FanFic.nl

Prompts

Larry Stylinson [One Direction]

Ze waren erop getraind; zien wanneer de camera’s aanstonden. Of, belangrijker, wanneer niet. Harry was de eerste die het merkte, of in elk geval de eerste die reageerde. Zette het op een lopen. De kamer uit, uit het zicht, voor Louis überhaupt kon laten bezinken wat er gebeurd was. ‘Hier ben je nog niet vanaf,’ hoorde hij Liam zeggen, enige schok hoorbaar in zijn stem. Ze waren allemaal geschrokken. Logisch, eigenlijk. Hij had niets mogen zeggen. Niet voor hem, niet voor H-
Niet voor Harry. En toen pas drong het tot hem door dat hij niet alleen zichzelf in de problemen gebracht had, maar de andere jongens ook. Harry in het bijzonder. Plotseling overmand door paniek rende hij de gang op, de jongen achterna. Het gebouw was niet groot, niet zo groot als de meeste gebouwen waar persconferenties plaatsvonden. Maar groot genoeg om te verdwalen. Of elkaar kwijt te raken.
Hij liet zijn benen hem door de gangen voeren, door deuren heen, Harry’s naam roepend, zonder resultaat te boeken.
‘Je had het niet mogen zeggen,’ hoorde hij na een poosje. Abrupt. Uit het niets. Het geluid deed hem stilstaan, zich omdraaien, maar hij kon niet achterhalen waar het vandaan kwam. Wel wie het was. En dat het gebroken klonk. ‘Hazz?’ vroeg hij enigszins onzeker. Draaide zich normaals om. Nergens te bekennen.
‘Je had het niet moeten doen,’ herhaalde de stem.
‘Ik weet het,’ gaf Louis toe. ‘Ik weet het.’
Er kwam geen reactie. Hij wist nog steeds niet waar de stem vandaan kwam. Voor hetzelfde geld gebruikte Harry deze paar tellen om zich zo ver mogelijk van hem te verwijderen. Misschien was het wel voorbij. Paniek. Rustig blijven. Harry. Voorbij. Zijn schuld. Nee. Nee, nee, nee. ‘Nee!’ Het bleef nog steeds stil. Hij nam de omgeving in zich op. Een gang met een brandblusser. Aan zijn rechterhand een open deur, daarachter een kamer. Hij zag een bureau en een kast. En een raam, met uitzicht op de helderblauwe hemel. Geen wolkjes. Opmerkelijk voor Engeland, mooi weer.
‘Harry?’ riep hij opnieuw. Klonk er paniek door zijn stem? Waarschijnlijk. Maakte het uit? Nauwelijks. Nee.
‘Je weet me wel te vinden,’ sprak de stem. Het leek uit de open kamer te komen. Kwam het daarvandaan? Het was het proberen waard. Hopelijk. ‘Ben je hier?’ vroeg hij. Geen reactie. Hij liep naar het raam, keek naar buiten, zag een hele menigte mensen staan, in de stralende zon. Een klap. De realiteit. Ze waren daar voor hen. Wisten ze het al? Waarschijnlijk. Of niet. Of wel. Of niet. Of zo.
‘Vorige keer vond je me ook,’ ging de stem verder. ‘Toen zat ik veel beter verstopt. Dacht ik tenminste.’ Louis draaide zich om. Had hij ooit verstoppertje met Harry gespeeld? Hij kon het zich niet herinneren. Verstoppertje, verstoppertje. Jawel. Er was wel iets mee. Het was Niall geweest, die het zei. Verstoppertje spelen. Stop met verstoppetje spelen. Hij. Moest stoppen. Had Niall gezegd. Verstoppertje. Hij. En Harry. Ook Harry, had Niall gezegd. Dat ze verstoppertje speelden en op moesten houden. En toen snapte hij het. Ineens. Hij had Harry al eerder gevonden. Binnen een factie van een seconde stond hij voor de kast en trok de deuren open. Op ooghoogte bevonden zich enkele potjes met inhouden die eruit zagen alsof hun houdbaarheidsdatum al lang en breed overschreden was. En daaronder opgetrokken knieën met armen eromheen, roodomrande puppyoogjes die hem recht aankeken. De armen strekten zich uit, hij pakte de vochtige handen vast en trok de jongen overeind. ‘Je hebt me gevonden,’ fluisterde Harry, terwijl hij hem dicht tegen zich aan drukte.
‘Het spijt me.’ Hij kreeg geen antwoord. Harry zei niets. Maar hij vatte het kriebelen van diens krulletjes in zijn gezicht op als een teken dat zijn excuses aanvaard waren.

Reacties: