FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

030 || I don't wanna be alone

Zijn woorden drongen langzaam tot me door, hij had spijt van wat me net overkomen was, maar ik wist zo dat hij zich niet kon beheersen als er weer iets gelijkaardig voorviel.
“Ik wil antwoorden op enkele vragen,”� mompelde ik zacht. Mijn stem klonk niet harder als gefluister. “En ik wil hier weg, snel.”�
“Is goed,”� zei hij,”�Ik heb je motor opgehaald.”�
“Oké, daar gaat mijn eerste vraag deels over. Hoe wist je dat ik een motor- en autorijbewijs heb? En lieg niet, Emmett.”�
“Door Alice,”� zei hij, alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Plots leek hij zich te herinneren dat ik niets van zijn moordlustige familie wist. “Ze kan in de toekomst kijken. Het is best, raar. Ze vertelde me dat je verjaarde en een motor het perfecte cadeau zou zijn. Dus heb ik je een motor cadeau gedaan.”�
“Nog meer rare dingen in de familie?”�
“Euhn, Jasper kan gevoelens beheersen. Hij voelt wat iemand anders voelt en kan gevoelens veranderen. Edward kan gedachten lezen, dat is het wel denk ik.”�
“Emmett, ik wil niet onbeleefd doen maar, ik vraag me dit gewoon af. Wanneer mag ik weer naar huis?”� Ik hoopte dat ik niet onbeleefd klonk, of was maar ik had tijd nodig om na te denken.
“Dat zal Carlisle moeten uitmaken, hij zal zo wel even langs komen om te kijken of alles goed met je gaat. Rosalie of Alice zal je kleren lenen. Je zal vast ook een tijdje met een sjaal moeten lopen tot de roodheid van de beet weg is.”� Pijn gleed over zijn gezicht. Ik wou hem vertellen dat het goed was, dat hij zich geen zorgen moest maken, dat alles hetzelfde bleef, maar dat kon ik niet.

Een klein uurtje later voelde ik me nog steeds erg zwakjes, maar toch hadden ze me toestemming geven om naar huis te gaan, op een voorwaarde, ik moest rust hebben. Alice had me mee naar haar grote inloopkast genomen en me iets laten kiezen om te dragen. Het was moeilijk om iets te kunnen kiezen, ze had enkele honderden stukken in de kast hangen.
“Wacht, ik kies iets voor je!”� Niet veel later kwam ze terug met een wit shortje en een los donkerblauw topje. Zonder klagen trok ik de kleren aan en wikkelde een wit sjaaltje als versiering rond mijn nek. Vol twijfel keek ik in de spiegel, kon ik zo wel door het leven gaan? Ik mocht er dan wel vrolijk uitzien, ik was het absoluut niet, allesbehalve. In mijn ogen kon je de angst en verdriet zien die mijn leven al een tijdje overnamen. Een traan druppelde over mijn wang en kletterde op de grond. Kon ik dit nog wel aan? Emmett hielp me door veel door, maar wat als ik gebroken was, niet meer te herstellen. Als een vaas waar er zo veel stukjes van missen dat ze niet te vervangen zijn. Voor ik verder kon denken aan negatieve dingen liep ik de kamer uit, stak het hele huis over en belande buiten bij mijn motor en schoolspullen. De tranen wegslikkend en met een krop in mijn keel zocht ik naar mijn Mp3, waardoor ik mijn gedachten een beetje op een rijtje kreeg. Voices van Disturbed schreeuwde me vanuit de oortjes toe. Dit is wat ik nodig had, muziek waardoor ik niet meer kon nadenken. Thuis heerste er een onaangename stilte, wat erop wees dat pap en mam nog werken waren. Net wat ik nodig heb schoot er door mijn hoofd en ik rende naar mijn slaapkamer. Ook al viel er enorm veel licht binnen in huis, toch was ik altijd bang dat ik achtervolgd werd door een vreemdeling, een inbreker en voelde me pas veilig toen ik mijn slaapkamerdeur toetrok en hem op slot deed. Moe plofte ik op mijn bed, van bijna dood ervaringen werd ik moe, erg moe.

Ik moest in slaap gedommeld zijn, want toen iemand met steentjes op mijn raam tikte schrok ik wakker. Slaapdronken strompelde ik naar het raam toe, in het donker kon ik Emmett onderscheidden.
“Kom naar beneden!”� riep hij me toe. Ik klom via het kleine klimrekje naast mijn raam naar beneden. Ik vroeg me af waarom mam het daar had laten zetten, maar op momenten zoals deze kwam het handig uit.
“Ik moet met je praten, zin om even mee te rijden in de jeep?”� Emmetts stem klonk zacht. Ik mompelde instemmend en sprong in de groene Wrangler van Emmett. Zachtjes reed hij weg.
“Onze familie, we gaan uit Forks weg,”� begon hij,”�Het begint op te vallen dat we anders zijn.”�
“Oh.”�
“Ik heb je nooit willen kwetsen, noch achterlaten maar, dat moet nu.”� Hij keek me met spijt gevulde ogen aan.
“Neem me dan mee,”� mompelde ik zacht,”�Alles is beter dan dit maskerleven in Forks.”�
“Ik, ik kan je niet meenemen. Het is te gevaarlijk.”�
“Gaat dit over wat er daarstraks gebeurt is?”� vroeg ik zacht,”�Als dat het geval is, het was jou schuld niet, helemaal niet. Ik was op het verkeerde moment, op de verkeerde plek.”�
“Maar wat, wat als het nog eens gebeurt? Zonder dat Alice er is, zonder dat er een andere Cullen in de buurt is? Dan ben je dood en dat wil ik niet op mijn geweten.”� Er hing een gespannen stilte in de auto terwijl hij het snelheidspedaal verder indrukte. Geruisloos draaide ik me naar hem om.
“Emmett, luister naar je hart, wat zegt dat?”�
“Dat je hier moet blijven, dat ik je niet meer mag kwetsen.”� De woorden rolden over zijn lippen,”�Het spijt me.”� De auto stopte abrupt weer voor mijn deur.
“De anderen wachten op me, over een uur moeten we op het vliegveld zijn.”� Zijn stem klonk niet harder dan fluistering. Zodra ik uitgestapt was reed Emmett met gierende banden weg.
“Emmett!”� gilde ik en zette lopend de achtervolging in. De auto was niet bij te houden maar ik probeerde het, ik achtervolgde hem tot in Forks, best een eindje. Ergens diep in het bos stuikte ik neer, emotioneel en fysiek volledig uitgeput.

Reacties: