FanFic.nl

He... and Me?

hoofstuk 10.1

Langzaam komt de zon op. Ik rek me een keer uit. Niet dat dat echt nodig is, maar het is wel fijn. De Denali’s zijn ook net aangekomen, met Michael. Ik ben gelijk naar hem toegerend, sloot hem in mijn armen. Het is dan nog wel gisteren dat ik hem gezien heb, maar toch miste ik hem onbewust. Hij is er iedere keer in mijn hoofd geweest. Heeft me er toe gezet dat ik Jacob niet zou vermoorden, en heeft me onbewust laten inzien dat ik kan zijn wie ik wil zijn en niet wat mensen willen dat ik ben. Ik bekijk hem goed, zijn ogen zijn dan nog wel rood, maar al minder dan de mijne. Bij de gedachte dat hij zich gevoed heeft, welt bij mij ook weer de dorst op. Het is al een hele tijd geleden dat ik gedronken heb. Twee dagen, of zoiets in ieder geval? Normaal drink ik vaker. Normaal drink ik iedere dag, of om de twee dagen, maar dat komt voornamelijk doordat ik zoveel voor de Volturi heb moeten doen.

We rennen door de bossen. Ik probeer de dorst zoveel mogelijk in te lessen. Ik zet mijn gedachten ergens op. Probeer zoveel mogelijk mogelijkheden te bedenken dat de ontmoeting met de Volturi niet op een gevecht uitdraait. Het lukt niet heel erg, ik weet gewoon bijna zeker dat de Volturi gaat vechten om mij, maar het is beter dan de dorst de overhand te laten nemen. Echter dan gebeurt het onvermijdelijke. Ik ruik bloed, en niet zo’n beetje ook. Een hele groep. Ik spurt naar voren, merkend dat Alec mij ook volgt. Hij heeft ook dorst, dat weet ik gewoon. De geur wordt steeds sterker. Hij vervult de lucht bijna geheel. Al heel snel komen de mensen in beeld. Als ik zie wie het zijn, worden mijn ogen worden groot. Ik kan dit niet. Ik moet dit niet willen. Dit wil ik niet kunnen, niet meer. Het is een grote groep kinderen. Ik draai me zo snel mogelijk om, ren Alec voorbij, terug naar de Cullens. Wat Alec doet moet hij weten, maar ik wil dit niet meer. Ik ren regelrecht in Edward zijn armen. Daar blijf ik wachten tot Alec terug is tot we weer verder kunnen.

Niet snel hierna komt Alec al weer terug. Zijn ogen zijn weer helder bordeaux- rood. Het branderige gevoel in mijn keel wil maar niet zakken. Toch heb ik niet de moed om te vragen of ik even mag gaan om te eten. Wat zullen ze wel niet van me denken, vooral nu we zo vlak lang een dropje lopen. En de wolven, ik weet dat zij het niet fijn zouden vinden. Toch ga ik dit niet lang meer volhouden. Dat voel ik gewoon. Weer schiet ik weg. Ik ruik iets heel lekkers, iets wat ik moet hebben, wat ik moet drinken. Ik kan mezelf niet bedwingen. Vluchtig kijk ik achter me. Edward volgt me, zwijgend, maar wetend wat ik ga doen. Wat mijn lichaam wil wat ik ga doen. Ik vervloek hem binnensmonds dat hij sneller is dan de gemiddelde vampier. Steeds als ik een blik achter me werp, is hij dichter bij me. Hoe hard ik ook ren. Het is dan ook onvermijdelijk dat hij me vangt, al ben ik anderzijds wel blij dat hij me gevangen houd in zijn armen. Echter buiten dat stribbel ik nog wel tegen als hij me mee terug draagt naar de rest.
“Misschien moeten we wat gaan jagen,”� zegt Jasper, met een tersluikse blik op de wolven. Die kijken allemaal mij aan, ik ben namelijk nog steeds niet rustig.
“Misschien moeten jullie dat even doen, ja,”� zegt Jacob via Edward met zijn gedachten. “Dit gaat zo namelijk niet goed.”�

Reacties: