Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Oorzaak en Gevolg [TC] » [50] Tom – Living A Lie
Oorzaak en Gevolg [TC]
[50] Tom – Living A Lie
Ik word wakker als buiten het leven in vol volume wakker wordt en knipper de slaap uit mijn ogen. Eerst zie ik wazig en kan ik niets van elkaar onderscheiden, mijn blikveld slechts een mengeling van vage kleuren en vormen, daarna wordt alles scherp. Bruin haar dat op mijn borst rust, een iets lichtere huidskleur arm om mijn middel, kleren op de vloer en een beha op het tafeltje.
Met moeite hijs ik mezelf iets rechter en voel de arm naar beneden schuiven, over mijn heupen en dijen en besef dan pas dat de kleren die op de grond liggen eigenlijk om mijn lichaam heen zouden moeten zitten.
‘Tom,’ murmelt Jessica tegen mijn huid en ik voel rillingen over mijn ruggengraat naar boven schieten. Geen positieve rillingen kan ik mezelf verzekeren. Ik walg van mezelf. Ik word gekwetst en wat doe ik? Ik val meteen terug in mijn oude patroon.
Ik zie flitsen van afgelopen nacht tegen het zwart van mijn ogen elke keer ik knipper en ik voel het steeds kouder en kouder om me heen worden, ook al is heel ver weg de warmte van een ander lichaam te bespeuren.
Maar dit is wat David wilde. Ik ben zeker dat hij dit zou goedkeuren. ‘Tom?’ Ik durf er zelfs voor te wedden dat hij nu goedkeurt wat hij hiervoor altijd vreselijk vond. ‘Hey slaapkop!’ Maar hoe gaat Bill reageren? Ik weet niet of ik… ‘God, als je terug in slaap gevallen bent, ga ik echt lachen.’
Ik voel nu pas de zachte strelingen op mijn wang en hoor nu pas dat Jessica al heel de tijd tegen me aan het praten is. Met een geforceerde, lome glimlach open ik mijn ogen.
‘Aha, daar ben je eindelijk.’ Ze drukt een kus op mijn mond en staat dan recht om zich aan te gaan kleden. Ik voel het korte lipcontact door mijn hele lichaam zinderen en het brandt zich een weg door mijn vitale organen. Ik moet hier aan wennen, houd ik mezelf voor. Dit gevoel zal ooit over gaan. Misschien kan ik ooit verliefd worden op Jessica. Of een meisje, for that matter. Als het Bill maar niet is.
En ik weet dat ik hier waarschijnlijk nooit in zal slagen, want ik wil alleen maar Bill.
Als ik met Jessica aan de ontbijttafel in het hotel verschijn, krijgen we een brede waaier van reacties. David geeft me een klopje op mijn schouder - waarvoor ik hem een klopje op zijn gezichtwerk wil geven, hij moet me niet aanraken als hij weet dat hij de aanleiding is van waar ik nu doorheen ga - en glimlacht ons toe, Georg kijkt sip omdat hij zelf had gehoopt de styliste in zijn lakens te krijgen, Gustav kijkt met een neutrale, matige interesse naar ons voor hij verder in zijn koffie roert en Bill… Bill staart naar zijn bord en pult wat aan zijn croissant.
Na een diepe zucht laat ik me op de stoel naast Georg ploffen en raap al mijn energie bij elkaar om te grijnzen. ‘Goedemorgen.’
‘Ik haat je, bro,’ fluistert Georg, maar hij grijnst daarna toch, ‘oké, misschien had ik gewoon zelf sneller moeten zijn.’
‘Precies. En nu is ze van mij,’ ik voel tranen achter mijn ogen prikken, want het is niet waar. Zij is niet van mij, ik ben van haar. En dat betekent dat Bill mij niet kan hebben.
Jessica giechelt en wikkelt haar vingers om de mijne terwijl ze met de andere een glas fruitsap inschenkt en er kleine slokjes van neemt.
Terwijl ik me zo goed als mogelijk concentreer op mijn ontbijt, zwellen de gesprekken om me heen aan. Jessica kon het altijd al goed vinden met ons, en het blijkt nu maar weer. Ze praat vrolijk met Georg en Gustav, zegt zelfs een paar dingen tegen Bill - maar ik hoor hem op zijn tongpiercing kauwen om niets giftigs te antwoorden - en neemt zo de aandacht van de abnormaal stille tweeling af.
Na mijn laatste slokken koffie en happen boterham met choco binnengewerkt te hebben, sta ik recht en leg Jessica’s hand voorzichtig in haar schoot na mijn lippen tegen al haar knokkels gedrukt te hebben. ‘Ik ga even naar de wc. Georg, blijf van mijn meisje af!’
Ik vang de gebroken blik in Bills ogen nog net op voor ik me omdraai en ik voel hoe mijn maag mijn eten begint fijn te knijpen om het terug omhoog te duwen.
Heftig slikkend ga ik op weg naar de wc en ik moet me aan de wasbak overeind houden, want voor het eerst vandaag zie ik mijn spiegelbeeld en ik zie de tandafdrukken en zuigplekken in mijn nek.
Tien minuten later sta ik weer voor de wasbak, mijn maag eindelijk gekalmeerd. Er is niets uitgekomen, maar ik voel mijn kotsreflex nog steeds vol actief voedsel verwerken tot een giftige stroom prut.
En alsof het nog niet erg genoeg is, hoor ik de deur achter me omgaan en zie ik in het spiegelbeeld een kop zwart haar verschijnen.
Ik klem mijn tanden op elkaar en draai me om. ‘Bill.’
Ik hoor mijn eigen naam in zijn zucht en hij sluit de deur achter zich voor hij naar me toe wandelt. Marmer drukt tegen mijn rug met elke millimeter die ik verder achteruit probeer te gaan.
Ik zie hoe hij twijfelt en zijn tanden in zijn onderlip drukt, voor hij diep adem haalt en zichzelf moed in lijkt te spreken. Zijn mond gaat drie keer open en toe voor hij het eindelijk van zijn tong weet te drukken. ‘Waarom?’
En het voelt alsof er iets in me knapt. Alsof al de pijn van gisteren zich opgestapeld had onder mijn huid en nu mijn hele oppervlakte openscheurt.
‘Waarom, Bill? Serieus? Je vraagt me waarom?’ vraag ik, mijn stem luider dan ik zelf wou. Hij deinst achteruit en lijkt plots zoveel kleiner dan hij eigenlijk is, en ik word bang van mezelf. ‘Je vraagt me echt waarom?’ Ik lach bitter en schud mijn hoofd. ‘Je weet best waarom. Jij,’ ik wijs naar hem en mijn ogen vernauwen zich, ‘na alles waar we doorheen zijn gekomen, zet je me na één tegenslag meteen aan de kant.’
Ik hoor de stemmen in mijn hoofd luid roepen, ze juichen me toe, raden me aan Bill op zijn plek te zetten. Want Bill heeft me gekwetst, erger dan ooit iemand gedaan heeft, terwijl hij weet hoeveel ik van hem hield, hou, en terwijl hij weet wat ik voor hem allemaal heb meegemaakt.
En met die woorden laat ik hem achter in de wc en loop terug naar de ontbijttafel. Ik weet dat ik Bill nu achter me laat, maar ik weet ook dat ik nooit los zal kunnen zijn van hem. We zijn een tweeling, en buiten dat klopt mijn hart voor hem en zal dat nooit stoppen.
Ik hoop dat hij na dit weet hoe hij er mee moet omgaan, want het is te laat om het terug te vragen - hoe erg ik dat op dit moment ook zou willen.
Reacties:
ten eerste: Geeft niet, ik vind het niet erg om te moeten wachten
Ten tweede: Omg, dit is...
Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven...
echt, het is, prachtig? Is dat het juiste woord?
Nee, waarschijnlijk niet.
Zielig?
Nee, dat ook niet...
pff, anyway, snel verder jullie!!!
Ik weet gewoon helemaal geen reactie te schrijven.
Ben hier gewoon helemaal stil van. Misschien komt dat ook omdat ik nu in frankrijk zit en er zitten lelijke franse mannen me te begluren. [niet echt comfy]
Ik vind het heel dapper wat Tom heeft gedaan. Hij heeft zich zelf alleen nog maar dieper in de problemen gezet. Hij is met een meisje naar bed geweest alleen maar omdat hij confused was. Maar aan de andere kant is het heel goed dat hij dat gezecht heeft tegen Bill. Want het klopt wel.
Na dat David had gezecht dat ze er mee opmoesten houden heeft Bill dat ook letterlijk gedaan. Terwijl Tom dacht van 'Ik heb schijt aan David ik ga gwn lekker door'. Little mis communication.
Aber, het is een beetje een onnozele reactie geworden maar vandaag komt er ook niet zo veel boeiends uit.
Snel verder schrijven. ^^
xxxxxxxxx.