FanFic.nl

In A Perfect World [vervolg Flow] [7/7]

2

“Ik weet dat je over jongens praat als je slaapt, Tom. Het is soms moeilijk om dat niet te horen.”�

Tom stond daar geschokt, een mantra van wanhopige nonono’s in zijn hoofd. Bill moest een grapje hebben gemaakt? Hij kon onmogelijk wat hebben gezegd? Had hij iets gezegd? Zo ja, wat dan? Het moment van de waarheid veegde over hem heen als een koude douche. Tom had zo lang geprobeerd het te ontkennen, zelfs van zichzelf. Dat gebeurde niet, als hij er niet over nadacht. Hij probeerde het zo hard. Hij vergat het bijna tot... tot gisteren. En nou vertelde Bill hem dat hij het wist? Als Bill het had geweten, waarom zou hij het dan nu gewoon zeggen en in deze situatie? Oh fuck!

Tom liet zijn telefoon weer in zijn zak glijden en zuchtte geërgerd, wanhopig en gefrustreerd. Het was niet dat hij niet wilde praten met Bill. Het was gewoon dat hij het niet kon. Het was veel te veel, veel te groot om een grens over te steken. Als hij het hardop zei, werd het werkelijkheid. De slapeloosheid van de afgelopen nacht werd gezien als donkere halve maantjes onder zijn ogen. Gedachten liepen langzaam, functioneerden half en een koude wind woei in Toms hoodie, maakte niet uit hoe strak hij hem om zich heen probeerde te trekken. Tom schopte tegen de rand van de onderste trede van de trap naast hem en zocht naar een pakje sigaretten uit zijn zak dat voor God weet hoe lang daar al zat. Er waren lechts twee over, Tom maakte een mentale notitie om er één met zijn bevroren handen aan te steken..

Tom hief zijn ogen om naar voorbijgangers te kijken. Hij liet zijn blik over de huizen, straten en mensen gaan en sloeg al het omliggende van deze onbekende stad in hem op. Ergens hier, misschien niet zo ver weg, was Shawn. Tom vroeg zich af of Shawn al wakker was, als Shawn nadacht over de manier waarop Tom over hem dacht. Tom zag hem in ieder mens lopen. De speelse blik die in zijn ogen was als Shawn glimlachte, zelfs als hij het niet deed, een pet een beetje scheef en het onthullen van zijn zachte haren die Tom wilde aanraken. Tom betrapte zichzelf op het denken daarvan en vloekte zacht. Een klein steentje stuiterde terug toen hij er tegenaan schopte vanaf de trap opnieuw en opnieuw. Tom zou bijna alles hebben opgegeven aan Shawn om hem hier te hebben, want het voelde gewoon zo verkeerd om alles te laten gaan. En nog steeds, nog steeds de gedachte die hem zo bang maakte.

Iemand anders dan hem. Een vrouw. Ja, daar kon Tom mee leven. Hij zou zijn hart kunnen breken, een deel ervan hier laten en een vrouw missen. Het zou bitterzoet zijn en Tom kon niet eens geloven dat hij ooit een achtergelaten vrouw zou missen, want er waren altijd nieuwe. En Tom heeft het nooit toegestaan ze te dichtbij te laten komen. Hij kon leven met het verlangen naar een aantal prachtige, mooie meisjes die hem leuk vonden om wie hij was en niet vanwege de Tom Kaulitz die hij in het openbaar was. Niet één of andere Jessica Alba of Megan Fox waar hij over grapte in interviews. Het was een routine dat ze allemaal van hem verwachtte en hij antwoordde op hun wensen, het was te gemakkelijk om hun verwachtingen te vullen met jaren ervaring. Tom kon aanvaarden dat hij viel voor een leuk meisje naast de deur, maar dit was totaal iets anders.

Hij zuchtte en nam een trek van zijn sigaret, terwijl hij het uitademde als rookringen die naar de hemel dreven. Het kalmeerde hem. Hij was de tel kwijtgeraakt van het aantaal hoeveelheden hij al had gerookt die ochtend. Zijn keel herinnerde hem eraan, het gevoel van een beetje pijn, zijn stem een ​​beetje hees, maar fack it. Hij had dit. Hij zat urenlang met zijn rug tegen de deur van zijn hotelkamer, zuigend aan een sigaret van de één na de andere met een asbak naast hem en de zwakke resten van Shawns geur snoof hij uit zijn shirt. Hij trok zijn hoodie om hem heen en zijn armen om zijn knieën, zijn kin er tegen aan geleund, kon hij zijn neus tegen de stof van zijn hoodie drukken en hij was weer in de badkamer bedekt met illusies en een bedwelmende geur van Shawn in zijn neusgaten, gezicht tegen de warme huid van zijn nek.

Hij droomde van iemand anders. Iemand met een normaal leven. Vervelend werk, stom appartement in het centrum, een gitaar en nul Audi’s, maar een enigszins normaal leven. Vrijheid. Hij droomde van een leven waarin hij met geen ene beweging werd gevolgd door de paparazzi van allerlei rotzooi tijdschriften en geestelijk gestoorden meisjes. Hier, in de schaduwen van de wolkenkrabbers van de stad, niemand die hem aandacht gaf en het was een zegen.

Dit was niet thuis, maar Shawn was hier. Shawn, die zijn leven ondersteboven had gegooid op een gewone nacht en vrijwel niets wat hij had gekend over zichzelf voelde opeens niet zo vanzelfsprekend meer. Alles wat vertrouwd was voor Tom probeerde hij in het riool te gooien, samen met dat verdomde kussen. Zijn laatste hoop - een gedachte dat gewoon aan het experimenteren was, want iedereen wilde experimenteren op een bepaald punt, toch? - was verloren, toen Tom wist dat het niet over seks of een penis ging, wat zijn leven in de war schopte. Het was een warme wappering op de bodem van zijn maag. Shawn moest wel het leukste ooit zijn. Alles dat Tom wilde doen was tegen hem aankruipen, lekker de hele nacht zoenen en hem nooit meer loslaten. Hij wilde naar het eindeloze gebrabbel van Shawn luisteren en dezelfde lucht inademen. Zo uit zijn karakter. Tom glimlachte bitter bij zichzelf.

“De heer Kaulitz, ik denk dat we nu wel moeten gaan. We moeten binnen twee uur op het vliegveld zijn.”�

De lijfwacht, die geduldig op hem wachtte, benaderde Tom en onderbrak zijn gedachten vanaf de richting waarin ze liepen. Niet dat het Tom eigenlijk nog irriteerde. Ze liepen toch in cirkels. De man was in een behoorlijke afstand van Tom gebleven en zag hem nadenken in zijn gedachten. Tom wierp zijn half gerookte sigaret op de grond en trapte het uit onder de punt van zijn schoen.

“Ja... ja, oké. Bedankt.”� antwoordde Tom hem kort, maar toch een soort van blij omdat hij hem uit zijn innerlijke gedachten had gesleurd.

Zonder een woord te wisselen liepen ze terug naar het hotel, de voordeur was versierd met een kleine groep meisjes die zich hadden verzameld om rond te hangen. Een soort van gelekte informatie had de meisjes hierheen gebracht en de bron van die informatie was waarschijnlijk David Jost zelf. Het zou een koude dag worden. De temperatuur bleef lager kruipen en de zon was niet in staat om de lucht warmer te maken; adem kwam als een zwakke stoom.

Tom wist niet wat te zeggen tegen Bill. Bill wist het. Tom kon het niet ontkennen. Op één of andere manier wist Bill het altijd meteen voordat Tom het zelfs maar iets tegen hem had kunnen zeggen. Tom was niet zo bezorgd over de anderen. Zij hadden niet zo’n soort radar die ze vertelden wanneer de dingen fout gingen en Toms diepste emoties naar buiten schreeuwden - en geheimen. Tom krabde nerveus aan zijn nek. Hij had altijd gedacht als hij stil was, dat... Blijkbaar was het niet zo. Shit. Hij wilde niet tegen Bill liegen nadat het allemaal nutteloos was. Bill zou hem niet veroordelen, Tom wist het zeker. Ze hadden elkaar nog nooit veroordeeld. Het was een ongeschreven regel. Het maakte het er daardoor niet gemakkelijker op.

Mensen zoals hij konden gewoon niet verliefd worden op andere jongens. Er was geen mogelijkheid voor een persoon zoals hij om ooit gelukkig te zijn met iemand van hetzelfde geslacht. Het was geen keuze. Een PR-ramp, een slachting door de media. Ze zouden hem in kleine stukjes scheuren en ze zouden nooit meer kunnen worden vervangen. Zou dat niet ironisch zijn? Na al die jaren van speculatie over de vraag of Bill homo was, dan zou hij het eigenlijk zijn die de media gek dreef en uitgevers die van vreugde zouden plassen. PR-ramp inderdaad.

Tom sloeg zijn ogen neer toen hij zag dat één van de meisjes hem plotseling herkende. Ze stopte met rillen in de kou, tilde haar hand voor haar mond en duwde het meisje naast haar, blijkbaar pijnlijk, met haar elleboog. Het was een kettingreactie, één na de andere draaide zich om en keek naar hem met een bijna hoorbare zucht. Tom keek kort naar zijn lijfwacht en vroeg hem om zorg te dragen over de meisjes. Hij was niet in de stemming, niet vandaag. Het was niet de meisjes’ fout, Tom wist het, maar ze waren een levende reden waarom hij degene van de vorige nacht moest laten gaan. De vloek en de zegen van zijn leven. Op dit moment waren ze alle ketens in zijn nek. De bodyguard knikte naar Tom en benaderde de meisjes een paar stappen voor Tom.

“Alsjeblieft, een stap terug... Meneer Kaulitz is niet van plan om handtekeningen uit te delen nu... Alstublieft, neem geen foto’s. ..Dank je wel...”� Hij begeleidde zichzelf door de groep van meisjes om ​​plaats te maken voor Tom. Tom liep naar de deur met zijn ogen op de grond gedrukt, keek niet op naar de zijkant. Hij passeerde de meisjes, teleurgestelde zuchten, wanhopig gesmeek voor slechts een foto en of Tom alsjeblieft het stukje van het papier dat het meisje vasthield kon tekenen en bood hem een ​​pen aan. Met zijn lippen op een lijn gedrukt, voelde hij de lucht op zijn gezicht blazen toen de schuifdeuren voor hem openschoven en hem binnen de warmte van de lobby gaf. Het was niet dat Tom niet langs de meisjes wilde lopen, maar gewoon... niet vandaag. Als hij deed alsof, zou hij misschien gewoon hun bestaan kunnen vergeten. Al zou snel op internet forums staan wat een onbeschofte en arrogante lul hij was. Hij maakte zich daar op dit moment geen zorgen over.

En toen wist hij wat hij wilde doen. Tom zou naar Bill gaan en hem vertellen dat het hem speet. Het was niet heel vaak dat Tom om vergiffenis vroeg, maar het was het juiste moment om dit te doen. In dit verlies, wat zou dat eigenlijk uitmaken? Tom had iemand nodig om mee te praten. Dus, Bill was het meest voor de hand liggende antwoord. Immers, was hij dat altijd al geweest.


*****

De stralingswarmte van de blote huid was heet en Tom drukte, zwaar hijgend, zijn lippen tegen de schouder. Hij duwde zijn heupen naar voren en voelde hoe zijn stijve zich dieper in een strak gat drong. De wrijving voelde geweldig. Het explodeerde in zijn vingertoppen, liep door zijn rug. Toms vingers kneep in de dij, die om zijn middel werd gedraaid. Tom ging snel in het strakke gat, zo mooi, glad, maar heet en strak. De stoten werden ruw en hij snuffelde in een zweterige nek, proefde de zoute smaak op zijn lippen. Tom voelde de zachte streling van haar over zijn wang, hij pakte de lokken in zijn vrije hand, draaide het hoofd om zich meer open te stellen aan zijn nek. Het hoofd wilde zich draaien, wachtte voor Tom om dat te doen en Tom vond een stuk van een gevoelige huid tussen zijn tanden en beet. Dit leidde tot een bevend gekreun in Toms oor.

Tom voelde zijn vlechten op zijn nek gelijmd, vochtig van het zweet. Een persoon onder hem kronkelde van genot, tegen hem aan. Zo goed, het voelde geweldig. Toms pik was hard en kloppend. Oh fuck... Met een kneep van Toms vingers in het bovenbeen hield hij zijn greep gespannen, drukte tegen hem en Tom hoorde een reeks extatisch gevuld gejammer naast zijn oor. Tom voelde hoe het gat om hem heen met kracht werd dichtgeknepen, met een ritmisch tempo en het was hemels.

Tom kon niet meer stoppen, hij was uit de keuzes. Hij liet zijn tanden van de zweterige nek los, likte zijn lippen en hief zijn hoofd naar het andere paar ogen die bijna zwart brandde om lust te voldoen. Er was niets zacht en teder, toen hij in botsing kwam met volle lippen, beet ze in wanhoop, voelde tanden aan zijn lippiercing trekken en gromde tegen zijn mond. Samen, in hetzelfde ritme. Het vulde zijn hele hoofd.

In de strakke greep van dat zoete gat, stak Tom zijn lul zo diep als hij kon en het orgasme bolde over hem heen, bevrijdde alle onzichtbare bronnen in hem en een lading hete sperma diep in dat gat. Tom rolde het bruine haar om zijn vinger en liet de gebeten lippen nog steeds zijn naam herhalen. Oh Tom, Oh fuck, zo goed, baby... Van zijn lul droop nog het laatste beetje sperma, Tom opende zijn ogen en keek naar zijn mooie gezicht en een lijn van zweet dat op zijn nek zat. Hijgend, buiten adem.

Tom voelde tussen hen in een verzachtend lid schuiven in zijn eigen vloeistoffen. Hij liet de dij, die hij had geknepen met zijn hand, los en schoof het haar uit zijn gezicht weg, dat hij weer kuste. Alleen deze keer meer voorzichtig.

Shawn.

Tom werd schokkend wakker. Hij hapte naar lucht en probeerde zijn ogen aan te passen aan de donkere omgeving, probeerde te achterhalen waar hij was. Na de erkenning van het bekende plafond en de warmte van een hond naast hem, merkte hij dat zijn hand in zijn kruis kneep, in de natte stof van zijn boxershort. Wanneer was de laatste keer dat hij was gekomen tijdens het slapen? Tom kon het zich niet herinneren. Hartslagen denderen vanbinnen in hem. Shawn. Hij had gedroomd over Shawn. En het was zeker niet de eerste keer. Het was regelmatig gebeurd na die nacht en om wat voor reden dan ook, Tom kon het gewoon niet laten gebeuren. Tom voelde een natte hondenneus vragend tegen zijn arm poren, maar uiteindelijk eindigde de Duitse korthaar gapend, strekte zijn benen in alle richtingen en rolde naar de andere kant om over worstjes te dromen.

“Ga maar weer slapen...”� fluisterde Tom naar de hond en krabde hem kort achter het oor. De andere honden sliepen met Bill. Scotty, de kleintjes en zijn broer in een grote hoop.

Na het veranderen van zijn boxer, had Tom besloten dat hij niet eens moe was op dit moment. Hij trok zijn weg naar de keuken, waar hij een blikje cola uit de koelkast pakte en zijn voeten volgde de weg tot de achtertuin, zat laag op de trap zodat hij zijn tenen over het verse gras kon krullen en langzaam naar de ochtendzon achter de horizon kon gluren. Zomernachten waren er altijd vol van. Stille uren, dwalende gedachten en de geur van gras en mist dat boven de grond steeg.

Tom nam een ​​slok van zijn cola en trok een grimas toen het te koud was en ijspegels recht omhoog schoten tussen zijn ogen naar zijn voorhoofd. Nog twee weken en hij had geen fucking idee hoe dingen zouden landen. Hij herinnerde zich de dag dat ze de data kregen. Eindelijk. Hij was bang om het te krijgen en hij wist niet eens waarom. Hij wist dat het eraan kwam en hij wist dat hij terug moest gaan. En na alles, was een deel van hem zo opgewonden, dat het zelfs enger was dan de angst.

Het geluid van een deuropening achter hem, maakte Tom wakker uit zijn gedachten. Een reeks van poten renden aan hem voorbij over het gazon. Ze werden gevolgd door een slaperig figuur wiens haar in verschillende richtingen stonden, naast Tom. Tom glimlachte een beetje en keek naar de honden die aan de nieuwe geuren uit de struiken snuffelden, maar zoveel als hij glimlachte voor hen, glimlachte hij vooral voor de aanwezigheid van Bill.

“Ik wist het, ik hoorde de deur,”� begon Bill met zijn stem nog een beetje schor van zijn dromen.

“Heb ik je wakker gemaakt? Het was niet mijn bedoeling om...”� zei Tom. Op één of andere manier had Bill het altijd geweten.

“Nee... ja... ik weet het niet. Denk ik.”� Bill sloeg zijn armen om zijn blote knieën en rilde een beetje omdat hij alleen een boxer en t-shirt droeg.

“Sorry...”� Tom was oprecht en Bill haalde zijn schouders op. Alsof het ooit had gemoeten.

Minuten dreven voorbij en de cola was op. Tom had het Bill verteld van die dag, omdat hij uiteindelijk altijd alles aan Bill vertelde. Beschaamd en verward, zittend op de rand van Bills bed in zijn kamer met de cover in zijn handen. Bill had naar hem geluisterd, zei niets en het was goed, want Tom had er geen behoefte aan - wilde geen - een enkel woord, omdat ze allemaal als een vernedering aanvoelde op dat punt. Eerst had hij één voor één met de woorden geworsteld, daarna begonnen ze te stromen en uiteindelijk waren de woorden een oncontroleerbare chaos van verwarring, zijn handen in elkaar verstrengeld en knepen elkaar hard. Toen Tom eindelijk zijn ogen op durfde te heffen en Bill aankeek, zag hij Bill glimlachen en Bill zei twee woorden en deze twee woorden hadden op één of andere manier altijd in geslaagd om dingen goed te krijgen.

“Het is oké...”�

“Twee weken, hè?”� vroeg Bill, maar het was meer retorisch.

“Yup.”�

Twee weken voor de kick van de Amerikaanse tournee startte. Drie weken voor... Shawn. Tom had geen idee of Shawn hem zelfs was vergeten. Het waren maanden. Terug te gaan naar het plaats delict, in hetzelfde hotel. Wat een ironie van het leven.
“Je zou hem moeten bellen...”� zei Bill, stond op en bereidde zich voor om weer naar binnen te gaan. Weer te gaan slapen. Hij riep de honden, die met hun staart naar Bills stem zwaaiden en schuifelden terug naar binnen.

“Denk je dat?”� Tom draaide zijn hoofd naar de deur en keek naar Bill.

“Ja. Ik bedoel... ga je hem missen, of niet soms?”�

“Het is niet zo simpel, Bill,”� zei Tom rustig en draaide weer weg.

Sommige dingen waren té simpel voor Bill. De moeite waard om ervoor te leven en te sterven. Zoals liefde. Bill zou alles doen voor haar. Tom was niet zo. Hij was niet het dappere persoon.

En ze leefden niet in een perfecte wereld, waar de moed altijd een beloning kreeg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.