FanFic.nl

Engel des doods [5-Shot]

Hoofdstuk 1.

Geschreven naar deze foto

“Waarvoor zouden die lampen op zijn hoofd dienen?”�

“Dat zijn accessoires.”�

“Ben je daar zeker van? Misschien is het om meisjes te elektrocuteren.”�

“Clio!”� siste Mouna verontwaardigd. “Je weet dat hij dat nooit zou doen.”�

“Wie zegt dat? Misschien is het wel een marteltuig. Alhoewel, misschien denkt hij dat het mode is om als lamp door het leven te gaan.”�

Clio grinnikte.

“Houd op!”� siste Mouna.

“Wat nou? Mag ik niet zeggen dat het belachelijk is? fluisterde Clio.

Clio’s gezichtsuitdrukking verzachtte toen ze het gekwetste gezicht van Mouna opmerkte.

“Sorry Mouna, dat had ik niet mogen zeggen. Ik vind gewoon dat jouw idool nogal ‘bijzonder’ gekleed is,”� fluisterde Clio.

Mouna’s gezichtuitdrukking verzachtte niet. Plots siste ze iets onverstaanbaar.

“Wat zei je?”�

“Hij kijkt,”� siste Mouna luider.

Verbaasd draaide Clio haar hoofd. Nieuwsgierig liet ze haar blik over de rijen voor haar glijden op zoek naar de beroemde zanger.

Een vreemd gevoel bekroop haar toen ze de ogen van de jongen ontmoette. Onderzoekend keek ze hem aan. Zijn chocoladebruine ogen keken haar lief aan. Misschien had hij toch niet gehoord wat ze gezegd had.

Naarmate ze de vreemde jongen langer aanstaarde, begreep ze waarom meisjes een zwak voor hem hadden. Clio wist zeker dat hij met zijn engelengezichtje, zijn schattige wipneusje en zijn prachtige bruine kijkers vele meisjes liet smelten. Toch viel Clio meer op types zoals zijn broer: jongens met een mannelijker lichaam en een normalere stijl. Bill was te excentriek voor haar.

In een flits verbrak ze het magische oogcontact met de extravagante twintiger. Een koude rilling gleed over Clio’s rug. Er was iets met die jongen.

Geïrriteerd klopte Clio met de infobrochure op Mouna’s been.

“Houd op met staren en luister!”� siste Clio.

Mouna haalde onschuldig haar schouders op. Clio zuchtte geïrriteerd en keek Mouna waarschuwend aan, waarna ze zich terug op de gastspreker richtte. Toch was ze te geïrriteerd om nog aandachtig te luisteren. Clio vond het allesbehalve respectvol van Mouna om tijdens deze herdenkingsplechtigheid van de Tweede Wereldoorlog de hele tijd op haar idool te geilen. Dat was eigenlijk de reden waarom ze hier waren. Mouna wist dat de tweeling aanwezig zou zijn en wilde daarom direct tickets hebben. Het interesseerde haar niet wat er hier plaatsvond, zolang ze haar idool maar zag.

Clio daarentegen was echt geïnteresseerd in deze bijeenkomst. Ze vond het intrigerend hoe mensen jarenlang een staatsgreep voorbereidden en er uiteindelijk in slaagden het volk aan hun kant te krijgen. Toch vond ze het ook walgelijk dat haar volk dit leed had veroorzaakt.
Clio vond dat deze plechtigheid een mooi initiatief was. Aangezien Duitsland dit leed veroorzaakt had, was het minste wat ze konden doen een deftige herdenkingsbijeenkomst organiseren. Iets wat vanavond gebeurd was.

Iedereen applaudisseerde toen de gastspreker was uitgesproken.
Mouna stond op.

“Waar is hij nu?”�

Clio haalde haar schouders op. “Geen idee. We zijn niet allemaal zo geobsedeerd als jij hoor.”�

Mouna glimlachte onschuldig. “Oh, dat ga je niet menen,”� fluisterde ze. “Niet meteen kijken, maar Tom is hier ook. Hij staat aan de bar.”�

Clio grijnsde. “Dorst?”�

Mouna straalde. “Ik ben zo terug.”�

“Ik ga al naar de fototentoonstelling.”� Clio wees naar de deur verderop.
Ze gniffelde toen ze haar vriendin zelfverzekerd op Tom zag aflopen. Ze moest toegeven dat hij er goed uitzag, in ieder geval beter dan Bill.

Clio wandelde met ingehouden adem langs de tafels met foto’s. Ze dacht wel eens dat Bill anorexia had, maar de mensen op deze foto’s waren minstens tien keer zo uitgemergeld. Eronder stond exact beschreven wat deze mensen hadden moeten doorstaan. Clio keek gepijnigd.

Bill zag het jonge meisje vanuit zijn ooghoek. Ze had haar lichtbruine haren losjes samengebonden en droeg een donkerblauw jurkje. Hij grijnsde.

“Vreselijk hè?”�

Het meisje draaide zich om en keek in de vriendelijke ogen van de veelbesproken Bill Kaulitz.
Bill zag dat ze naar zijn extravagante hoofddeksel keek. Hij dacht aan de spottende blikken van zijn vroegere klasgenoten. Vaak had hij tijdens een vechtpartij littekens opgelopen, op zijn lichaam, maar nog meer op zijn ziel.

“Sorry?”�

Bill haatte dat woord. Mensen zouden alleen ‘sorry’ mogen zeggen als ze spijt hadden en dit meisje had geen spijt…nog niet.

Reacties: