FanFic.nl

Attention

Jittery

Verzonken in mijn gedachte, al roerend in mijn vertrouwde koffie, staar ik naar de opengeslagen bundel die David iedereen had uitgedeeld. Ik had met vreugde gelezen dat Madrid ook in het rijtje zit van steden die bezocht gaan worden door de band.
Een aangename kriebel in mijn onderbuik zet op wanneer de warme nostalgie van Spanje in mijn lijf binnendringt. Mijn hoofd brengt mij naar mijn oma die voorzichtig over het kleine balkonnetje leunt om daar vandaan naar mij te roepen dat het tijd is om in bad te gaan. Mijn mooiste jurk hangt over een houten stoel, klaar om gedragen te worden voor het feest. Ze is vuurrood met gele franjes erop. Mijn moeder heeft met trots haar brosch aan mijn jurk gespeld. Het is een gouden roos met kleine diamantjes erin, een cadeau van mijn vader die hij twee jaar geleden had gegeven om de reden dat hij toentertijd tien jaar terug op dezelfde feestdag mijn moeder verkering vroeg.
Voor mij is Spanje het land van de liefde, niet Frankrijk. Vooral in de zomer. De zonnestralen zorgen ervoor dat elk klein beetje slechte humeur op wordt gelost in ieders hoofd.
In de maand juli had ik ook mijn eerste vriendje; Felipe. Een jongen waar ieder meisje van droomde op die leeftijd. Hij was vijftien - een jaartje ouder dan ik - had donkerblond tot lichtbruin haar -al neigde het in de zomer meer naar blond en zijn ogen waren blauwgrijs -geen standaard Spanjaard dus. Maar hij had wel zeker het bloed van een zuiderling. Hij was een romanticus bij uitstek. Als Romeo had hij onder het balkon van mijn grootmoeder naar zijn Juliet geroepen. Geknield had hij een rode roos naar mij gewezen en zo gevraagd of ik zijn meisje wilde zijn. Giechelend had een ik wit, kanten zakdoek uit mijn lade gehaald en deze naar beneden laten dwarrelen. Hij had zijn trofee gevangen en gebogen met een brede glimlach. Ik had hem ja toegezegd.
Eenmaal zijn vangst binnen bleef hij ontzettend romantisch en lief. Als een heer leidde hij mij overal heen en zorgde ervoor dat mijn tienerhart niets te kort kwam. Dit heeft een jaar geduurd, ik moest namelijk weer terug naar Duitsland waar mijn twee beste vriendinnen mij opwachtten. Zijn laatste woorden waren een belofte: "Ik zal wachten op de vakanties wanneer je zult wederkeren en tonen dat mijn liefde voor jou even puur is gebleven."
Dit lukte hem ook in de herfstvakantie tot en met de voorjaarsvakantie, maar wanneer de zomer weer aanbrak was hij niet in Madrid, hij was namelijk heel de vakantie met zijn ouders mee op reis. Ik sprak hem nog wel eens op MSN, maar daar bleef het bij -uiteindelijk verwaterde dat zelfs. Ik heb er wakker van gelegen, heb er honderduit met Alex en Celine over gepraat, tot dat ik het een plekje kon geven en mij besefte dat Duitsland ook Adonissen bezat. Was ik boos? Eigenlijk niet, en hij ook niet op mij. Zo is er zonder woorden een eind gekomen aan onze tweeënhalfjarige relatie.
Een hand en een stem halen me uit mijn warme luchtbel en stoot uit schrik mijn inmiddels koude espresso om. Uit reflex weet ik de bundel te redden van zijn ondergang, maar is het voor mijn rok en blouse te laat. "-Sorry! Gaat het?" Ietwat suf knik ik en sta dan recht om de schade te bekijken. De bruine vlek in mijn blouse zet zich uit. Een servetje probeert dit te beperken.
"Uhm.." Ik kijk in de geschrokken ogen van David die zijn hand pijlsnel terug trekt uit schaamte.
"Sorry," rolt er voor een tweede keer uit, "ik wilde je niet laten schrikken en.. dat andere," doelt hij op de servetactie. Ik glimlach om zijn onnozele handelingen en veeg dan een lok uit mijn gezicht. "-Mag ik weten wie dat kleurtje op je wangen tovert?" Een tikkeltje beschaamd sla ik mijn wimper neer en zoek naar de juiste woorden, en kom dan op: "De Spaanse zon." Ik kijk hem aan met een trotse glans in mijn ogen. Een ondeugende glimlach duwt zijn mondhoeken omhoog, wat hem opslag jaren jonger maakt.. en aantrekkelijker.
"Geboren en getogen, niet?"
"Nee, eigenlijk niet, maar zo voelt het wel."
"Oh, dat dacht ik. Madrid is wel een heerlijke stad vol energie."
"Klopt." Ik wil mezelf straffen bij het voelen van mijn wangen die nog hoger stijgen in temperatuur. Mijn gedachte heeft echt te lang genoten van de Spaanse zon.
"Mis je het niet?" vraagt hij dan. Glimlachend knik ik, pak dan ook een servetje om de vlekken te bestrijden, al zie ik het somber in. "Wil je dan niet terug?" vraagt hij door, met dezelfde interesse. Verrast kijk ik in zijn donkere ogen.
"Was het maar zo makkelijk. Als ik volledig Spaans was, misschien, maar ik heb ook Duits bloed, dit land verlaten zal mij net zo pijn doen. En ik zal zoveel achterlaten. Dat is iets waar ik echt over moet nadenken." Waar die woordenvloed vandaan komt heb ik geen idee van, maar het is eruit.
"Hm.. dat is waar. Moeilijk," weet hij alleen te zeggen. Hij wrijft eens over zijn stoppelbaard en lacht dan weer. Volgens mij is dat een tik van hem wanneer hij nerveus is. Waarom dit in de lucht hangt is de vraag.
Om van onderwerp te veranderen pakt hij de bundel van mij over en bladert dan tot de juiste pagina. "We zijn over ongeveer twee weken in Madrid, en dan hebben we ook nog eens een dagje vrij. Maak er gebruik van." David sluit zijn zin af met een knipoog en overhandigd mij dan weer het papierwerk. "Kom je na het eten naar mijn kamer? Dan neem ik nog even het een en ander met je door, daarna kan je vast je spullen inpakken, we vertrekken morgen ochtend."
Ik had hem gezegd dat ik hem over twintig minuutjes zie, na langs mijn kamer geweest te zijn. David had mij nog smakelijk eten gewenst en vertrok toen uit het restaurant.

Boven tref ik wat orkaan Ade heeft aangericht. Het hoogpolig tapijt is verdwenen onder mijn kleding, ondergoed en schoenen. Het bed is eveneens bezaaid met de inhoud van mijn koffer en de badkamer is een stalling voor mijn make-up geworden. Espresso heeft er het minst moeite mee, deze heeft zich namelijk vredig opgerold in mijn huistrui.
Op de gang begin ik het gerammel van het schoonmaakkarretje te herkennen. Vlug grijp ik 'Don't Disturb' onder de puin vandaan, hang het aan de klink en gooi de deur dan dicht. Ik zou door de grond zakken zou deze ravage aangetroffen worden en ook nog eens moeten opruimen. Nee, na bij David geweest te zijn zet ik alles onder de schop. Eerst moet ik een nieuw setje kleding vinden die mijn koffiekleding kan vervangen. Het liefst kies ik iets willekeurigs uit zodat ik een keer zonder hoofdpijn van huis vertrek, maar ik weet al dat dit nooit gaat gebeuren wanneer ik mijn koffers bekijken waarvan de inhoud meer de uithoud is geworden. Fronsend valt mijn blik op de kledinghoop op de grond.
"Pak gewoon kleuren die matchen en klaar." Ik begeef mij op de grond en zoek naar mijn marineblauwe blazer, om ergens mee te beginnen.
Uiteindelijk eindig ik met een lichtgrijze, strakke spijkerbroek, een los, zalmroze shirt en de marineblauwe blazer met daaronder pumps in dezelfde kleur en grijp naar de deurklink.
“Sorry poesjelief, ik moet je weer verlaten. Wanneer ik terug ben zal ik je eens verwennen met de borstel. Tot zo!”�

Uitgeput plof ik neer op mijn hotelbed. Mijn knellende pumps liggen uitgetrapt bij de ingang en mijn blazer probeer ik zonder veel te bewegen uit te krijgen terwijl ik nog op mijn rug lig. Het is bijna half acht in de avond en ik kan niet meer. Zoveel heb ik niet gedaan, maar al die informatie van David in één keer is vermoeiend voor mijn hersenen. Deze dreunt dan ook boos tegen de binnenkant van mijn hoofd -het laat me kreunend mijn ogen dichtknijpen.
“Ik weet dat ik het beloofd heb, Espresso, maar ik ben uitgeput. Morgen?”� De kat kruipt op mijn buik en rolt zich knorrend op. Ik zie dit als een vergiffenis en aai hem dankbaar. “Morgen hebben we genoeg tijd, dan zitten we in de bus en gaan naar het eerste concert van de band. Hopelijk ga je de crew mogen, want daar zitten we toch een tijdje mee opgescheept. Weet je wat ik denk? Ik denk dat je ontzettend verwend gaat worden daar, want je bent zo schattig. Ja, dat ben je!”� Liefkozend krab ik achter zijn oor tot ik zijn nagels door mijn shirt voel komen. “Je gaat daar als een echte koning behandeld worden..”�

Slaperig open ik mijn ogen wanneer ik herhalend een miauw hoor. Espresso springt continu over mijn lichaam heen, loopt langs mijn gezicht en slaat met zijn voorpoot tegen mijn arm; hij heeft honger. Dan schiet ook het besef dat ik in slaap ben gevallen en zoek gelijk naar mijn mobiel. Graaiend over de vloerbedekking vind ik hem onder mijn blazer en schrik van mijn scherm. Buiten dat het nacht is, zie ik dat zeven gemiste oproepen heb, waarvan drie ingesproken en twee sms’jes.
Pap (14:23): Lieve meid, hoe gaat het daar? X Pap en Mam.
Pap (23:49): Ade?! Kan je ons alsjeblieft terugbellen? Papa
Shit. Het zou mij niet verbazen als hij al voor de hotelingang staat. Ik had beloofd hen te bellen vandaag, het is mij helemaal ontschoten!
Vloekend zit ik recht en bel naar mijn vader. Het mag dan bijna twee uur in de nacht zijn, hij is zeker weten klaarwakker. En als ik hem nu niet bel, dan kan ik hem helemaal hier verwachten, rood aangelopen en schreeuwend.
“Ade! Lieverd, waarom heb je niet gelijk gebeld?”� neemt hij op na één overgangstoon. Beelden van hem in bed met zijn mobiel op zijn nachtkastje, wachtend en zichzelf opvretend van onrust met mijn moeder naast hem proberend hem te kalmeren, schiet voorbij mijn ogen.
“Sorry pap, eerste werkdag,”� verontschuldig ik mij op mijn zachtste stem. “Je zou denken dat het rustig aan gaat, maar ik ben non-stop bezig geweest. Voortaan zal ik meer op mijn mobiel kijken, oké?”� De beste manier om bevriend te blijven met mijn vader is je eerst te verontschuldigen, het dan uit te leggen en uiteindelijk hem te beloven dat het nooit meer zal gebeuren. Ik hoop dat het nu ook werkt.
“Laat het niet weer gebeuren. Je weet dat ik het niet kan hebben als ik niets van je hoor.”�
“Ik weet het pappie. Hoe is het met mam?”� verander ik vlug van onderwerp en sta op om alvast aan mijn koffers te beginnen, nu ik toch wakker ben.
Terwijl ik mijn best doe om al mijn kledingstukken in de juiste koffer leggen hoor ik aan wat mijn vader te vertellen heeft. Dat mijn moeder veel moeite heeft mij zo lang niet te zien en dat ze hoopt veel foto’s te zien van mijn reis. Celine en Alex zijn ook even bij hen op bezoek geweest, maar dat is geen nieuws, ze wonen praktisch daar. Sinds kleins af aan is mijn ouderlijk huis een openhuis geweest. Mijn vriendinnetjes kwamen binnen zonder te vragen en gingen mee televisie kijken met de oudjes op een vrijdagavond, en dan was ik er niet bij. Er was nooit een reden om langs te komen en mijn moeder heeft in hun hoofd geprent dat ze altijd welkom zijn en dat doen ze dan ook -nog steeds.
“Maar vertel jij eens, wat heb je vandaag gedaan?”�
“Vooral veel papier doorgelezen. ANW gegevens, het programma voor de aankomende dagen en waar de concerten gaan plaats vinden, wat mij herinnert dat ik over ongeveer twee weken in Madrid ben -ben je er dan ook?”� Mijn eerste koffer weet ik met niet al te veel moeite te sluiten en begin aan mijn tweede.
“Heb je een exacte datum? Dan ga ik een vlucht boeken. Mam kan dan alleen niet mee, hè? Je weet hoe erg ze vliegen haat.”�
“Wacht, laat me even kijken. En ja ik weet het, het viel te proberen. Met de auto komen is zeker geen optie?”� Lopend door de kamer ben ik opzoek naar de tourlijst die ik had gekregen en tegelijkertijd zoek ik het eten van de kat. “En wie weet overweegt ze het wel?”�
“Nee, liefje, met de auto is te lang, je weet hoe druk ik het deze periode heb. Anders had ik het zeker voor je moeder gedaan. En ik zal het op tafel gooien, maar verwacht niet te veel. De vorige keer was ook niet zo’n groot succes.”� Een stiekeme grijns kruipt omhoog door de herinneringen die opduiken van mijn moeder in het vliegtuig naar New York, ze heeft iedereen in het Spaans vervloekt en mijn vaders hand verbrijzeld wanneer er een lichte turbulentie was. De crew aan boord hadden hun handen vol aan haar en hebben alles geprobeerd om haar rustig te krijgen, maar het hielp vrij weinig tot niet.
“-Ja, dat herinner ik mij nog. Misschien inderdaad niet zo’n goed idee. Maar goed, ik heb ondertussen de lijst voor mij en ik ben op de achttiende in Madrid, op welke dag valt dat?”� Ik hoor wat gerommel, ik ga er vanuit dat hij zijn agenda pakt. Tussendoor vul ik het bakje van Espresso die opgewekt tussen mijn benen door spint.
“Dat valt op een dinsdag. Hoe lang blijf je daar?”�
“Uiterlijk één dag. We hebben daarna namelijk een rit van zeker dertien uur voor de boeg, want het volgende concert wordt in Genève gegeven. Maar je kunt dus? Dat zou ik namelijk erg leuk vinden!”� Er wordt zacht gelachen aan de andere kant en een klein gevoel van heimwee zet op. Ik heb ze zo vaak een tijd niet gezien, maar dan was ik meestal thuis en zij waren weg, nu is het andersom. Maar het maakt niet uit, zo leer ik het te minste. “Ik mis je,”� zeg ik eerlijk.
“Het komt goed lieverd. Ik mis jou ook, we bellen elkaar gewoon regelmatig en dan is het voor je het weet de achttiende en dan zie ik je in Madrid. Ga nu maar lekker slapen want volgens mij wacht er een lange en zware dag op jou.”� Met gesloten ogen en een glimlach zit ik op de rand van het bed en veeg met een trillende hand een enkele traan weg die is ontsnapt door de spanning. “Niet huilen, je gaat een geweldige assistent zijn. Ik ben trots op je, je moeder is ongelooflijk trots op je en ik weet dat je vriendinnen dat ook zijn en als David dat niet zal zijn, dan geef ik hem hoogstpersoonlijk een schop onder zijn reet.”� Ik schiet uit pure zenuwen in de lach en bedank hem. “Welterusten kindje, papa houd van je.”�
“-Ik houd ook van jou. Tschüß.”� Mijn duim drukt op het rode hoorntje en gooi mijn mobiel op bed. “Hij heeft gelijk, ik moet gewoon gaan knallen!”� Ik spring recht en ruim mijn laatste spullen op en leg mijn donkerbruine, kalfsleren weekendtas open op mijn bed en leg mijn benodigdheden voor de busrit erin.
Met alles ingepakt en klaargelegd bij de deur is het inmiddels half vier en ik besluit om tot half negen nog even te slapen en mij daarna klaar te maken zodat ik stipt om tien uur beneden in het restaurant ben. Mijn spullen zullen dan ingeladen worden en het dagschema verteld dat we om elf uur vertrekken zodat we rond vier in de middag in Brussel aankomen. De jongens, David, ik en een paar andere mensen worden naar het hotel gebracht en de rest van de crew gaat al naar het concertgebouw om op te bouwen voor het concert van acht uur. Ik krijg kriebels wanneer ik er aan denk..

Reacties: