FanFic.nl

Stand Alones Schrijfwedstrijden

Leugens

Verslavingen zijn vreemd. Het is moeilijk aan te duiden waar het allemaal begonnen is, wat het heeft veroorzaakt. Of toch, dat was bij mij het geval. Want ik weet niet wanneer het begonnen is, of wat het heeft veroorzaakt. Al denk ik dat mijn moeder er een groot aandeel in heeft. Dat heeft ze altijd, daar zorgt ze zelf wel voor.
Wat ik wel kan aanduiden is het moment waarop ik het voor het eerst merkte. Het was vlak na de kerstvakantie, een aantal jaar na het overlijden van papa, en ik was op school. Het was makkelijk om in te beelden dat ik daadwerkelijk was gaan skiën en de tijd van mijn leven had gehad met Franse vrienden en een zorgzame moeder. Wisten zij veel dat ik heel de vakantie op mijn kamer had gezeten, enkel in het bijzijn van mijn moeder tijdens het avondeten - en dat niet eens altijd. Ik snapte niet waarom ik het deed, iedereen wist namelijk hoe mijn moeder was, en toch gebeurde het - niet moeilijker dan het zeggen van mijn naam.
En sindsdien werd het alleen maar erger. Elke keer ik iemand nieuw ontmoette, veranderde ik wel iets aan mezelf. Ik had plots broer en zussen, ik had andere hobbies, ik had een andere naam. Ik weet niet waarom ik het deed, het gebeurde gewoon. En ik vond het niet erg, want ik wist dat het toch niet meer uitmaakte als ik eenmaal weg was.
Ik werd vier verschillende personen, met allemaal hun sterktes en zwaktes, hun eigen geschiedenis en hun eigen toekomst. Ze kregen allemaal een stemmetje in mijn hoofd.
En nu kom ik er niet meer vanaf. Sinds ik vertrokken ben, zijn ze mijn vaste gezelschap. Het werd alleen maar erger toen Lucky stierf, want toen was ik helemaal op mezelf aangewezen. En overal waar ik kom, komt er een andere ik naar boven. Niemand kent me echt.
Ik was er goed in. In niet mezelf zijn. In iemand anders zijn. In liegen.
Maar ik weet niet of ik het nog wil. Ik heb er niets aan. Ik maak mezelf niet ontzettend interessant of perfect, het blijven personen met voldoende zwaktes. En toch kan ik het niet stoppen.
Er is Jenna. Ze is heel normaal. Ze houdt van normale dingen. Ze doet normale dingen. Ze vindt normale mensen leuk. Ze is heel normaal, en heel saai. Ik vind haar niet zo leuk, en toch popt ze om de zoveel tijd op. Ik zou haar het liefst gewoon achterlaten, maar dat kan ik niet. Ik ben te gesteld op haar geworden.
Er is Katherine. Gemene Katherine. Ze manipuleert mensen. Ze gebruikt ze. En ze vindt het niet erg. Zo is ze. Ze vindt het geweldig om zo te zijn. Ze krijgt dingen gedaan. Ze krijgt ontzettend veel gedaan. Ze is gebaseerd op mijn moeder, en daarom doet het me pijn om haar te zijn, maar ze is er vaak. Misschien lijk ik meer op mijn moeder dan ik zou willen, en reken maar op Katherine om me daar aan te herinneren. Ze lacht me er mee uit, vult mijn hoofd met gelach en schrijft het in blokletters op de achterkant van mijn oogleden. Ze is gemeen. Maar ze is mij, en ik ben haar. Dus moet ik ook gemeen zijn.
Er is Laura. Laura houdt Katherine in balans. Ze is vrolijk. Ze is lief. Verfrissend lief. Oprecht lief. Het is Lucky, maar dan in de vorm van een mens. In mijn hoofd heeft ze goud haar, lang goud haar. Soms zou ik zoals haar willen zijn. Ze trekt zich niets aan van wat anderen zeggen, ze is naïef. Katherine probeert haar beeld van de wereld te breken, maar dat zou Laura breken en ik weet niet of ik dat aan kan zien. Het zou mij breken, want Laura is de laatste tijd de enige die me nog doet lachen. Ik heb haar nodig.
En dan is er nog Mitchie. Ze is het meest als mezelf. Niet veel mensen kennen haar, ze is te persoonlijk. Ik wil haar niet delen. Ze is van mij. Van mij, en van mij alleen. En toch komt ze soms toch tevoorschijn, bij mensen die echt mijn vrienden zijn. Of toch, zo echt als vrienden kunnen zijn op een plek waar ik toch maar een paar maanden zal zijn.
Er is een duidelijk onderscheid tussen iedereen, en toch zijn ze allemaal hetzelfde. Ze zijn allemaal mij, in mijn binnenste ontstaan. Ze beginnen hun eigen leven te leiden, maar ik blijf toch nog een beetje controle te hebben. Ik hou er aan vast, want ik durf er niet aan te denken wat er gebeurt als ik me zo ver overgeef aan mijn leugens dat zij mij onder controle gaan houden.
Verslavingen zijn vreemd. Het is moeilijk te voorspellen waar het allemaal zal stoppen, wat het zal doen stoppen. Of toch, dat is bij mij het geval. Want ik weet niet wanneer het zal stoppen, en wat het zal doen stoppen. Maar ik vrees dat ook daar mijn moeder een groot aandeel in gaat hebben. Ik weet alleen niet of ik haar wel nodig wil hebben.
Dus ik glimlach als ik er iemand op me af stapt, en stel mezelf voor als Jenna of Katherine of Laura. Het is makkelijk.
Ik denk dat ik verslaafd ben. Verslaafd aan liegen.

Reacties: