Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Attention » Meeting madness
Attention
Meeting madness
Het eerste concert is in zicht, dat is aan alles te merken. Eerst werden we overweldigd door de fans die bij de ingang gebivakkeerd zijn. Er was een zee van fluor oranje overlevingstentjes en uit elke hoek werd er met volle borst meegezongen op Monsoon, die een meisje met zwart getoupeerd haar en zebra extensions uit haar draagbare boxen liet knallen.
Daarna belandde ik en de jongens in een kolonie van hardwerkende zwarte mieren. In een hoog tempo werd het podium opgebouwd. Ze communiceerden met elkaar met een taal waar ik niets van verstond. Hierdoor kon ik alleen maar zwijgzaam toekijken hoe zij zwoegend tegen de klok werkten. Niet dat ik daar ooit een probleem mee heb gehad.
Een glimlach ligt op mijn lippen wanneer Bill een pirouette voor mijn neus draait. We staan midden in de zaal die straks met tienduizend man wordt gevuld. Mijn broertje is het laatste teken dat de kick-off bijna van start gaat. Hij kan alleen maar praten, giebelen en huppelen. Hem aan een stoel vastbinden zal niet werken. Dat wil ik niet eens, hij zorgt juist voor die extra gezonde zenuwen en energie.
“Jongens! David heeft mij gevraagd jullie naar meeting te begeleiden, de drie gelukkige dames staan te trappelen.”¯ Met een snok kijk ik op, weg van mijn snaren, maar een bundel blauw licht van een spotlight blokkeert mijn zicht, waardoor ik niet naar het mooie lichaam kon staren waar de stem bij hoort. Om niet te desperate over te komen en mijn hand voor mijn ogen te houden om haar te kunnen zien, doe ik alsof en lik grijnzend over mijn piercingbolletje. Niet geschoten altijd mis, en ik mis nooit.
“Dude, voor wie sloof jij je uit? Je staat te grijnzen naar Bertha, onze enige vrouwelijke roadie. Zover dat vrouwelijke te noemen is,”¯ mompelt Georg die terug over zijn basgitaar gebogen is, prutst verder aan de stemschroeven met een plectrum tussen zijn lippen. Het laat mij enkele stappen naar voren zetten zodat er geen fel licht meer in mijn ogen schijnt en zie inderdaad forse Bertha staan met een oversized bandshirt die net over haar grote boezem past. Ze zwaait wanneer ze mij ziet kijken, verslagen en een tikkeltje beschaamd zwaait ik met een half opgetrokken hand terug. Afgang.
Achter de roadie zie ik Ade weglopen en praten met een paar werklui. In haar hand wappert een papierbundel die haar helpt haar uitleg te benadrukken. De mannen lijken het te begrijpen, want voordat ze door de deur gaat en de gang in verdwijnt, zie ik de mannen afslaan om verder op te bouwen.
Ik krijg haar, hoe dan ook. Als ze het op die manier wilt spelen, dan kan ik dat ook.
In de ruimte die uitgekozen is voor de meeting sta ik met de jongens in een nette rij. Ade staat tegenover ons tegen de muur. Haar armen hangen gekruist voor haar rok met de bundel in haar handen, wacht tot de deur aan haar rechterzijde opengaat. Achter het stuk hout hoor ik de doffe stem van Saki die nog één keer aan de meiden de regels vertelt, waarna hun doorweg vrij wordt gemaakt.
“O mijn God,”¯ piept het voorste meisje met asblond haar. In een korte beweging schudt ze een lok voor haar ogen en schuifelt dan zenuwachtig opzij zodat de andere twee ook door kunnen. Er komt niet veel beters uit hen, waardoor ik bemoedigend glimlach.
Bill neemt het voorhand door met een uitgestoken hand naar voren te stappen. Een ogend bezweten handje komt trillerig uit een te lange mouw te voorschijn en schudt de hand van haar idool. Mijn broertje zegt, gepaard met een grote glimlach, zijn naam. Het meisje lacht onnozel haar naam, volgens mij was het Sofie, en zegt dat ze wel weet hoe hij heet. Het laat me grijnzen en zeg werktuigelijk ook mijn naam, en geef dan de volgende meisjes een hand; Eva en Michelle.
“Wat willen jullie van de Tommeister weten?”¯ zeg ik luid en prik met mijn duim tegen mijn opgeheven borst. Mijn actie laat de meiden stuk voor stuk blozen. Ik kijk langs hen heen om de reactie van Ade te zien, deze kijkt met een professioneel lachje toe, met andere woorden; je kan er niets uithalen. Het zorgt ervoor dat ik onbewust mijn wenkbrauwen frons. Een tik met de elleboog tegen mijn arm haalt me hieruit. In mijn ooghoeken zie ik Bill mij waarschuwen. “Nou?”¯
“Op ons forum hebben we een paar vragen samengesteld. De vraag voor jou was: Wat is je beste versiertruc? Welke nooit heeft gefaald..”¯
“Versiertruc, hè?”¯ Een wenkbrauw gaat de lucht in tijdens mijn nadenkpauze “Ik heb geen versiertruc nodig om meiden aan de haak te slaan. Mijn aanwezigheid doet genoeg.”¯ Mijn andere wenkbrauw steekt nu ook omhoog om te samen mysterieus op- en neer te wiebelen.
“Pff.. genoeg vrouwen hebben je gebrand. Ik zal geen namen noemen.”¯ De onverwachte tegenwerping van de zanger doet de fans verwachtingvol gapen naar meer. Dit zijn verhalen die hun vrienden en mede fans nooit zullen geloven, maar er toch mee moeten doen.
“Is dat zo? Vertel jij mij eens wie dit schepsel van God kan weerstaan?”¯ Bill zegt niets terug, vervolgt de conversatie met zijn ogen, zodat alleen wij het begrijpen. Hij seint naar Ade. Zijzelf schijnt niets door te hebben, te druk aan de telefoon, ik verwacht met David. “Denk je dat? Nee, dat is een kwestie van tijd. Wort der Ehre.”¯ Met wijs- en middelvinger tap ik op mijn linkerborst wanneer ik het beloof. Hoe hij überhaupt aan mijn Guru krachten twijfelt snap ik al niet. Maar als hij bewijs wilt zien, dan zal hij dat krijgen. Voor dat de tour is afgelopen heb ik haar waar ik haar hebben wil; in mijn bed, naakt bijkomend van haar dubbele orgasme.
“Wat willen jullie over mij weten?”¯ probeert Georg de ongemakkelijke stilte te verbreken. De fans staren ons nog steeds aan, dit keer ietwat verward en een sprankeltje achterdocht. Ik kan voelen dat ze mij veel meer willen vragen dan over lame-ass versiertrucs.
“Uhm,”¯ zegt Eva, “wat voor producten gebruik je om je haar zo glanzend en pluisvrij te krijgen? Vele meiden zouden een moord doen om achter de geheime formule te komen.”¯ Uit de grond van mijn hart, ik heb het geprobeerd, maar ik kan mijn lach echt niet meer inhouden.
“Nou, die is ook gezet. Voor versiertrucs komen ze bij mij en voor haardrama’s bij jou. Vind je het nog steeds vreemd dat ik twijfel over je geaardheid?”¯ proest ik nu zonder mij nog best te doen om mij in te houden. Met een hoge lach leun ik voorover om mijn pijnlijke buik te grijpen.
“Shut it, Kaulitz.”¯ Een leeg waterflesje binnen handbereik wordt naar mijn hoofd gegooid. Grommend wrijf ik over mijn voorhoofd wanneer het hardste deel mij heeft geraakt; de dop. “-Ik gebruik eigenlijk niets speciaals. Gewoon Axe en de rest is puurnatuur.”¯ De pijn ebt onmiddellijk weg bij zijn foute hoofdbeweging.
“Because you’re worth it,”¯ hik ik, en ik weet dat ik vanaf nu een hopeloos geval ben. Voor de zekerheid ga ik op een afstand zitten, hopend dat er niets meer in zijn handbereik zit wat hard aankomt.
“Je bent er strak zo geweest, Kaulitz, wacht maar!”¯ komt er dreigend uit de mond van de bassist en wijst nog eens onheilspellend met zijn vinger.
“Goed. Nog meer vragen?”¯
“Ja, vroeger heb je wel eens gezegd dat je wacht op je ‘soulmate’. Denk je er nog steeds zo over?”¯ Aan Bills gezicht kan ik zien dat hij dit soort vragen verafschuwd. Er hangt een waterige glimlach aan zijn lippen die zijn echte gemoedstand niet verhuld. Hij wilt namelijk al te graag iemand hebben waarin hij alles aan kwijt kan, buiten mij, maar dat wordt hem niet gegund. Want hij weet dondersgoed dat hij de droomjongen van menig tienerhart is. Hij is te lief om er zoveel te breken om alleen zijn eigen hart goed te doen voelen.
“Daar is niets aan veranderd. Ik vind namelijk het mooiste wat er bestaat. Het idee dat er iemand op de wereld is die gemaakt is voor jou en niemand anders, geeft een fijn gevoel. Maar de wereld is groot, degene vinden kan even duren.”¯ En opnieuw heeft Bill politiekcorrect geantwoord zonder iets van zijn echte gevoelens bloot te stellen. Chapeau.
“Zo romantisch..”¯ mijmert de brunette Michelle.
“Gustav?”¯ De drummer lijkt uit zijn gedachtebel te springen en kijkt wat afwezig op. “Wij zien je altijd als de rustige jongen met de wijze besluiten. Maar wat we ons afvragen, of dit wel echt jou aard is? Als je jezelf moet beschrijven, hoe zou je dat dan doen?”¯ Sofie durft haar lok weer uit haar gezicht te strijken en kijkt mijn blonde vriend nieuwsgierig aan. Hij laat het antwoord even op zich wachten om kort aan zijn achterhoofd te krabben.
“Moeilijke vraag. Ik zou niet weten hoe ik mezelf moet beschrijven?”¯
“Wij wel,”¯ grijns ik. “Party animal.”¯
“Sporter.”¯
“Wijsneus.”¯
“Nou, van je vrienden moet je het hebben,”¯ lacht hij wat ongemakkelijk. Het laat de meiden kirren van enthousiasme. Volgens mij kunnen ze dit aankruizen als de beste dag van hun leven, al zeg ik het zelf.
“We hebben niet meer vragen. Alleen de vraag of we nog een handtekening mogen?”¯ murmelt Michelle. In haar hand heeft ze onze laatste album. Mijn vingertoppen raken kort haar afgebladderde nagellak nagels aan wanneer ik de CD overneem. Het boekje trek ik eruit zodat we allemaal bij een tekst een handtekening neer kunnen zetten. Puur omdat ik weet dat de fans het leuk vinden, zet ik bij Reden mijn handtekening neer. Het lokt opnieuw een piepende ‘O mijn God’ uit bij de eigenaar van het album.
Er volgen nog een reeks handtekeningen, maar dan breekt toch de groepsfoto aan en één van de meisjes merkt Ade op en vraagt haar om de foto te maken. Een roze digitale fototoestel wordt in haar handen geduwd. Op haar hakken trippelt ze naar voren en groepeert ons dan. Ik kan me met moeite focussen op de lens bij het zien van haar kleine voorgevel wanneer ze iets naar voren buigt om de foto te kunnen maken. De flits is al geweest vooraleer ik mij überhaupt kan herstellen.
“Hm. Ik maak er nog één voor de zekerheid,”¯ deelt ze mee, en ik weet dat het door mijn afwezige blik komt dat er een tweede nodig is. Nog een flits. “Mooi.”¯ Tevreden geeft ze het toestel terug. “Het is nu toch echt tijd om afscheid te nemen. De jongens moeten zich klaarmaken. Saki zal jullie terug brengen.”¯ Er ontstaan sippe gezichten en ik weet hoe goed ze als manager zal zijn, hoe zij op een zakelijke maar vriendelijke manier mensen naar haar laat luisteren.
Zonneklaar verschijnt er een verhitte grijns wanneer er een net zo’n hete gedachte door mijn hoofd stoomt. Ade als manager die mij taken opdraagt. Ik wil dan liever de top dog zijn, door haar laat ik mij al te graag temmen, in bed.
Mijn naam hoor ik vallen wanneer de drie meisjes giechelend de ruimte verlaten met Saki gevolgd. Het interesseert mij niet zo, tot dat Bill er iets over zegt.
“We weten allemaal hoe graag je haar in bed wil, maar moeten zij dat ook weten?”¯ sist hij in mijn oor, zodat Ade het niet kan horen. Ik kijk hem niet-begrijpend aan, waardoor ik een tik krijg, dit keer van Georg.
“Wat?”¯
“Vuile smiecht,”¯ meer heeft hij niet te vertellen en loopt dan naar de beeldschone vrouw die mijn afgelopen nachten heeft overgenomen in mijn hoofd. Hij geeft haar zijn marker.
“Je was overduidelijk. Er lag nog net geen kwijl op de grond,”¯ verklaart Gustav dan, gooit zijn stift een paar keer de lucht in en vangt deze dan netjes weer op. “Straks gaan de fans iets verdenken.”¯
“Dat is wat ik bedoelde,”¯ sluit Bill het af. Oogrollend wenk ik mijn hoofd van hen om het onderwerp te bekijken. Ze is te druk met door haar papieren bladeren om mij door te hebben. Het geeft mij de geweldige gelegenheid om haar eens goed te inspecteren. Een grijze, strakke kokerrok die niets te weinig verhuld. Een witte tanktop van elastisch materiaal met daarover een nauwsluitend gilletje die bij de rok lijkt te horen. Auch.
Nu Bill ook verdwenen is pak ik uit de koelkast een waterflesje. De dop schroef ik eraf om de helft naar binnen te tanken. Met een rustig loopje pak ik mijn vest van een stoel en trek hem aan. Mijn iPod voel ik in mijn zak zitten en tover een oortje uit. Hij staat nog aan.
Op dezelfde plek, dit keer belloos zie ik Ade mij opwachten. Met moeite houd ik mijn schuine praat voor mij. Maar ze maakt het mij wel verdomd moeilijk!
Met een knikje met mijn kin omhoog en een grote grijns rap ik met Jay Z mee, en loop dan langs haar heen.
“Uhh, I talk jewels and spit diamonds, all cherry
like a hymen, when I'm rhymin with remarkable timin
Caviar and silk dreams, my voice is linen.”¯
Reacties:
Tom. Is. Zo. Heerlijk. _o_ Zijn overload aan zelfvertrouwen is zo leuk, vooral omdat Ade er helemaal niks mee hoeft en omdat hij nogal bot vangt. Hihi. Ik ben benieuwd naar de rest!
Onthoud maar: elk stukje is het wachten waard! <3
Snel meer?
Toms ego is zó groot - I love it. Hij mag wel een beetje dimmen, zeker waar die fans bij zijn, maar juist dat hij het niet doet maakt dit zo leuk en realistisch. Ik zat met een grote grijns te lezen, hehe. & bij Georg met de vraag over z'n haar moest ik m'n lachen echt inhouden. :'
Awesome, awesome, awesome. <3
jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaweeeeeel, hij is wel de moeite waard, echt, ik vind hem zo geweldig
en volgens mij is Tom echt zo, echt met dat ego en die grote bek, je beschrijft het zalig
xx