FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

027 || Don't

De lessen gingen aan snel aan me voorbij zonder dat ik echt oplette, mijn gedachten bleven maar heen en weer bewegen tussen Emmett en mijn verjaardag, misschien was het maar goed dat ik mijn nieuwe ouders niet verteld had dat ik jarig was. Normaal zou ik recht naar huis vertrekken, maar de kans om mijn gloednieuwe motor uit testen was te aanlokkelijk. Emmett had ik sinds het laatste lesuur niet meer gezien, hij was naar huis vertrokken. Toen ik op de motor stapte gaapte iedereen me aan, ze hadden vast niet van zo’n grijze muis verwacht dat die op een motor zou rijden. Watch this! dacht ik en vertrok.
Ik was nog niet ver toen ik een duister maar uitnodigend inhammetje zag dat het bos in leidde, geen seconde twijfelde ik en sloeg in. De bomen werden nauwer en nauwer, op een gegeven moment maakten de takken van de bomen wonden op mijn armen. Te bang om mijn brommer hier achter te laten en hem dan kwijt te zijn reed ik verder tot de bomen weer uiteengingen. Plots verscheen een donkere schim aan de verte, een zwart gedaante dat er groot en angstaanjagend uitzag. Ik was nooit een avonturier geweest, maar ik kon niet stoppen.
Een grimmig groene schemering verlichtte de open plek zachtjes. De vogels vlogen weg. Iets zat me te bekijken. Bang keek ik om maar op bomen na was er niets te zien.
“Ik ben echt wel paranoïde worden,”� mompelde ik zachtjes tegen mezelf en draaide me weer om.
“Het was fout van je om hier te komen,”� mompelde een zachte stem in mijn oor. Ik verstijfde meteen toen ik zijn melodieuze stem herkende, Emmett. Op de weide was niets te horen op mijn onrustige ademhaling na.
“Ik weet het,”� mompelde ik zacht. Als ik het nu niet zei, dan had ik misschien nooit meer de kans.
“Oh, dat weet ik al, Edward heeft het uit je gedachten gepikt.”� Toen ik me omdraaide zag ik zijn zwarte ogen,”�Jammer genoeg voor jou, heb ik nog niet gedronken.”� Ik slikte hoorbaar.
“Nee, Emmett,”� mompelde ik zachtjes, met tranen in mijn ogen. Kon mijn leven dan zo makkelijk voorbij zijn?
“Je kan er niets aan doen, je bloed ruikt nu eenmaal zo lekker,”� hij keek me glimlachend aan,”�Ik wil je helemaal niet doden, maar ik kan niet anders.”�
“Dat kun je wel,”� zei ik overtuigend. Pas nu zag ik hoe diep de wonden op mijn armen waren. Hij gaf me een duwtje, zacht maar toch krachtig. Ik mocht niet gevloerd worden, dan was ik alleen maar kwetsbaarder. Uit alle macht probeerde ik op mijn voeten te landen, wat min of meer lukte. Op mijn knieën landde ik aan het einde van de open plek.

Reacties: