FanFic.nl

Unexpected Friendship

79. So close to the solution

Leona P.O.V.

14 Februari

De hele school had het de afgelopen paar weken alleen maar over de aanval op Lili gehad. Lili is, waar ik dus later achter kwam, een goede vriendin van Monika, wat Monika’s stress over de situatie verklaarde. Intussen was Lili alweer volledig hersteld en huppelde ze weer vrolijk rond in de gangen. Helaas wist nog steeds niemand wie er achter de aanvallen zat, en het hielp ook niet dat Lili blijkbaar niet had gezien wie of wat haar aan had gevallen. In tegenstelling tot de afgelopen weken, was Lili vandaag niet het gespreksonderwerp van de dag. In elk geval niet onder iedereen vanaf het derde jaar. Vandaag was het namelijk Valentijnsdag en op dit moment verschenen net de uilen met de post. Ik keek grinnikend om me heen, terwijl overal verrukte kreetjes, beschaamd gemompel en gelach te horen waren. Een eindje verderop hoorde ik Felicia een kreetje slaken, voor ze James om de hals viel en hem zo uitbundig begon te kussen, dat professor Anderling haar op haar kop gaf. Vanaf de Zwadderich- tafel klonk een hoop gemompel, zij hadden blijkbaar niks met Valentijn. De dag zelf bracht me verder niets bijzonders, op een gezellig gesprek met Nate na dan.

1 april

1 april. O wat een ramp. Zo een ontzettend grote ramp. Niet alleen was het de dag waarop Fred en George jarig zijn, maar ook nog eens die ene dag van het jaar waarop elke grappenmaker zich uitleeft. De dag waarop iedereen alles op alles zet om elkaar in de maling te nemen. Kortom: De tweelings favoriete dag. Ik was vandaag ZO dood. Het begon ’s ochtends al. Op het moment dat ik mijn benen uit mijn bed zwaaide en in de spiegel keek wist ik dat er iets niet klopte. Mijn normale bos krullen leek wel een slagveld. Correctie: Een oranje slagveld. Fred en George moesten een handlangster hebben gevonden, want ze konden zelf niet op de meisjesslaapzaal komen. Ik keek naar de overige bedden, maar iedereen lag er nog netjes in. Ik probeerde niets aan de kleur van mijn haren te doen, aangezien dat het waarschijnlijk alleen maar erger zou maken, maar ik slaagde er wel in mijn haar enigszins in model te brengen, voor zover dat mogelijk was. Nadat ik mijn schooluniform en haar had gecontroleerd, liep ik rustig de trap af, de leerlingenkamer in. Ik zag geen enkel van mijn vrienden, terwijl ik onderweg was naar de grote zaal, en trok me verder ook niks aan van de rare blikken van de overige leerlingen. Met opgeheven hoofd liep ik de grote zaal in.

De tweeling, Xavier, Olivier en Angelique zaten grijnzend aan de Griffoendortafel, die ik zonder blikken of blozen voorbij liep. Ik liet me naast Monika aan de tafel van Huffelpuf ploffen en begon te eten, me niks aantrekkend van haar vragende blik. Na een tijdje schraapte ze haar keel.
“Wat?”� Vroeg ik.
“Waarom zit je niet bij de tweeling?”� Ik zei niets, maar wees naar mijn haar met mijn ene hand, terwijl ik met mijn andere hand eten naar binnen bleef werken. Ik had geen idee dat de eetgewoontes van de tweeling, Xavier en Olivier zo op me in aan het werken waren.
“Hoe hebben ze dat voor elkaar gekregen?”� Ik rolde met mijn ogen en gaf antwoord nadat ik mijn mond leeg had.
“Ik vermoed dat ze een handlangster hebben.”�
“Enig idee wie?”� Ik grinnikte, ik had wel zo mijn vermoedens.
“Ik denk dat ze Katja omgekocht hebben. Als zij zou helpen, zou ze zelf veilig zijn. Dat is mijn beste gok.”� Monika lachte en ik ging rustig verder met eten naar binnen schuiven.

Na het ontbijt ontweek ik de tweeling en Xavier en liep richting de bibliotheek, om verder te gaan aan het opstel dat professor Anderling ons op had gegeven. De bibliotheek was zo goed als leeg, op een aantal leerlingen van Ravenklauw na. Ik zag Mateusz, Lars en Denny, terwijl ze druk op zoek waren naar een boek. Ik had ze er over horen praten, ze dachten dat het misschien iets te maken kon hebben met de aanvallen. Ik had besloten dat ik me er niet mee zou bemoeien. Ik was al eens persoonlijk betrokken geraakt bij de aanvallen en dat was voor mij genoeg. Ik was zo in gedachten verzonken, dat ik het kleine uiltje dat voor mijn neus was geland, niet eens op had gemerkt. Totdat het in mijn vinger pikte.
“Au! Waarom doe je-”� Ik zag het briefje dat ze voor me had laten vallen, pakte het op en begon het te lezen. Zo gauw ik zag wat er stond, sprong ik op, pakte mijn tas en stormde de bibliotheek uit, het briefje stevig in mijn hand geklemd, terwijl ik de tekst opnieuw las.

Ziekenzaal, NU! - Xav.

Ik bereikte de ziekenzaal in een recordtijd en zag Xavier bij de deuren staan, zijn gezicht was krijtwit.
“Xav! Wat is er gebeurd? Waarom moest ik naar de ziekenzaal komen? Ben je gewond?”� Hij schudde zijn hoofd.
“Het is Katja. Ze is aangevallen.”� Hij hoefde niets meer te zeggen, en kreeg daar ook de kans niet toe, want ik was al naar binnen gestormd.
“Madame Pleister, waar is ze?”� Madame Pleister’s pogingen om me te kalmeren haalden niets uit. Ik moest Katja zien. Ze was mijn beste vriendin verdomme! Uiteindelijk leidde madame Pleister me naar het bed waar Katja lag en ik hapte naar adem toen ik haar zag liggen. Er liepe lange, diepe sneden over haar gezicht en armen. Haar oogleden trilden even, voor ze ze open deed.
“Goed te zien dat u wakker bent, juffrouw Bell. Kunt u me vertellen wat er gebeurd is?”�
“Wie was het Katja? Welke idioot heeft je aangevallen? Ik zweer het je ik vermoord hem of haar persoonlijk.”�
“Het spijt me. Ik weet niet wie het was. Het enige wat ik me kan herinneren is een ketting met een soort van vogel er op.”� Katja’s stem klonk zwak, maar ik wist dat ze er weer bovenop zou komen. Dat hield in dat ik me kon concentreren op de aanvallen. Nu was het pas echt persoonlijk. Als ze me wilden beschuldigen, hield ik ze niet tegen, maar als ze mijn vrienden aanvielen konden ze het schudden. Ik beloofde Katja dat ik haar later op zou komen zoeken, waarna ik de ziekenzaal uit liep, en terug naar de bibliotheek rende, op zoek naar Mateusz, Lars en Denny. Ze waren alleen niet meer in de bibliotheek en mijn les zou zo beginnen, dus het zou moeten wachten tot de lunch.

Na mijn laatste les voor de lunch stormde ik meteen op de tafel van Ravenklauw af, waar Monika toevallig ook aan zat.
“Mateusz, doen jullie nog steeds onderzoek naar de aanvallen?”� Fluisterde ik net hard genoeg voor Mateusz, Lars, Denny en Monika om te horen. Mateusz knikte, dus ik vertelde hem wat er met Katja gebeurd was en wat ze gezegd had. Ik had geen idee hoe dichtbij we bij de oplossing waren. Alles wat ik wist, was dat we dit op moesten lossen. Hoe dan ook.

Reacties: