FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 11.2

Hoewel het langer duurt dan verwacht, gebeurt het toch. Ik voel hoe Chelsea haar gave van me afhaalt en het op Alec richt. Hij is, in tegenstelling tot mij, niet immuun voor haar gave, en zwicht al na een paar minuten. Ik zie het door wat hij doet, en wat hij laat. Langzaam loopt hij hun richting in, maar wat het me meest zeker laat weten dat hij om is, is dat hij Jane haar zicht terug geeft. Daar is ze maar al te blij mee. Gelijk richt ze het op mij, ook al heeft het geen effect. Pas als er een heldere, luide schreeuw naast me klinkt, weet ik wat ze gedaan heeft. Ze heeft een reactie uitgelokt bij de Cullens, of ze voor mij zouden opkomen. Edward, de heer die hij is, heeft mij altijd al willen beschermen, dus nu ook. Nu is hij het slachtoffer van Jane. Als ik het zie, raak ik helemaal in paniek. Ik kijk om naar Jane, met pijn in mijn ogen. Zij kijkt me alleen maar lachend aan. Alec kan ik niet zien, die staat met zijn gezicht van me af.
“Alec, alsjeblieft…”� Ik smeek het hem, maar het lijkt alsof hij mij niet hoort. Edward blijft maar doorschreeuwen, en ik kan alleen maar toekijken met pijn in mijn hart. Dan herinner ik me het schild. ‘Maar ik kan het niet uitschuiven.’ Ik probeer en doe zoveel ik weet, maar het lukt niet. ‘Denk nou wat ik eerder zei vandaag.’ Michael, zijn stem brengt me tot rust. Jane’s stem niet.
“En? Zie je het nou eindelijk in. Heb je het opgegeven? Ik laat hem met rust als je meekomt,”� zegt ze koud.
“Nee, Jane, ik ga niet mee,”� zeg ik. Je kunt de ingehouden haat horen. Rustig probeer mijn schild voor me te zien om mijn lichaam. Ik sluit mijn ogen, maar ben me nog heel bewust van waar iedereen staat. In gedachten probeer ik mijn schild verder te duwen, het uit te rekken. Steeds verder en verder.

Het lijkt te werken. In het begin heb ik het nog niet door gehad. Ik ben te geconcentreerd bezig geweest om te merken dat Edward stopte met schreeuwen. Pas als ik een hand op mij schouder krijg en ‘dankje’ hoor, kijk ik op. Ik kijk recht in zijn amberkleurige ogen. Een flauwe glimlach komt er op mijn lippen. Dan richt ik mijn blik op Jane. Zij staat mij met een verbaasde, tevens woedende blik aan te kijken. Hoe ze het voor mekaar krijgt zo te kijken, is me een raadsel, maar het ziet er komisch uit. Ik kan nog net een proestbui binnenhouden, echter heeft ze het toch gemerkt. Vuurspuwend kijkt ze me aan.
“Jij,”� gromt ze. “Jij bent altijd al Caius lieveling geweest, maar je hebt nooit iets gedaan om dat te verdienen. Je luisterde niet eens naar hem!”� Je kunt zien aan haar dat ze het niet leuk vind, dat zij zijn lieveling zou willen zijn.
“Nou, wie weet word je dat nu,”� zeg ik, en ik probeer er zoveel mogelijk spot in te leggen als ik kan. “Oh, en doe Caius doe groeten van me, ik ga niet mee, mocht je dat nog niet duidelijk zijn.”� Ik draai me resoluut om en vraag of we verder gaan richting het huis van de Cullens. Waarna we met zijn allen omdraaien en verder willen rennen. In mijn ooghoeken zie ik dat Jane tegen Alec schreeuwt dat hij mee moet komen, voordat zij ook omdraait en de bossen inloopt. Ik zie Alec nog even twijfelen, doordat ik niet meega, maar gaat dan toch achter ze aan. Heel even denk ik dat het is aflopen, al weet ik dat we de gehele Volturi nog tegen zullen komen op de bloemenweide. Ik hoop zo dat alles daar snel afgehandeld kan worden.

Reacties: