Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Het meer der herinneringen [4-Shot] » Hoofdstuk 3.
Het meer der herinneringen [4-Shot]
Hoofdstuk 3.
Kwart over tien. Oké, nu was ik het echt beu. Ik had ondertussen nog een paar keer geprobeerd om Tom te bellen, maar hij nam niet op. Hij was onze afspraak waarschijnlijk vergeten, dus op hem te wachten haalde niets uit.
Beteuterd staarde ik nog even naar de zak met spullen die ik had meegenomen. Ik had speciaal voor vandaag mijn handboeienset vanonder het stof gehaald, ook was ik een zweepje gaan kopen, maar blijkbaar was die moeite dus voor niets geweest. Snel wierp ik een korte blik op de duistere hemel, waar een heleboel donkere wolken zich verzameld hadden. Het zou slechts een kwestie zijn voor het onweer echt zou losbarsten, dus had ik besloten om me veilig naar huis te begeven, aangezien ik niet nat wilde zijn.
Met de zak stevig in mijn hand geklemd, liep ik richting de verlichte fietsweg die naast het meertje lag. Plots werd ik opgeschrokken door het geluid van mijn gsm. Uit schrik had ik bijna mijn zak laten vallen. Ik bleef meteen stilstaan en ging verwoed op zoek naar mijn gsm. Godverdomme, waar had ik dat stomme toestel nu toch gelaten. Een zucht van opluchting verliet mijn lippen, toen ik het kleine toestel dan toch gevonden had.
“Met Bill.”¯
“Gustav hier. Ik heb Tom proberen te bellen maar ik kreeg hem niet aan de lijn.”¯
Teleurgesteld staarde ik voor me uit. Het stond dus officieel vast, ons passioneel liefdesuitje ging niet door.
“Er is wel één positief ding. Ik heb het meisje waarmee Tom aan het flirten was aan de bar, gezien. Ze zei me dat hij, na hun vrijpartij, haastig vertrokken was met het excuus dat hij nog een dringende afspraak had.”¯
Een glimlach sierde mijn lippen toen Gustav dat zei. Het feit dat Tom dat excuus gebruikte, wilde zeggen dat hij onze afspraak toch niet vergeten was.
“Volgens mij kan je de sleutel toch best rond het huis verstoppen, zodat Tom hem vindt.”¯
“Bedankt voor je hulp, maar ik ga vandaag gewoon thuisblijven. Ik zal volgende week wel bij Andreas blijven slapen.”¯
“Dat hoeft toch niet. Tom vindt heus wel onderdak.”¯
“Ja, maar toch. Ik heb niet graag last van een schuldgevoel. Stel nu dat hij echt zo dom is om ’s nachts op straat te blijven slapen.”¯
“Hmm, in Tom zijn geval kan dat wel kloppen.”¯
“Toch bedankt voor de hulp, Gus. Ik zie je morgen!”¯
“Dag Bill”¯
Met een grijns drukte ik het gesprek weg. Dus onze passionele liefdesnacht behoorde dan toch niet tot de verleden tijd.
Half elf. Hulpeloos probeerde ik me te beschermen tegen de regen die met bakken uit de lucht viel. Luid gevloek verliet mijn lippen. Daar ging al de moeite om er goed uit te zien. Twijfelend keek ik naar de regen die met bakken uit de hemel viel. Hoewel ik langzaamaan helemaal doorweekt raakte, dwong ik mezelf om hier te blijven. Ik wilde Tom, niets voor niets naar hier gekomen laten hebben. Tenminste, als hij naar hier kwam.
Kwart voor elf. Mijn hart stond stil toen ik mijn ogen over de woorden liet glijden. De omgeving om me heen tolde, terwijl een benauwd gevoel me benam. Tranen die mijn ogen verblindden, baanden zich een weg over mijn wangen. Hulpeloos las ik het smsje nog een keer, maar door de duizenden kristallen die mijn zicht aantastten, lukte dat niet.
“Godverdomme!”¯ riep ik hysterisch.
Hoe kon hij me dit aandoen? Hoe haalde hij het in zijn hoofd om zo’n beslissing te nemen? Was ik dan echt zo slecht? Verdiende ik dan echt geen beetje geluk? Was ik dan echt gedoemd voor het leven?
Ik barstte in snikken uit. De kracht in mijn benen leek helemaal te verdwijnen en meteen zakte ik door mijn knieën. Huilend drukte ik mijn gezicht in mijn handen. Waarom?
Gebroken bleef ik achter in de schaduw van het maanlicht, terwijl regendruppels als watervallen over me heen vielen. Ik werd mee gespoeld in een gevaarlijke draaikolk van emoties. Mijn lichaam en geest waren verdoofd door de onmenselijke pijn, die als een mes langs mijn keel sneed. Enkel de gedachte aan de verwoestende inhoud van de sms bleef door mijn hoofd spoken. Een inhoud die ervoor zorgde dat mijn leven nooit meer zou zijn zoals het geweest was.
“Ik denk dat het beter is dat we een punt zetten achter onze relatie. We kunnen niet eeuwig energie blijven steken in een relatie waarvan we zelf weten dat het geen lang leven is gegund . Ik hoop dat je het begrijpt. Het spijt me.
Tom”¯
Reacties:
Ocharme Billi! oh, ik ben gewoon begnnen huilen bij dat laatste :'( Zoals altijd prachtig geschreven ^^
Dat was mooi, helemaal dan in met het contrast daartegen in het laatste stukje. Ik vind het echt superzielig voor Bill dat het zo moet lopen, maar ik kan Tom begrijpen, zelfs al heb ik het verhaal nog niet van zijn kant gezien. Jammer dat er nog maar een stukje over is nu, want ik hoop echt dat het goedkomt. Ik hoop echt dat dat kan.
Trouwens, een kleine tip. Misschien dat je er niet om gevraagd heb, maar ik zeg het even, het is iets heel kleins.
Hier gebruik je zeg maar twee keer dezelfde uitdrukking om te zeggen hoe hard het regent, maar de woordherhaling is niet echt nodig, omdat je het daarvoor ook al eens zei. Waarschijnlijk heb je het niet bewust gedaan, dat doe ik ook vaak, maar als je de eerste of de tweede keer weghaalt dat je de uitdrukking heb gebruikt, dan is het meteen een stuk mooier.
Zie dit niet als kritiek of iets dergelijks, want je schrijft heel goed. Het is meer een kleine tip.
Sorry trouwens dat ik lang geen reactie heb geplaatst, maar zoals je misschien op mijn profiel hebt gelezen, ben ik net terug van een week Griekenland, zonder internet, dus kon ik je stukje niet lezen of een reactie plaatsen. ^^
<3