar ik zag het aan de gezichten die je trok als het onderwerp ter spraken kwam. Dat maakt nu echter niet meer uit. Het is zo, en ik loop er niet langer voor weg. Niet meer voor mezelf. Nu loop ik van jou weg.
Ik val op jongens, dat was je waarschijnlijk nog niet opgevallen. Triest, want ik heb zoveel lopen hinten dat zelfs onze moeder het ondertussen had kunnen weten. Maakt allemaal niet uit, dit is het. Andreas en ik houden van elkaar, gaan op zoek naar een plek waar we ongestoord gelukkig kunnen zijn. Zo simpel is het.

Ik hoop dat je Attention nog vaak zal horen, dat je het op zal zetten om je te realiseren wat je aangericht hebt, en dat het je in je dromen blijft achtervolgen. Ik hoop dat je het altijd zal horen, of het er nu is of niet. Dat je er krankzinnig van wordt, en het gekkenhuis ingaat. Ik hoop dat ze je een isoleercel ingooien en dat je daar vele jaren blijft zitten. Lekker eenzaam, zoals ik was. Door jou.
Nee, dat is overdreven. Dat is niet zo. Hoeveel pijn je me ook gedaan hebt, ik hou nog steeds van je. Daarom ga ik ook weg, omdat ik weet dat ik me anders niet uit je greep los zal kunnen scheuren. Ik ga gelukkig worden, zonder jou. En wat jij zonder mij doet, maakt me eigenlijk niet uit. Ik hoop alleen, en dat meen ik oprecht, ik hoop dat je je realiseert wat je aangericht hebt. Al die jaren, en het was al die tijd jouw schuld. Onthoud dat maar. Voor altijd.

Vaarwel Tom,
tot nooit meer

Reacties: