Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » The Eyes of a Stranger » Thank you
The Eyes of a Stranger
Thank you
Hij staarde me aan. Ik voelde zijn blik brandden op mijn huid, een zonnebril met zwartglas hield zulk soort intensiteit niet tegen. Maar het daadwerkelijke niet kunnen zien maakte mij ongemakkelijker dan ‘normaal’. Zijn staren leek hierdoor langer te duren dan in de werkelijkheid.
Onrustig werd een droge brok in de keel doorgeslikt. Ik wilde wegkijken. Gott, elke vezel in mijn lichaam wilde honderdtachtig graden omdraaien, om zo van die doodvonnis te ontkomen. Er was niets erger dan bekeken worden zonder te bewegen of te praten.
“Laten we naar huis gaan,”¯ was zijn langverwachte antwoord. Ingehouden adem kwam in één stoot vrij. Mismoedig liet ik mijn schouders zakken en mijn hoofd knikken. In een fractie van een seconde zag ik een klein glimlachje op de lippen van Bill voor hij omdraaide en mij de weg leidde.
De stille wandeltocht liet mijn gedachte toe om overuren te draaien. Dat was het na effect die ik van Bills flipperende persoonlijkheden kreeg. Hij was te snel voor me. Eerst was hij koud en gevoelloos, daarna liet hij me een kleine stap naar binnen, om vervolgens mij met een harde trap eruit te gooien. Nu zegt hij zich overgegeven te hebben en zich voortaan te gedragen als mijn broer, maar waarom reageerde hij dan net zo afstandelijk? Het liefst wilde ik hem bij zijn beide armen pakken om hem als een lappenpop door elkaar te schudden. Wie weet had dat meer effect dan mijn vragende woorden.
De antiekwinkel kwam in zicht. De hele rit had ik niets meer gezegd tegen Bill, ik had niet eens door gehad dat we al zo lang aan het lopen waren. Klaarblijkelijk had hij hier geen problemen mee, want van zijn kant was het net zo stil.
Bij het zien van Bill die tegen de oude boom leunde, werd er een oude videoband afgespeeld. Alleen was ik koppen groter en hij..was niets veranderd. Nog steeds diezelfde lichaamshouding en een gelijke uitdrukking op zijn gelaat. Het bleef onwerkelijk, maar aan de andere kant voelde het ook weer erg vertrouwd.
Zijn handen waren in zijn broekzakken geschoven. Hij had zijn hoofd naar beneden gericht waardoor ik alleen de zwarte montuur van zijn zonnebril zag en het topje van zijn neus. Zijn nonchalante houding wekte een kort glimlachje op, dat was het eerste wat hij verdiende na mijn uitbarsting.
De timide verschijning verdween toen de voordeur werd geopend vooraleer ik de kans kreeg. Kira stond achter een kier verscholen; witgrijze haarsprieten lagen om haar smalle gezicht. Ze bekeek me met een onderzoekende blik, alsof ze niet zeker was of ik het was. Haar denkrimpels waren verzameld boven haar hoofd en haar lichtroze, smalle lippen stond iets open.
Pas na lange secondes, en goed haar gezicht bestudeerd te hebben, begreep ik waarom ze mij zo vervreemd aankeek. Het lag niet aan mij, maar aan de verschijning achter mijn rug waar haar felblauwe waterpoeltjes naartoe waren getrokken. Bill had zich waarschijnlijk geen vin verroerd.
Haar gezichtsuitdrukking deed mij terugdenken naar onze eerste echte ontmoeting. Dat was hier, bij diezelfde boom. Jader had me opgesloten op mijn kamer omdat een ‘maniak’ mij dagen achtervolgde. Had ik eerder geweten dat het de mooiste schepsel op aarde was geweest, had ik misschien wijselijk mijn mond gehouden.
Met een rechtsomkeer brachten mijn eigen, niet gesproken, woorden bij die van Kira. De dag dat ze in haar knusse woonkamer vertelde over haar eerste ontmoeting met een charmante jongeman. Hoogstwaarschijnlijk sprak ze deze woorden opnieuw uit in haar eigen gedachte nu ze hem weder zag.
Ik wilde het moment niet verstoren met mijn aanwezigheid, dus probeerde ik zo onopgemerkt mogelijk weg te stappen. Bill leek niet meer geïnteresseerd te zijn in wat onder zijn voeten gebeurde en keek op. Hij zag de oude dame, waarvan de mond in een ‘o’ was veranderd. Haar handen wist ze niet ervoor te schuiven, en hingen zo wat doelloos onder haar middenrif. Ze trilden, zo merkte ik op.
Nu ik haar zo zag kijken wist ik zeker dat ze over dezelfde persoon sprak als wie ik zag. Ogen zeiden genoeg, ze beeldden herkenning uit.
Uit die van Bill kon ik niets halen, nog steeds verstopt achter het zwarte glas.
Alsof mijn gedachtes een openboek vormde, schoof Bill zijn bril van zijn neus. In zijn pas richting de oudere vrouw vouwde hij het op en liet het in zijn jaszak glijden. In een competitie wiens ogen het blauwst waren, keken die van hem naar die van haar. Kira met nog altijd schrik zichtbaar, en Bill die vriendelijkheid weerspiegelde. Het was een vaag schouwspel die nog maar net begonnen was.
De duistere jongen stond voor Kira. Hij kantelde zijn gezicht naar beneden om in haar ogen te kunnen kijken, nu de vrouw door haar leeftijd stukken gekrompen was. De vrouw ervoer hun ontmoeting opnieuw alsof het geen zestig jaar geleden was.
Hij. Starend, stil en zeker over haar, niet over zichzelf.
Zij. Verrast, onzeker en onwetend voor wat ging komen.
De jongen wist het zeker en had daarom maar één boodschap, wat hij in haar slapende oor fluisterde; “Zorg goed voor haar totdat ik terug kom.”¯
Haperend inhaleerde ik. Bill liet zich op zijn knieën storten. Zijn armen wikkelde hij om haar smalle benen en zijn wang drukt hij tegen haar buik. Geschokt legde Kira haar hand op zijn hoofd.
“Dank u wel,”¯ sprak hij zacht. “U heeft met al uw liefde gezorgd over het laatste waar ik nog om geef en leef. Wat kan ik u er voor teruggeven? Het mag alles zijn wat u maar wilt.”¯
De vrouw had haar ogen wijd open staan, en bij mij was het niet veel anders.
“Sta, mijn kind.”¯ Gehoorzaam kwam de tengere jongen overeind. Ze had haar verrimpelde handen om zijn marmeren handen gevouwen. “Het enige wat ik nog wilde in mijn oude leven was jou weerzien. En ik hoopte een ander persoon tegen te komen dan die was weggelopen. Een jongeman met hoop, in plaats van te leven in een bodemloze put. Ik heb gekregen wat ik wilde. Deze vertrouwde blauwe ogen bestaan niet meer alleen uit littekens, maar hebben plaatsgenomen voor warmte. Voor Lorraine.”¯
Mijn naam horen liet mij ontwaken uit deze bizarre droom. Bill keek naar mij om met een opgekrulde mondhoek, om Kira vervolgens weer terug aan te kijken. Ze glimlachte enkel en plaatse dan een kus op zijn voorhoofd. “Zorg goed voor haar,”¯ kaatste ze zijn woorden terug die hij in haar dromen had gestopt. Zijn grijns werd groter en gaf haar een kus op de wang.
Kira wenkte naar mij. Schoorvoetend kwam ik haar kant op. Ik werd onzeker van de vervreemde situatie. Ze pakte mijn hand, haar andere hield nog steeds die van Bill vast, en kneep er zachtjes in. Haar vriendelijke ogen stelde me op mijn gemak.
“Geen zorgen, alles komt goed. Je bent geboren met een belangrijk doel, dat wist ik bij de eerste keer dat ik je ontmoette. Jullie hebben elkaar voor een reden gevonden.”¯ Een onverwachte traan gleed over mijn wang. Waarom voelde dit als een definitief afscheid?
“Weet dat u altijd als familie voor mij zult zijn”¯ Ze knikte dankbaar. Haar ogen waren glazig en ik wist dat ik hetzelfde voor haar betekende.
Achter Kira merkte ik de zwarte snuit van Silver op. Hij spiekte tussen haar benen door om te kijken wat er allemaal aan de hand was. Wanneer hij mij opmerkte begon hij te kwispelen. Tranen hoopten op wanneer ik de grond bereikten. Ik kroop voorbij Kira om mijn hond te omhelzen. Zijn zachte pels streek over mijn natte wangen. Kort snufte ik en sprak hem lieve woorden toe. Ik wilde dit niet als afscheid zien, en beloofde hem zo weer te zien.
Kira zag mijn verontruste blik en suste mij door te zeggen dat ze goed om hem zou passen. Trillend veegde ik een traan weg en glimlachte dan moeilijk.
De hand van Bill op mijn schouder vertelde mij dat het zover was. Een laatste omhelzing en een ‘bedankt voor alles’ naar Kira en een droevige blik naar Silver werd nog gegeven voordat ik mij omdraaiden. Ik vond zijn blinde ogen. Aarzelend voelde ik zijn koele hand in de mijne glijden en sprak dan langzaam: “Als jij er klaar voor bent, dan ga ik met je mee.”¯
Reacties:
Ik ben het met Suki eens: Stop niet hier! Het is net zo spannend. *-* Bills reactie op Kira - daar bleef mijn adem even hangen. Zo mooi. & nu kan ik niets anders meer uitbrengen dat dat ik heel, heel graag wil weten hoe het verdergaat. Ik ben blij dat je weer gepost hebt! <3
WAAAAAT IS ER AAN DE HAND I'm so confused
wat gaat er gebeuren... Yasmine nee nee <__< stop niet daar.
Ahhhh... Ok ergens ben ik niet meer mee ... Maar het was wel een super mooi deeltje!
Xx