FanFic.nl

He... and Me?

hoofdstuk 13.1

Weer hebben we gevochten. Irina is gestorven. Dimitri is een te goede vijand voor haar geweest. Echter hebben wij ook victorie geleden. Wij hebben met zijn allen meer leden van de wacht kunnen doden. Toch zit ik hier nu zenuwachtig te wachten op wat gaat komen.
“Hier komen iedereen, we gaan.”� Uit het niets komt Aro’s beslissing. Toch komt iedereen snel. Strak kijk ik hun na. Jacob komt uit de bossen gerend, vlak langs Felix. Ik zie in slow-motion voor me wat er gebeurd. Felix zijn hand raast met een enorme vaart op Jacob af. Hij ziet het en wil hem ontwijken, waardoor hij recht op zijn heup komt. Voor mijn ogen krimp Jacob in een. Jankend van de pijn. Felix zijn grijns is groot. Voor mijn ogen word het rood. Woede borrelt in me op.
“Felix,”� schreeuw ik. De woede is te horen, maar ook de beheersing van mijn gave. Verschrikt zie ik hem omkijken. Even vergeten dat ik niet meer bij hem hoor en er geen Aro is die hem kan beschermen, neemt hij zijn arrogante houding aan tegenover mij. Ik voel de woede in mij sterker worden. Alle haat van alle jaren die ik bij de Volturi heb opgespaard, laat ik samen vloeien. Jane haar gave komt gemakkelijk in me op. Alles wat in me heb, vuur ik op hem af. Hij schreeuwt, maar het laat me koud. Hij smeekt, maar ik doe niets. De gehele Volturi kijkt me sprakeloos aan. Het is nog zoveel erger dan Jane kan doen. Ik stop pas als Edward in mijn oren fluistert dat ik dat moet doen. Daarna loop ik met hem verder naar hun huis hier.

Zwijgend zit ik te wachten tot Carlisle terug komt. Hij heeft voor eenmalig toestemming van Sam gekregen om hun terrein op te mogen. Jacob is er zo ernstig aan toe, en ze kunnen niet zo één, twee, drie naar het ziekenhuis toe. Daar zijn veel te veel mensen die zich er dan mee gaan bemoeien. Zenuwachtig beweeg ik met mijn voeten over het tapijt onder de bank. Mijn ogen schieten de hele tijd naar de klok en de deur. Ik voel hoe Edward zijn hand over mijn arm heen wrijft, maar het haalt niets uit. Ik hoor hoe hij mijn liedje neuriet, maar ik word er niet rustiger door. Laat staan dat ik er door in slaap zou vallen. Dat kan ik al helemaal niet meer.

Als Carlisle weer terug is, smeek ik hem om te zeggen hoe het met Jacob is. De paniek is te horen in mijn stem. Heel rustig verteld Carlisle me dat het met Jacob goed gaat. Dat hij voorlopig niet mag veranderen en dat hij veel moet rusten. Een last valt er van mijn hart af, toch schiet ik naar buiten de bossen door. Ik spring handig in de bomen en manoeuvreer zo door het quileutestamgebied. Als ik in de boom naast Jacob zijn kamer sta, ga ik op de tak zitten. Ik staar naar binnen door het raam. Ik staar naar een slapende Jacob. Pas als ik een wolf hoor huilen, dat is na zo’n tien minuten, vertrek ik snel weer naar de Cullens.

Ik zit al zo’n half uur op Edward zijn schoot, als ik iets hoor. Als vanzelf kijk ik naar Edward of hij het is. Hij is het niet, maar hoort het ook. Ik spits mijn oren iets.
“Het komt uit de tuin,”� zeg ik zacht. Samen lopen we naar de tuin. Edward iets voor me. Zijn houding is beschermend. Het geeft een glimlach op mijn gezicht. Als we buiten zijn, zie ik al snel dat het een eekhoorntje is. ‘Dat ik daar ingetrapt ben.’ Mijn glimlach wordt alleen maar groter.
“Zullen we naar onze weide gaan?”� Stel ik voor. Mijn bevestiging is dat Edward me op zijn rug neemt en begint te rennen. Hoe het mogelijk is, weet ik niet, maar mijn glimlach word nog groter. Gierend van het lachen voel ik de wind door mijn haren.

Reacties: