FanFic.nl

Schrijfwedstrijd

In The Sun - Joseph Arthur

Een zonsopgang in de woestijn van Nevada kan er soms uitzien als Walt Disney op acid. De wolkenflarden (doelloos, want het regent hier zelden) vlammen op in het zonlicht dat van zacht en grijzig naar onmenselijk fel verandert alsof iemand aan een dimmer draait. Boven de grof gekartelde horizon van heuvelruggen knalt de explosie van kleur in alle richtingen weg. Blauw en roze en paars en geel. God spoelt zijn penselen uit.
Een stoffige strook asfalt trekt een brutale streep door het landschap dat er voor de rest zo verlaten bijligt dat het voor een onbekende planeet zou kunnen doorgaan. De weg zelf is verlaten, maar een paar meter verderop in het zand valt er wel een teken van leven te bespeuren. De ufo van de laatste overlevende alien, de shuttle van een verdwaalde astronaut. Een auto. Een donkerblauwe Ford Mustang Fastback staat uitdagend misplaatst te wezen tussen de plukjes rijstgras, alsof hij de hele wereld uitdaagt om er iets van te zeggen. Uit het passagiersraampje bengelen twee blote voeten met turkooisgelakte nagels, vergezeld door zoetgeurende rookkringen.
Marley ligt uitgestrekt over de zetels. De handrem priemt in haar rug maar dat geeft niet. Het is een gevoel dat ze kent. Ze kraakt de knokkels van haar linkerhand, een voor een, dan die van haar rechter. De smeulende joint tussen haar lippen is bijna op. Ze neemt een laatste trek, blaast een rookkring naar het dak van de auto, laat de rest los in een langgerekte zucht. De zelfgemaakte filter wordt gedoofd in de toch al overvolle asbak.
Het helpt niet. Ze checkt de klok op het dashboard, tien voor zes. Ze is hier al sinds kwart na elf gisterenavond en nog is het niet over. De effecten van haar e-bomb, de mdma die ze om middernacht heeft geslikt, zijn inmiddels uitgewerkt en ze voelt zich nog steeds klote. Gewoonlijk neemt de roes alle rottigheid met zich mee als ze wegebt, maar niet deze keer. En de hasj zorgt er enkel voor dat ze rustig blijft, en dan ook maar net.
Ze trekt haar voeten naar binnen, komt overeind en werpt een blik in de spiegel. Niet uit ijdelheid, maar omdat ze wil zien hoe rood haar ogen zijn. Ze ziet eruit als een verzopen rat, zeker met haar blonde haar en bleke huid, en dat vindt ze best.
Uit het handschoenenkastje diept ze eerst een cassettebandje op. Marley kan niet rollen zonder muziek. Zelfgemaakte mix-tapes met rustige muziek. Melancholische stemmen die zich verweven met ingewikkeld gitaarspel, bij voorkeur van bands die al muziek maakten voor zij geboren was. De boxen geven een paar tellen ruis voor Pink Floyd begint te spelen.
Routinematig roostert ze een Camel boven het vlammetje van haar aansteker. Tussen haar lippen klemt ze een filter, gemaakt van een stuk van de titelpagina van Moby Dick. Eigen schuld, Piper. Moet ze haar spullen maar niet overal laten slingeren. De geroosterde sigaret -dan smaakt de joint straks niet zo sterk naar tabak- legt ze op het dashboard, naast het vloeitje en de hasj. Met haar nagels verkruimelt ze de hasj tot een donkerbruin hoopje. De tabak uit de verschroeide sigaret wordt over het papier verdeeld, en dan de kruimels erbij.
Geduld is nooit Marleyí¢Ã¢â€šÂ¬Ã¢â€žÂ¢s sterkste kant geweest, maar in rollen is ze heel nauwgezet. Misschien omdat het ritueel haar rustig maakt, misschien omdat ze niks wil verspillen. Allebei, denkt ze terwijl ze het papier langs haar tong haalt en dicht kleeft.
Pink Floyd moet plaats ruimen voor Joseph Arthur. In The Sun, een tien jaar oud nummer en iets te recent naar Marleyí¢Ã¢â€šÂ¬Ã¢â€žÂ¢s smaak, maar te goed om het niet te spelen. Onwillig laat Marley haar ogen afdwalen, van de joint in haar hand naar de rommel op het dashboard naar de voorruit naar het landschap erachter.
Het is een algemeen bekend feit dat een uitzicht zoals dit -grenzeloos, stil- gecombineerd met muziek mensen uitnodigt om hun gedachten te laten dwalen. Meestal precies naar waar ze net niet wilden aan denken, naar de reden waarom ze daar in de eerste plaats in dat eenzame staar-landschap zijn terechtgekomen om zes uur í¢Ã¢â€šÂ¬Ã‹Å“s ochtends.
Dus terwijl Marley onbewust de joint tussen haar vingers laat draaien flitst haar hoofd dwars door de muur van stof en uitlaatgas en drugs en zestien kilometer asfalt terug naar gisteren.
Ze zat op de motorkap van haar auto. Er stond een vuurkorf, en nog een paar autoí¢Ã¢â€šÂ¬Ã¢â€žÂ¢s, en een twintigtal mensen. Alcohol, flessen in bruine papieren zakken. Lennox naast haar met een arm om haar heen, hij deed alsof hij niet merkte dat ze naar Piper zat te smsí¢Ã¢â€šÂ¬Ã¢â€žÂ¢en, en zij deed alsof ze niet merkte dat Sawyers tong in zijn mond zat.
En muziek. Er was muziek, maar niet op de radio. Iemand speelde gitaar. Russo. Hij en Amy zijn een jaar samen, en min of meer trouw aan elkaar. En na een vreselijk klef liefdesliedje ging Russo plots op zijn knie zitten en reikte Amy zijn plectrum aan, en zij begon te gillen en te huilen en vloog hem om zijn nek, en beetje bij beetje drong het tot iedereen door dat het plectrum geen plectrum was en dat hij met een ring aan het spelen was. Een verlovingsring.
Dus Amy zei ja, en overal was dronken gejoel, en daarna geschreeuw toen Marley in haar auto stapte, de versnelling in achteruit gooide en met een nijdige bocht in het donker verdween. Lennox en Sawyer hadden nauwelijks de tijd om van de motorkap te springen.
Na een paar keer flink knipperen komt Marley weer bij zinnen. Ze spoelt het bandje terug naar het begin van In The Sun, zet haar zonnebril op, stopt de joint tussen haar lippen en klimt door het raampje op het dak van de auto.
Liggend op haar rug steekt ze de joint aan. Misschien helpt het nu wel, misschien doen de zon en de zoete rook en de snoepjeskleurige wolken deze keer wel hun taak, namelijk haar verdoven tot ze niet meer denkt aan gisteren. Aan de crash tussen jaloezie en minachting. Aan de plotse isolatie toen de hele wereld juichte en zij niet wist wat te doen. Aan haar eeuwige leegte. Aan Russo en Amy en die stomme ring, en alles wat het symboliseert.
Dat idioten het veel makkelijker hebben om gelukkig te zijn.
Dat alles neerkomt op durven.
Dat liefde je nooit met rust zal laten.
En dat zij, Marley Caruso, altijd de alien zal zijn die í¢Ã¢â€šÂ¬Ã¢â€žÂ¢s nachts in de woestijn in haar eentje naar de sterren gaat kijken.


Song: In The Sun - Joseph Arthur
Waarom? Omdat ik hier precies het goede gevoel bij kreeg. De melodie, de tekst, de stem, de beelden die het bij mij oproept - het is helemaal Marley.
Dit is hoe zij liefde ervaart, als iets dat ze niet kan bevatten maar dat iedereen om haar heen van nature lijkt te kunnen. Het frustreert haar, en als ze toch probeert mee te doen slaat ze in paniek en klapt ze dicht. Het idee dat ze zich zou moeten openstellen aan iemand en voelen, echt voelen, is ondraaglijk voor haar. Dus dan rent ze weg, alleen maar om zich nog meer geïsoleerd te voelen.

Reacties: