FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 12.4

“Aro, hier win je niets mee,”� zeg ik streng richting hem. “Je weet dat je mij niet aankan. Dat heb je nooit gekunnen, daarom moest ik bij jou blijven.”�
Even laat ik het stilvallen. Ergens achter in Aro’s ogen is angst te bespeuren, en alleen de Volturi en ik weten waarom. Ik heb gelijk. Dan ga ik door naar de volgende.
“Caius, je kunt niet van me winnen. Niet op fysiek gebied en al helemaal niet op mentaal gebied.”� Ik hoor hem zacht tegen me grommen. Ook Jane gromt naar me. Haar gun ik echter geen blik waardig. Volledig emotieloos kijk ik haar aan als ik dan ook iedereen van de Volturi aankijk. Dan ga ik weer verder als ik Marcus aankijk. Ik weet eigenlijk niets over hem te zeggen. Hij heeft me altijd met rust gelaten. Heeft nooit gemeen tegen me gedaan. Hij regelde dingen waar ik later wat aan had. Zo kan ik nog legio’s dingen opnoemen.
“Bedankt Marcus.”� Het is het enige wat ik kan zeggen. Al de momenten dat ik hem maar raar heb gevonden, of afstandelijk, spoken door mijn hoofd. Dat is het nooit geweest, besef ik me nu. Hij is er voor me geweest als ik hem nodig heb gehad. Ik heb het alleen nooit beseft. Glimlachend kijk ik hem aan. Hij kijkt me glimlachend terug aan. Niemand weet waarover het gaat. Ik zie in zijn ogen dat hij weet dat ik eindelijk inzie dat hij er altijd voor me is geweest, en dat ook altijd zal zijn.

Ik schrik op uit mijn concentratie als Rosalie ineens begint te praten.
“Waarom luisteren ze naar jou?”� Je hoort de verbazing, maar ook de haat voor de Volturi. “Je bent voor hun niets anders dan een ondergeschikte.”� Tevreden kijk ik naar haar.
“Ze hebben geen keus. Ze kunnen ons niet aan, mij niet aan.”� Nog altijd kijkt ze me verbaasd aan. Ze snapt het nog steeds niet.
“Iedereen weet toch dat de Volturi een geheim wapen heeft. Dat ze hebben ze al rond de tijd dat jullie weggingen uit Forks.”� Ik zie aan haar gezicht dat ze dat weet, maar niet de link kan leggen. In mijn ooghoeken zie ik Carlisle knikken. In zijn ogen is te zien dat hij de link al wel kan leggen. Ik knik naar hem dat hij juist zit. Rosalie kijkt nog altijd verbaast, net als sommige anderen.
“Vraag maar aan Carlisle, hij weet het al,”� zeg ik, waarna ik hem aankijk. Gelijk kijkt iedereen hem ook aan.
“Zij is het geheime wapen van de Volturi,”� zegt hij simpel weg. Gelijk schieten alle ogen weer op mij.
“Eén foutje Carlisle, wí¡s, ik was het geheime wapen van hun,”� zeg ik.
“Maar hoe… Hoe ben je er gekomen? Het gaat de ronde dat hun geheime wapen daar aankwam om te sterven?”� Ik zie de bezorgdheid in Esmé haar ogen. Ik werp een blik op Edward, voor ik verder ga.
“Ja, dat is ook waar.”� Ik slik een keer, om dan verder te gaan. Nog voor ik iets kan zeggen word ik onderbroken door Alec.
“Jullie lieten haar achter. Ze was de makkelijkste prooi ooit. Snapt dan niemand haar haat tegenover Victoria.”� Heel even stop hij, kijkt de Cullens doordringend aan, en gaat dan verder. “Victoria veranderde haar, maar ze had niets om voor eeuwig voor te blijven leven, dus kwam ze naar ons. Ze wilde dood. Echter toen Aro dat wilde doen…”� hij laat een stilte vallen waarin we met zijn allen naar Aro kijken. “… raakte hij haar aan. Hij voelde een prikkel van haar komen, maar niet zoals Kate haar gaven. Het leek meer alsof ze iets in zich opnam. Toen hij Caius haar hand liet nemen en er gebeurde niets, wist hij wat het was. Bella kopieert gaven. Hij wilde haar niet doden, maar liet haar bij ons wonen. Ze heeft nooit een keus gehad, maar leerde het respecteren.”� Als hij stopt, is het stil. Huilend zonder tranen kijk ik Edward aan. Hij kijkt mij echter geshockeerd aan. Edward’s gave komt naar boven, en ik hoor waarom. Alec speelt alles in zijn hoofd na van hoe het is geweest, hoe ik heb gereageerd op de Cullens en specifiek op zijn naam. Ik zie de pijn in Edwards ogen.
“Is het allemaal echt wat hij denkt?”�
“ja.”�
Veilig duik ik in zijn armen.

Reacties: