FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 12.3

Door mijn snelheid zet ik nog wel af, en spring ik recht op Jane af. Ik word echter uit de lucht geplukt door Jacob. Met een klap land ik op de grond. Met een dreun land Jacob op mij. Ik slaak een zucht als hij vol op mijn buik land. Woedend kijk ik hem aan en probeer hem van me af te duwen. Het lukt niet. Hij seint alleen maar richting Jane. Als ik dan uiteindelijk naar haar kijk, moet ik bijna lachen. Sam heeft haar aangevallen. Angstig loopt ze steeds bij hem vandaan. Ze heeft niet eens in de gaten dat ze in de val loopt. Ik knik richting Jacob dat ik het begrijp. Hij verroert zich niet.
“Jake, kun je van me af gaan. Je bent nogal zwaar,”� zeg ik glimlachend. Hij laat een lachende blaf horen en gaat dan van me af. Als ik weer sta, aai ik een keer door zijn vacht, terwijl ik Caius uitdagend aankijk. Ik weet gewoon dat dit vechten word en nu helemaal door Sam die Jane aangevallen heeft. In mijn ooghoeken zie ik verschillende wolven naar voren komen, en ook Edward, Emmet en Jasper lopen naar voren, evenals de Denali’s. Allemaal nemen ze de gevechtpositie aan. Edward naast mij, half voor me, beschermend. Dreigend kijken ze richting de Volturi. Zij weten niet wat hun overkomt. Nog nooit heeft iemand hun uitgedaagd.

Nog geen vijf minuten later gromt iedereen naar elkaar. Iedereen is in de weer met iedereen, goedschiks of kwaadschiks. Ik probeer mijn schild zo goed mogelijk op iedereen te houden, maar dat valt nog niet mee. Af en toe moet ik zelf iemand ontwijken en ben ik mijn concentratie even kwijt. Dan hoor ik iemand schreeuwen onder Jane haar gave, of zie ik iemand die helemaal niets meer kan door Alec zijn gave. Zo snel mogelijk verspreid ik mijn gave dan weer om iedereen heen. Toch vergeet ik dit al snel. Caius komt recht voor me. Zijn ogen kijken me priemend aan. Zijn mond zit in een geamuseerde grimas.
“Laat maar zien wat je van me geleerd heb,”� zegt hij dreigend. Meteen schiet ik in mijn door hem aangeleerde aanvalshouding. Ik buig mijn knieën zo om makkelijker weg te kunnen springen voor een plotselinge aanval van hem. Ik leun iets naar voren met mijn bovenlichaam, om zelf makkelijker aan te kunnen vallen. Mijn armen zijn voor me in verdedigende houding.
“Je bent het dus nog niet vergeten?”�
“Nee, dat ben ik. Niet na een week of anderhalve week. Ik zal het ook nooit vergeten,”� bijt ik hem toe. Grommend draaien we om elkaar heen. Dan spring ik op. Het is maar een kleine sprong, echter trapt Caius erin. Hij springt naar voren richting mij. Ik zet me weer af, om onder hen door te springen. Onder hem grijp ik zijn been, en zwaai hem richting de bomen. Met een krakend geluid van de bomen komt hij tot stilstand. Gedesoriënteerd kijkt hij even richting mij, waarna er toch een lach op zijn gezicht komt.
“Je lette dus beter op dan ik vermoede,”� zegt hij lachend.
“Jep,”� bevestig ik het.

De rest vecht ook naar hartenlust door. Achter me hoor ik geschreeuw. Scheurende geluiden die me doen denken aan de executies van bij de Volturi. Met heel mijn hart hoop ik dat het niemand van ons is. Ik hoor een vuur knetteren. Heel even kijk ik achter me. Dat heb ik beter niet kunnen doen. Caius valt me vol in de maag aan. Samen vliegen we met zo’n vaart over het veld. Sommige kijken op, maar niet iedereen. Net voor we tegen de grond zouden komen, lukt het me om onder hem uit te komen. Ik zet me op zijn rug af en spring weg, in een boom. Caius valt vol met zijn neus in de modder. Een grinnik verlaat mijn mond. Een boze blik krijg ik er voor terug. Dan bedenk ik me ineens iets.
“Wacht,”� zeg ik gebiedend tegen Caius. Verbazingwekkend luistert hij ook nog. Ik loop hem zo voorbij. Pas als ik midden op het veld sta stop ik. Keihard begin ik “Stop”� te schreeuwen. Het werkt. Iedereen kijkt om. Ik gebied iedereen terug naar “hun”� kant te gaan. Eerst beweegt er niemand, maar als ik Aro strak aankijk, roept hij toch iedereen bijeen. Dan begin ik te praten.

Reacties: