FanFic.nl

Our own Humanoid world

73. 29 augustus 2010

Jorinde her point of view
Ongeduldig stonden Makbule en Tosca te wachten voor het huis. Bill en Tom konden ieder moment terug komen. Zo konden we nog de laatste drie dagen van de vakantie samen doorbrengen. Andreas had de tweeling al gemaild over een eventueel baantje en er was nog wel iets vrij, maar daar zou David hem later over op de hoogte brengen.
“Ze zijn er!”� gilde Makbule. Ik en Andreas gingen nu ook maar naar buiten. Een mooie witte audi reed de oprit op. De hekken sloten automatisch achter hen. Makbule en Tosca stonden op springen hun vriendjes nog eens te zien. Toen de auto uiteindelijk tot stilstand kwam stapte Bill uit en liep op Makbule af. Ook Tom liet Tosca niet gespaard.
“We hebben nog een verassing bij,”� grijnsde Bill enthousiast. Hij deed de achterdeur open en twee kleine hondjes sprongen uit de auto.
“Hoe schattig!”� kirde ik en nam er eentje op.
“Ze noemen Bill en Tom junior,”� grijnsde Tom zelfvoldaan.
“Deze heet vanaf nu Piemel,”� zei ik liefjes.
“Hell no dat onze hond zo gaat heten!”� Riep Bill.
“Heb je een beter idee dan?”� grijnsde ik en aaide het hondje achter zijn oren.
“Ik dacht aan Pikachu.”�
“Dan noemen we hem toch pikachu en deze piemel.”�
“Als jij dat zo graag wilt,”� zuchtte Bill. Hij sloeg zijn ogen ten hemel.
“Ik heb wel medelijden met die hond. Zeker als je hem truckjes leert. ‘Piemel zit recht’ is alles behalve normaal.”�
Ik lachte.
“Het moet niet altijd normaal zijn.”�
“Dat past dan perfect bij jou,”� grijnsde Tom die langs ons door naar binnen liep.
We volgde zijn voorbeeld. Ikzelf Piemel nog altijd dragend.
Tom plofte in de zetel en ging er languit in liggen.
“Wat een heerlijke zetel, je kan niet geloven hoe ik dit ding gemist heb.”�
“En we waren nog niet eens lang weg,”� vulde Bill hem aan.
We gingen bij hen zitten in de zetel. Makbule en Tosca hadden zich ontfermt over Pikachu.
“Dude, serieus, geef die hond een andere naam?”� vroeg Bill nog eens.
Ik trok een enorme pruillip.
“Laat dat beestje nou toch zo heten, het is toch schattig?”�
“Zéér schattig hoor,”� lachte Andreas.
“Beter dan al die cliché namen hoor.”�
“En wat hebben we gemist hier?”� vroeg Tom.
“Jorinde en ik hebben ons ingeschreven voor de kunstschool in Berlijn, we mogen jullie auto toch wel lenen volgend schooljaar?”�
Tosca keek Tom liefjes aan.
“Dat jullie zelf een auto kopen,”� zei Tom en hij trok een wenkbrauw op. Tosca ging puppyoogjes opzetten en een pruillip trekken. Tom bezweek.
“Goed goed, voorlopig mogen jullie Bill zijn audi lenen.”�
“Wat?”� riep die. Ik grinnikte.
“Dat is lief van je Tom.”�
“Zeg, wel maar voorlopig tot jullie zelf een auto hebben.”�
“Is oké,”� zei ik en aaide over Piemel zijn kop.

Het was leuk dat iedereen weer thuis was. Het was een stuk drukker nu, ook door de hondjes, maar dat was net gezellig. We praatte weer bij over vanalles en nog wat. Bill en Tom vertelde dan ook over hun belevenissen in Maleisië. Over hun concert, de fans, de interviews en fotoshoots, de stoten die Georg weer uithaalde en nog een hoop. Ze maakte altijd zoveel leuke dingen mee. Ik hoopte stiekem dat ze snel weer een nieuwe album zouden gaan maken zodat er snel weer een tour zou volgen en wij mee konden gaan. De Humanoid tour was zo leuk en ik wil eigenlijk wel terug naar die tijden. Hoe ik ruzie met Tom had, in Bill zijn kast belande en we goede vrienden werden. Mijn ontmoeting met Makbule en Tosca, hoe ze het totaal niet hadden verwacht en hoe we één grote vriendengroep werden.
Er porde iemand in mijn ribben. Ik schrok op uit mijn gedachtes en keek in Bill zijn geamuseerde ogen.
“Wil je ook pizza?”�
“Ja, gewone,”� zei ik.
“Tom, Jorinde wilt gewone pizza!”� gilde Bill.
Ik zakte wat onderuit in de zetel en legde mijn voeten op de tafel.
“Vertel het eens tegen tante Bill, wat is er mis?”�
“Tante Bill?”� grinnikte ik.
“Ja, vertel nou maar.”� Zijn wijsvinger belande weer tussen mijn ribben.
“Jullie moeten dringend een nieuwe album gaan maken en weer op tour gaan zodat wij mee kunnen want de Humanoid tour was zo leuk en lijkt al zo fucking lang geleden,”� zei ik in één adem. Bill trok zijn wenkbrauwen op en grijnsde breed.
“Maak je maar geen zorgen, er zijn plannen om vanaf januari weer de studio in te gaan en er zijn misschien plannen om in december eindelijk naar Japan te gaan!”� kirde Bill.
“No way?!”� Ik werd net zo enthousiast als hij.
“Jaaa! Hebben je misschien interesse om onze persoonlijke fotograaf te worden trouwens samen met Tosca en Makbule als ze zin heeft?”�
“Altijd man!”� gilde ik haast. “Wanneer gaan jullie misschien?”�
“Als het Kerstvakantie is, dus dat komt mooi uit, want dan hebben jullie geen school en kunnen jullie gewoon met ons mee komen!”�
“Awesome, maar het is dus nog niet zeker?”�
“Nee, David is van alles aan het regelen en hij zou ons op de hoogte houden.”�
“Awesome!”�
“Kinderen, de pizza is er!”� gilde Tom vanuit de keuken. Bill ging recht staan en stak zijn hand uit om mij uit de zetel te helpen. Toen ik recht kwam gaf ik hem nog een por in zijn ribben.
“Moest je nog terug krijgen van die twee porren die me had gegeven!”�
“Klein kreng!”� riep hij. Ik begon al maar te rennen. Ik glipte tussen Andreas en Tosca de keuken in en verstopte me achter Tom.
“Bescherm me!”� riep ik.
“Awh zit Billa de aap je weer lastig te vallen!”� zei Tom met een kinderachtige toon in zijn stem.
“Zeg Tom,”� bromde Bill die zijn vingers losliet op Tom zijn ribben.
“Wat leuk dat jullie terug zijn, is er meteen weer wat te beleven,”� zei Makbule blij.
“Dat klopt,”� beaamde Tosca.

Reacties: