FanFic.nl

Het meer der herinneringen [4-Shot]

Hoofdstuk 1.

“Samen kunnen we de wereld aan. Jij en ik. Wij, samen met zijn tweeën.”�

Half zeven. Rustig liet ik me neerzakken. Het koude gras voelde vochtig aan door de hevige regenbui van enkele uren geleden. Ik sloot mijn ogen en genoot van de geluiden om me heen. Het zachte getsjirp van de vogels zorgde voor een glimlach op mijn gezicht. Wat hield ik van de lente. De tijd van het jaar waarin vogels nieuwe nestjes aanlegden. De tijd waarin alle bomen in bloei stonden, de tijd waarin iedereen onvoorwaardelijk van elkaar hield. Iedereen, net zoals Tom en ik.

Half acht. Nog een half uur en we zouden weer verenigd zijn. Nog even en we zouden verlost zijn uit ons lijden. Geen leugens meer. Enkel nog onze passionele liefde voor elkaar. God, wat keek ik er al naar uit. Wat snakte ik naar zijn zijdezachte lippen, die mijn lichaam perfect wisten te liefkozen, zijn prachtige chocoladebruine ogen waarin ik steeds verdronk of zijn geile lippiercing waarmee hij me opwond. God, wat smachtte ik naar het moment dat ik zijn naakte lichaam weer tegen het mijne zou voelen. Om zijn zachte gekreun, dat me kippenvel bezorgde, te horen. Om zijn slanke handen over mijn lichaam te voelen glijden. God, wat verlangde ik naar het moment om zijn prachtige liefdesrots in me te voelen.
Een kleine glimlach sierde mijn lippen toen ik naar mijn jeans keek die al strak gespannen stond. Ja, zelfs de gedachte aan hem wist me stapelgek te maken.

Acht uur. Nerveus fatsoeneerde ik mijn haar. Mijn zwarte lokken hingen stijl langs mijn hoofd. Ik had het speciaal voor Tom gestijld omdat ik wist dat hij het me geil vond staan. Snel wierp ik nog een blik op het kleine spiegeltje dat ik voor me hield. Mijn make-up was gelukkig niet uitgelopen. Ik wierp kort een blik op mijn kleren. Een donkerblauwe skinny jeans, met daarboven een zwart shirt gehuld in een lichtgrijze sweater. Juwelen had ik vandaag niet om gedaan, want ik wist dat ringen enkel in de weg zaten tijdens een passioneel liefdesuitje. Ik wierp nog een korte blik op het spiegeltje en kwam dan tot de conclusie dat ik er goed uitzag. Goed genoeg om mijn geliefde te ontvangen.

Kwart over acht. Nerveus wierp ik een blik op mijn horloge. Hij was een kwartier te laat, iets wat ik onderhand al wel gewoon was. Gespannen wierp ik een blik op mijn kleren. Geen gerimpelde jeans of een verkreukt shirt. Gelukkig, dan was dat toch al geen tegenvaller. Alles moest perfect zijn, zeker vandaag, want vandaag zou ik eindelijk weer kunnen genieten van mijn Tom.
Dagen had ik naar dit moment uitgekeken. Dagen vol verlangen en kwelling. Kwelling omdat ik hem niet mocht aanraken. Hoe erg ik ook naar hem smachtte, ik was verplicht om me te bedwingen. Anders zou al onze moeite om onze relatie stil te houden voor niets zijn geweest en dat wilde zeggen dat we serieus in de problemen zouden zitten. Dat zou niet alleen het einde zijn van onze band, maar ook het einde van ons succes. Nee, dat wilde ik mezelf en Tom niet aandoen. Dan bedwong ik mijn gevoelens nog liever, dan ons helemaal kapot te laten maken.

Half negen. Een zucht verliet mijn lippen. Waarom moest hij toch altijd zo laat zijn? Ik wist wel dat hij vrouwelijke kuren had door op elke afspraak minimum een kwartier te laat te komen, maar moest hij me echt vandaag ze lang laten wachten? Ik kon me echt niet meer bedwingen. Ik moest hem zien. Ik moest hem aanraken, hem liefkozen. Waarom moest hij mijn geduld nu toch zo op de proef stellen?

Kwart voor negen. Gefrustreerd wierp ik een blik op de omgeving. Nog steeds geen Tom te bespeuren. Een geïrriteerde zucht verliet mijn lippen. Het was niet netjes om je geliefde meer dan drie kwartier in de kou te laten staan wachten. Waar waren zijn manieren toch?
Een kleine grijns sierde mijn lippen toen ik dacht aan Tom. Och, wat maakte het uit dat hij later was. Hij zou waarschijnlijk wel een goed uitvlucht hebben. Trouwens, nu had hij ineens ook een reden om me deze avond eens extra goed te verwennen. Een kleine kreun verliet mijn lippen. Ik had echt nood aan Tom. Waarom liet hij me zo lang wachten?

Negen uur. Geïrriteerd wierp ik nog een blik op de omgeving, maar nog steeds was er van Tom geen spoor. Gefrustreerd ging ik opzoek naar mijn gsm. Waarschijnlijk had hij wel een sms gestuurd om te zeggen dat hij wat later ging zijn, maar had ik het gewoon niet gezien. Ik zette mijn gsm aan en drukte snel mijn pincode in. Tja, ik wilde nu eenmaal niet gestoord worden op onze vurige liefdesvereniging. Ik wachtte enkele minuten zodat mijn gsm verbinding maakte en keek toen op mijn beeldscherm. Geen bericht. Geen gemiste oproep. Helemaal niets.

Kwart over negen. Twijfelend staarde ik naar mijn gsm. Misschien moest ik Tom gewoon bellen om te vragen waar hij bleef. Misschien was hij onze afspraak gewoon vergeten. Nee, dat kon niet. Hij wist maar al te goed dat we elke vrijdagavond hier aan het meertje afspraken. We hadden speciaal vrijdagavond gekozen omdat Georg en Gustav dan uitgingen en wij dus ongestoord onze gang konden gaan.
Braaf bleef ik zitten. Ik moest gewoon nog wat geduld hebben. Hij zou binnen een kwartier wel hier zijn en anders zou ik hem bellen. Ik moest gewoon kalmeren en geduldig op hem wachten. Hij zou wel komen, althans dat hoopte ik.

Reacties: