FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

028 || The end?

“Nee Emmett,”� fluisterde ik zacht. Mijn woorden dansten weg op de wind die met de blaadjes op de weide speelde. Hij kwam steeds dichter bij, zijn ogen angstaanjagend donker. Ik kroop steeds verder achteruit, tot de bomen in mijn rug prikten.
“Dacht je nu echt dat je aan me kon ontsnappen,”� vroeg hij,”�Alsof je dat ooit zou kunnen.”� Eerst liep hij zacht, gewoon, maar hij liep steeds sneller en in een mum van tijd zat hij naast me. Plots voelde ik zijn scherpe tanden mijn hals doorboorden.

Ik had me nooit voorgesteld dat ik zo aan mijn eind zou kunnen komen, door een vampier. Vroeger dacht ik altijd dat ik lang en gelukkig zou leven, met een man aan mijn zijde, we zouden samen rond de leeftijd van tachtig í  negentig jaar, langzaam en pijnloos in onze slaap. Maar, dat beeld is in de jaren wel veranderd, toen mijn ouders stierven werd mijn beeld op de wereld en hoe lang ik op deze grote blauwe bol zou blijven ook veranderd. Nu zag ik me sterven op achttien, in mijn slaap, door al het ongeluk, door mijn slechte gevoel. Ik rekende op een soort van flashback, of het beeld van mijn ouders, die me kwamen halen van deze rotte aardbol, maar niets gebeurde, een helse pijn steeg op uit mijn nek, een traan verliet mijn oog, het was een gemengd gevoel, van pijn en van verdriet, verdriet over het feit dat ik deze wereld zou verlaten zonder Hope nog een keer in mijn armen te houden, haar nog een keer te knuffelen.
“Emmett McCarty Cullen!”� Een woedende, melodieuze stem vulde mijn oren. Hij klonk als windklokjes zo mooi. Van bij Emmett kwam gegrom vandaan, van iemand anders kwam een hoog gilletje. Emmett werd bij me weggetrokken, de duisternis werd alleen maar zwarter. Ik wou schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit mijn mond, de stemmen die, druk met elkaar aan het overleggen waren, verdwenen op de achtergrond.

Reacties: