FanFic.nl

Prompts

Freddie/Cook [Skins]

Bloed. Overal. Op zijn shirt, zijn handen, de knuppel de vloer en vooral op de man. Hij proefde het, op zijn lippen. Glimlachte. Voor Freddie. Het kwam als een klap, het besef dat hij er niets mee bereikt had. Anders was hij zelf omgebracht, ja. Maakte dat überhaupt iets uit? Het begon allemaal binnen te sijpelen, hij begon zich net af te vragen wat hij moest doen, hoe hij het Karen moest vertellen, of hij de moeite zou nemen het lichaam te verbergen of gewoon het station binnen zou lopen, toen hij achter zich iets hoorde. Hij kon niet plaatsen wat het was, zijn gedachten sponnen in een oneindige wirwar van onzekerheden, angst en radeloosheid door zijn hoofd. Zijn reflexen deden hem omdraaien, waardoor hij hem recht aankeek. Staand, gehuld in niets dan een onderbroek. Alles schoot door hem heen - hoe het kwam dat de jongen nog leefde, hoe hij zolang overleefd had in een kelder, wat er gebeurd was, maar alles wat hij uitbracht was ‘fijne verjaardag’. Freddies gezicht vertrok. ‘Is het al zolang geleden?’
‘Ja,’ knikte Cook. ‘Karen wordt gek van bezorgdheid en -’
‘En Effy?’
‘Ik heb haar je schrift gegeven.’
Freddies gezichtsuitdrukking werd nog zuurder. Het bleef even stil, ze stonden daar, te staan, te denken, leeg. Ze stonden gewoon.
‘En nu?’ vroeg Freddie.
‘En nu niets.’
‘Is-‘ie dood?’
‘Ja.’
‘Dan moeten we het lichaam verbergen,’ sputterde Freddie, plotseling met een bijna paranoïde uitdrukking op zijn gezicht. ‘We moeten zorgen dat ze hem niet vinden en jij moet onder de douche want het bloed moet weg en -’
‘Het maakt niet uit.’
‘Wat?’
‘Het heeft geen nut. Ik ben er klaar mee. Ik geef mezelf wel gewoon aan.’
‘We kunnen het op zijn minst proberen!’
‘Ik ga toch wel de bak in, Freds. Met of zonder dit erbij. En ik wil niet dat jij medeplichtig wordt.’
‘Ik kom je opzoeken.’
Een vage glimlach van Cook, ongelovig, treurig. Het was voorbij. ‘Laten we gaan.’
‘Hoe kwam je aan mijn schrift?’ vroeg Freddie, alsof hij het niet gehoord had.
‘Karen gaf het me.’
‘Dus je -’
‘Laten we het er niet over hebben.’
‘Maar -’
‘Nee.’
‘Waarom?’
Cook haalde zijn schouders op, begaf zich naar het raam en had zich er al half doorheen gewerkt toen hij zich bedacht, omdraaide en plaatsnam in de vensterbank. ‘Als ik toch achter de tralies beland, maakt het niet meer uit, of wel?’
Freddie haalde zijn schouders op. ‘Hoe bedoel je?’
‘Ik wist het nooit, Freds. Ik realiseerde het me nooit. Net als dat ik me nooit realiseerde dat Arcia op Effy leek. Toen ik je schrift zag, brak er vanbinnen iets. Ik wist niet dat dat kon, dat het zo letterlijk kon voelen alsof er iets brak, maar ik snapte nog niet waarom. Ik weet ook niet wanneer ik het doorkreeg. Het was ergens vandaag, meer kan ik je niet vertellen. Maar ik hou van je, Freds. Ik hou van je. En laten we nu gaan, voordat jij ook in de problemen komt. Het is sowieso een wonder dat je nog leeft.’
‘Ja,’ zei Freddie met een aparte uitdrukking op zijn gezicht, die Cook niet kon plaatsen. ‘Ik denk niet dat hij ooit bedoeld heeft me te vermoorden. Misschien wilde hij me wel gebruiken, om Effy te chanteren, of weet ik wat voor gekke plannetjes hij bedacht heeft.’ Cook knikte, draaide zich om en wilde opnieuw het raam door.
‘Wacht,’ hield Freddie hem tegen, met iets wat tussen fluisteren en spreken in zat. Cook draaide opnieuw terug, nam weer plaats op de vensterbank. Zo nonchalant mogelijk, alsof het hem niets uitmaakte. Het lukte maar half. ‘Wat?’
‘Het was niet de bedoeling dat ze het ooit zou zien. Het was niet de bedoeling dat iemand het ooit zou zien. Zeker jij niet. Ik wilde mezelf overtuigen, kosten wat kost, en het was me bijna gelukt. En het heeft me bijna het leven gekost, maar dat - ja. Effy was een voor de hand liggend persoon. Onbereikbaar - dat dacht ik althans. Het was niet de bedoeling.’
Cook kreeg de kans niet te reageren. Hij kon alleen maar hopen dat Freddie het bloed niet zou proeven.

Reacties: