FanFic.nl

He... and Me?

epiloog

Alleen loop ik de tuin in. Mijn hoofd gebogen voor me. Starend naar mijn voeten loop ik richting het bos. Zonder ook maar één boom te raken, loop ik zigzaggend steeds verder het bos in. Ieder geluid in mijn omgeving neem ik in me op. Iedere geur snuif ik zo goed mogelijk op. Alles wat ik waar kan nemen, probeer ik zo goed mogelijk te onthouden. Tranen die niet kunnen komen, voel ik branden achter mijn ogen.
Ik loop tot de grens van het reservaat. Ik ken hun tijden uit hun hoofd van wanneer ze samen komen en wanneer ze wachtlopen. Ik heb het regelmaat erin gezien, al leek dat in het begin onmogelijk. Ik weet dat er nu niemand is die wacht loopt. Ze zitten allemaal rond het kampvuur op de rots. Voorzichtig zet ik mijn voet over de grens, wacht even voor de zekerheid dat er inderdaad niemand is, dan ren ik verder. Recht naar de rots. Ik spring in een boom, werp een vluchtige blik op wat zich daar afspeelt. Zijn roedel zit daar. Gezellig te wezen. Het briefje dat ik in mijn handen heb, laat ik vallen tussen de bladeren. Dan ren ik weg. Weg van dit alles. Op naar een beter leven, het leven in het hiernamaals.

Ik weet nog dat ik die nacht iets onbekends heb geroken, maar het heeft ook zo bekend geroken. Iedereen heeft het geroken, iedereen weet wat het is. Niemand weet wie het is. Ik heb iedereen verboden er achteraan te gaan.
“Iedereen moet terug naar het dorp. Iedereen moet in een cirkel om het dorp gaan lopen, ik ga naar Sam toe om hem hier van op de hoogte te stellen.”� Zo heeft mijn bevel geluid. Toen vond ik haar brief.

Jacob,
Ik haat je.
Diegene die je rook, was ik.
Ik vertrek en kom nooit meer terug.
Ik besta straks niet meer.
Vaarwel.

Alleen loop ik de tuin in. Mijn hoofd gebogen voor me. Starend naar mijn voeten loop ik richting het bos. Zonder ook maar één boom te raken, loop ik zigzaggend steeds verder het bos in. Ieder geluid in mijn omgeving neem ik in me op. Iedere geur snuif ik zo goed mogelijk op. Alles wat ik waar kan nemen, probeer ik zo goed mogelijk te onthouden. Tranen die niet kunnen komen, voel ik branden achter mijn ogen.
Ik loop tot de grens van het reservaat. Ik ken hun tijden uit hun hoofd van wanneer ze samen komen en wanneer ze wachtlopen. Ik heb het regelmaat erin gezien, al leek dat in het begin onmogelijk. Ik weet dat er nu niemand is die wacht loopt. Ze zitten allemaal rond het kampvuur op de rots. Voorzichtig zet ik mijn voet over de grens, wacht even voor de zekerheid dat er inderdaad niemand is, dan ren ik verder. Recht naar de rots. Ik spring in een boom, werp een vluchtige blik op wat zich daar afspeelt. Zijn roedel zit daar. Gezellig te wezen. Het briefje dat ik in mijn handen heb, laat ik vallen tussen de bladeren. Dan ren ik weg. Weg van dit alles. Op naar een beter leven, het leven in het hiernamaals.

Zo vaak heb ik het in mijn hoofd herhaald. Haar verhaal. Haar plan, waarvoor ze naar ons is gekomen. Wat Aro haar niet heeft willen geven. Ik heb geprobeerd haar te helpen, geprobeerd niet van haar te houden. Ik heb al die tijd al geweten dat ze nooit van mij zou houden. Ik heb er niets aan kunnen doen.

Zwijgend loop ik achter de rest aan. Aro heeft iedereen bij elkaar geroepen toen we na twee weken nog niet terug gekomen waren. De gehele Volturi is ons komen zoeken, en heeft ons gevonden. Niet dat het enig zin heeft gehad om Bella mee naar huis te krijgen. Ze heeft een nieuw thuis. Een thuis waar ze al die tijd van gedroomd heeft. Waar ze al die tijd van in elkaar stortte van de pijn als ze eraan dacht, omdat het nooit mogelijk voor haar zou zijn, dachten we.
Huilen kan ik niet, wat maar goed is. Niemand mag mijn verdriet zien. Echter ben ik totaal gebroken, iets wat ik tot in de eeuwigheid zal zijn. Ik zal voor altijd van haar houden… maar zij niet van mij.

Reacties: