Hoofdcategorieën
Home » Overige » Schrijfwedstrijden » 3 - Nooit meer pijn
Schrijfwedstrijden
3 - Nooit meer pijn
Midden in de winternacht ging de hemel open
Voor ons misschien niet de hemel, dat was wat te hoog gegrepen. Misschien ook wel. Ik ging ervan uit dat de hemel gewoon opende voor zij die het verdienden erheen te gaan. Die opening kon niet waargenomen worden, niet voor levenden. Dat geloofde ik. Daar ging ik vanuit. Wel opende het doek, dat kon ik zien í¢Ã¢â€šÂ¬“ dat zag iedereen in de zaal. Althans, iedereen die de goede richting uitkeek. Twee vierjarigen sloten hun handjes vol van trots om de zwarte stof en trokken het opzij, waardoor er een opening ontstond die het decor liet zien. Een stalletje en een aantal dennenboompjes, meer niet. Meer was ook niet nodig. De stralende gezichtjes van de kindjes waren meer dan genoeg om naar te kijken. Ze waren volgezogen met trots, hadden pretlichtjes in hun oogjes. Ze waren gelukkig.
Die ons heil der wereld bracht, antwoord op ons hopen
Daarbij kwamen andere kindjes het toneel op. Twee rijen engeltjes, allemaal meisjes met witte balletpakjes, maillotjes en glinsterende vleugeltjes op hun rug. En eveneens stralende gezichtjes. Ik ging alle gezichtjes af, breed glimlachend, op zoek naar dat ene gezichtje dat mij met trots zou overspoelen. Ik wist dat ze er was, maar dat deed niets af aan de spanning die door mijn lichaam gierde. Ik was zo ontzettend trots, zo onbeschrijfelijk gelukkig met het aanzien van dat ene meisje met vleugeltjes die net iets mooier glinsterden dan de andere, met een glimlach die net iets breder was en een balletpakje dat net iets witter was.
Elke vogel zingt zijn lied, herders waarom zingt gij niet
De engeltjes stonden te trillen op hun benen. Hoe trots ze ook waren, het was een ijskoude winternacht. Op weg naar de kerk hadden sneeuwvolkjes de haren van de ouders van kristallen versiering voorzien, die even later weg zou smelten om in koude straaltjes langs de nekken naar beneden te lopen. Het was koud. De engeltjes hadden het ook koud. Waarschijnlijk merkten ze het niet eens, zo blij als ze waren omdat ze eindelijk hun toneelstuk voor het grote publiek op mochten voeren. Toch was het duidelijk zichbaar.
Laat de citers slaan, blaast de fluiten aan, laat de bel, laat de trom, laat de beltrom horen
De engeltjes hadden instrumenten in de achterkantjes van hun pakjes gestopt, die ze razendsnel tevoorschijn haalden om er herrie mee te produceren. Het verpestte de pracht van het liedje enigszins, maar het maakte het er wel vermakelijker op. Ze vonden het leuk. Dus vonden wij het ook leuk. Het liedje speelde verder, enkele kindjes hielden braaf op met herrie maken, andere konden er echter geen genoeg van krijgen. Vanaf de achterkant van het toneel kwam er nog een meisje opgelopen, gewaad in een blauwe lap stof, met een baby in haar handen. Nou ja, een baby van plastic, maar haar gezicht straalde alsof ze echt een baby gebaard had. Christus is geboren!
Vrede was er overal, wilde dieren kwamen bij de schapen in de stal, en zij speelden samen
Vanuit de achterzijde van de zaal kwamen er een aantal jongetjes naar voren gerend. Sommigen met plukken wol op hun kleding, anderen met een rendierendiadeem. Zodra ze het podium bereikten rolden ze met zijn allen over de grond om te illustreren dat de dieren goed met elkaar op konden schieten, dat het allemaal heel gezellig was en dat de wereld nooit meer kwaad zou kennen. Ik geloofde erin, en zij geloofden erin. Toen, daar, op dat moment. Nooit meer kwaad, verdriet of pijn. Vrede en geluk. Voor altijd.
Tranen vormen in mijn ogen, druppen langs mijn wangen naar beneden en vormen donkere vlekken in mijn dieprode shirt. Nooit meer pijn. Ik ben terug in het heden, de ik die ik nu ben, die weet wat ik nu weet, die mee heeft gemaakt wat ik mee heb gemaakt. Het is niet meer zoals vroeger, het zal nooit meer zijn zoals vroeger. Ik luister niet meer, zie alleen nog schimmen van wat ooit kinderen geweest zijn. Ze dansen over het scherm, maken herrie die ik niet meer hoor, lachen glimlachjes die ik dankzij mijn tranen niet meer kan waarnemen. Ik weet dat ze er zijn. Ik heb de opname honderden keren teruggekeken. Haar beentjes, haar armpjes, het kippenvel dat erop gestaan moet hebben, de vreugde. Alles zou goed komen. Nooit meer pijn. Als ik het toen toch eens had geweten. Toen heb ik er alleen naar gekeken. Genoten, gelachen, het naar mijn zin gehad. Maar ik koesterde het moment niet, niet zoals ik nu doe. Ik huilde niet, ook niet vanwege de pure onschuld van het liedje. Het aardse paradijs.
Ik zie niets meer, ik hoor niets meer. De tranen blijven stromen, maar ik voel ze niet meer. Een onwijze woede maakt zich plotseling meester van me. Ik sluit mijn ogen en zie honderden herinneringen over mijn netvlies voorbij schieten. Het aardse paradijs. Alles zou goed komen, er zou vrede zijn. Hoe kan er vrede zijn als er onrechtvaardigheid is? Ze verdiende het niet, ze heeft het nooit verdiend. Ik spring op om de tafel een trap te verkopen, waardoor mijn thee zich over het tapijt verspreidt. Althans, dat heeft mama me later verteld. Het is ook over mijn voet heengegaan, maar de temperatuur is te laag om schade aan te richten. Anders zou ik misschien iets gevoeld hebben, maar dat is niet zo. Ik ren naar buiten, zonder te weten hoe ik de weg naar de deur heb gevonden, of hoe ik die heb geopend. Ik ren de straat op en begin te schreeuwen. De buren komen uit hun ramen hangen om te zien wat er aan de hand is, een auto houdt stil en een oude dame stapt uit om te vragen of alles wel in orde is. Ik schudt mijn hoofd en blijf gillen, zelfs als ik door mijn knieën ga. Mijn handen vangen de klap op, ik voel ze langs de straatstenen schuren. De bovenste huidlaag geeft het op en blijft achter. Het prikt, het doet pijn. Ik voel weer. De vrouw knielt naast me neer en strijkt geruststellend met haar hand over mijn rug. Er komt geen geluid meer uit mijn keel. Wel tranen uit mijn ogen. Heel veel tranen, die rode striemen in mijn gezicht achterlaten. Niet dat ik het kan zien, maar ik voel het wel.
De dame fluistert dat alles goed zal komen, belooft me dat ze bij me zal blijven tot ik rustig ben. Ze gebiedt me te stoppen met gillen, maar raadt me aan om alles er toch uit te laten. Ik knik, mijn hele lichaam schokt van de emoties die me overspoelen. Ik schaam me ervoor, maar kan er niets aan doen.
Mijn moeder komt naar buiten gesneld en begint op een haast hysterische toon vragen naar mijn hoofd te slingeren. De dame vertelt haar te kalmeren, zegt dat die hysterie niemand zal helpen. Het begint me te duizelen. Het wordt me teveel. Langzaam voel ik me in elkaar zakken, alle stemmen vervagen en alle gevoelens zich overgeven. í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‹Å“Nooit meer pijn,í¢Ã¢â€šÂ¬Ã¢â€žÂ¢ weet ik nog net te uit te brengen, voor ik met mijn gezicht tegen de straatstenen klap.
Reacties:
Ik was zo ontzettend trots, zo onbeschrijfelijk gelukkig met het aanzien van dat ene meisje met vleugeltjes die net iets mooier glinsterden dan de andere, met een glimlach die net iets breder was en een balletpakje dat net iets witter was.
De engeltjes stonden te trillen op hun benen.
Dat vond ik echt heel mooi, vooral dat laatste. Omdat echte engeltjes dat niet doen. Echt... fantastisch gevonden.
Idon'tthinkthissucks. Ik vind het contrast met het eerste en het laatste stukje en dan de onschuld van het hele liedje wonderfull. En ik vind het zo origineel dat je een kerstliedje hebt gebruikt. Wauw.
<3
Sorry - ik kan hier niet normaal op reageren via mijn mobiel en anders waarschijnlijk ook amper want ik ben stil want dkt is moooi and I should quote stuff but I can't but oh gosh I love this.
<3