FanFic.nl

Running Away

10.

Jessica PoV

‘Welcome home honey!’ roept Reza vrolijk. Alle aanwezigen - ik, Nora, Nena, en, nou ja, Bill, Tom, Georg en Gustav - kijken haar verbaasd aan. Ik bedoel, het is logisch dat ik al verbaasd bén, en ik ken Reza inmiddels wel maar.. dit zag ik niet aankomen.
‘You missed me?’ herstelt Tom zich. Nog voor Reza een nonchalant antwoord kan geven alsof ze elke dag bekende mensen ontmoet, roept Bill de bewaking.
‘Oh shit, wegwezen,’ sist Reza tegen ons, en ze sleurt mij en Nora mee. Ik ben er blij mee ook, want ik denk niet dat ik in staat zou zijn op mijn eigen kracht te rennen.
De jongens houden ons niet eens tegen als we langs, en half tegen hen aan rennen. Ze zijn waarschijnlijk te verbaasd, of ze willen niet.

‘Dat was close,’ hijgt Reza als we buiten staan. Er is zo’n grote menigte, dat we er makkelijk in opgaan.
‘Jij,’ zegt Nena, waarschijnlijk tegen Reza. ‘Bent de geniaalste persoon ooit.’ Reza maakt een buiging, hoewel het moeilijk gaat in de hechte menigte en zegt daarna: ‘I know.’
‘En nu?’ vraag ik. Reza kijkt me bedenkelijk aan en dan om haar heen.
‘Misschien is het veiliger als we even hier blijven staan,’ oppert Nora. Ze is nauwelijks uitgepraat of Tom rent naar buiten. Meteen hysterisch gegil, vooral dingen als “FUCK ME TOM”� in alle talen. Hij negeert het en kijkt over de menigte heen. Straks zoeken ze ons. Nee, straks ví­nden ze ons.
‘Oké we moeten weg,’ zeg ik voor Reza het kan zeggen. Ze knikken, en we rennen zo snel we kunnen door de menigte. De meeste mensen zijn niet eens verontwaardigd of boos dat we ze omver stoten, omdat ze zo gefocust zijn op Tom. We vallen nu wel op, aangezien we een heel lijken spoor maken, en als ik vlug omkijk zie ik Tom niet eens meer. Maar hij kan onmogelijk achter ons aan zijn gegaan, dat zou hij nooit overleven tussen al die fans. Omzeilen gaat ook moeilijk, ze rennen gerust achter je aan, klimmen over hekken, weet ik het.
We hebben eindelijk alle mensen achter ons gelaten, wat op zich opluchtend is, maar aan de andere kant totaal niet. Het is nu makkelijker om te rennen, maar we zijn nu veel opvallender.
‘Stop!’ roept iemand. Ik herken de stem, ik kan hem alleen niet plaatsen. We blijken allemaal even tijd nodig te hebben om de stem te plaatsen, en zodra dat lukt, rennen we weer door. Veel harder.
‘Wat is onze overlevingskans?’ piep ik grappend. Nora kijkt me geschrokken aan.
‘Grapje!’ zeg ik snel. Ze kijkt iets meer opgelucht, maar nog steeds heel nerveus. Dat was ze waarschijnlijk al vanaf het begin.
‘Wacht!’ roept Nena, en we staan allemaal abrupt stil.
‘Wat?’ vraagt Reza bot. Ze tilt haar been nerveus op en neer, elke seconde klaar om weer verder te rennen.
‘Whisky! Waar is Whisky?’ roept ze in paniek. Oeps. ‘Ik ga niet verder zonder Whisky, echt niet. Ik ga nu terug en hem vinden. Misschien heeft een of ander kind hem wel meegenomen!’ Ze rent meteen terug, maar wij blijven even staan. Reza zucht, en rent dan weer terug de menigte in, achter Nena aan. Nora volgt haar op de voet, en ik blijf staan. Ze moeten toch ooit terugkomen.

Ik bedenk me net te laat waarom ik hier ní­et moet blijven staan. Ik wil net mezelf terug de menigte duwen als ik weer dezelfde stem hoor.
‘Hé!’ hijgt het. Ik knijp mijn ogen dicht en laat mijn rode haren voor mijn gezicht vallen in de hoop dat hij me niet ziet - ook al heeft hij al tegen me gepraat.
‘Ik zie je,’ lacht hij. Ik zucht en haal mijn haren uit mijn gezicht. Ik kijk nu recht in Tom Kaulitz’ gezicht, en ik ben de enige die doorheeft dat hij hier voor mij staat, geen honderd meter van zijn fans vandaan. Misschien komt het door zijn vermomming, maar goed, daar kijk je ook zo doorheen.
‘Waar zijn je vrienden?’ vraagt hij.
‘Whisky zoeken,’ zeg ik, voordat ik doorheb dat dat heel alcoholistisch klinkt.
‘Whisky?’
‘Dat is een hond,’ zeg ik. Maar het klinkt waarschijnlijk net zo gelovig als zeggen dat je hond je huiswerk heeft opgegeten.
‘En waarom ben jij hier?’
‘Omdat ik te lui was om mee te gaan.’
‘Oh.’
‘Waarom ben jij hier?’
Hij wil net antwoord geven als we ons omdraaien naar het geluid van een hond.
‘Whisky!’ roep ik, vooral ter aanduiding dat Whisky echt een hond is. Ik ben de enige die nu aandacht heeft voor iets anders dan Tom, die nu aangestaard word door drie paar ogen. Eentje geschokt en verbaasd, eentje lachend, en eentje bedenkelijk.

Reacties: