FanFic.nl

See you in the dark

hoofdstuk 8

Iedereen kwam van tijd tot tijd kijken naar me. Ik voelde me net een aap in een kooi, een attractie. Er werd van alles gedaan op het grote veld, en ik kon dan ook veel zien vanuit mijn kooi waar hij stond. Wat ik zag vond ik echter niet zo geruststellend. Eerder het totaal tegenovergestelde. Iedereen kwam met allerlei dingen aanschouwen, waarvan ik van de helft niet eens wist wat het was. Alles moest ook op hun plaats staan. Alles werd afgemeten en bepaald, waarna het met verf werd gespoten op het gras wat waar moest komen. Meestal werd het object dat er stond nog verplaatst ook, omdat het net drie millimeter naar welke kant dan ook moest staan. Overal klonk muziek, tromgeroffel, gefluit, evenals als voorbereiding voor morgen of later vandaag. Het klonk verschrikkelijk in mijn oren. Hopelijk moesten ze nog flink oefenen dat het er uiteindelijk wel mooi klinkend uit zou komen, anders werd het nog erger dan het al was. Niet dat betere muziek een beter einde betekende.

Met hoeveel waren ze eigenlijk wel niet? Hoe hadden ze in godsnaam onder de radar kunnen blijven zitten voor mijn familie? Het leek alsof er geen einde kwam aan de stroom mensen die uit het bos leek te komen. Steeds weer opnieuw en opnieuw leken er meer mensen terug te komen dat er eerder waren vertrokken. Kinderen, volwassenen, het waren zelfs alleen maar mannen en jongens. Zouden ze nog ongeveer evenveel vrouwen en meisjes hebben achtergelaten in hun dorp? Waarom waren die hier trouwens niet? Mochten die niet helpen of waren die andere dingen aan het doen? andere voorbereidingen die hier niet plaats konden vinden? Is dat niet onverstandig? Om ze zo alleen achter te laten? Of waren er nog meer mannen dan ik nu al zag en bleven die achter om het kamp te beschermen?

Na een tijdje werd het kijken naar hun gesjouw saai en oninteressant. De kreunen van pijn als er weer eens iets viel op iemand waren lang niet meer zo leuk als in het begin. Langzaamaan begon ik zelfs te wennen aan het feit dat iedereen me aanstaarde als ze maar twee seconde niets te doen hadden. Verveeld was ik dan ook naar de wolken aan het staren in de lucht. Proberend om al het geluid en alle ogen die op me gericht waren te negeren. Al was dit nog moeilijker dan het leek in het begin. Snel hield ik er dan ook al mee op.

Net op het moment dat ik dacht dat mijn dag niet spannender zou worden dat het nu was, gebeurde er iets. Onder tromgeroffel en gefluit kwam een hele groep mannen aan met wat leek op een davidster. Een klein jongetje ervoor liep met een tafeltje, wat hij precies op de stip moest zetten die was gemaakt in midden van het veld. De davidsster kwam er vlak langs te staan. Vluchtig werden er nog wat spulletjes op het tafeltje gezet en wat tassen er rondom heen gezet, waarna ze naar de andere kant van het veld liepen. Daar klonk op dat moment al een hoop geschreeuw. Al was het verstomt leek het. En daar was hij opeens. Na weet ik het hoelang niets van hem gezien te hebben, kwam Quinn daar aan gewandeld. Hoewel hij dan aan beide kanten was vastgegrepen, leek het alsof hij toch vrijwillig meeliep. Mijn blik bleef op hem gefocust, wilde ieder detail zien. Hoe zijn zwarte haar door elkaar werd gezwiept door de stevige wind. Hoe zijn donkere ogen dof stonden. Voor zich uitstarend alsof het leek dat hij niets zag. Hoe hij lang was, maar toch nog gespierd was. Hoe meer ik naar hem staarde, hoe meer hij in mijn hoofd op Embry ging lijken. Ze leken zo op elkaar. Wat? Wat dacht ik nou weer? Ik moest mijn hoofd erbij houden. Toch bleven mijn gedachten steeds naar Embry gaan. We waren altijd al heel goed bevriend geweest. Laten we eerder zeggen, we waren moeilijk bij elkaar weg te slaan toen ik klein was. Hij was er altijd als ik iemand nodig had, en nog altijd als ik iemand nodig had.

Ondanks dat het zo bewolkt was, en het er al de gehele dag uitzag dat het zou gaan regenen, deed het dat niet. Gezien de stand van de zon zou het rond vier uur in de middag zijn geweest. Iedereen stopte opeens met werken. Ik voelde gewoon dat iedereen mij om de beurt aankeek. Toch keek ik er niet op of om van. Ik bleef alleen maar kijken naar wat ze met Quinn aan het doen waren, al was dat ook niet veel. Liggend keek ik opnieuw naar de wolken, naar het gras, naar de bomen, naar alles wat niet mijn aandacht terug zou roepen naar wat er allemaal om me heen plaats vond. Ergens in de verte hoorde ik de trommelaars en de fluiters nog altijd oefenen. Zonder dat ik het merkte was ik me op hun muziek gaan concentreren en schrok me dan ook kapot wanneer er ineens iemand bij mijn kooi staat. Toch voel ik niet de moeite om hem aan te kijken. Als hij weer weg is, kijk ik pas wat hij heeft achtergelaten. Gelijk knort mijn maag wanneer die het ziet. Brood en melk, gulzig werk ik het naar binnen. Niets gebeurt er om me heen.

Een tijdje ging voorbij en Quinn bleef daar maar als een zoutzak staan. De wolken trokken weg voor de zon en het was ineens snikheet voor een avond. Quinn keek voor zich uit starend alsof hij nog altijd niets zag. Hij werd dan nog altijd vastgehouden, maar het leek er niet echt op dat hij zou ontsnappen als ze hem loslieten. Wat hadden ze hem eigenlijk toegediend dat hij zo rustig was? Wat was er allemaal gebeurt met hem? De mannen rond hem hadden niet stilgestaan. Ze hadden ieder een pols en een enkel aan een punt van het davidster gebonden. Zijn hoofd hadden ze nog los zitten. Toch bleven ze nog altijd bij hem, al nu wel zittend of liggend. Ik zag er een in de tas graaien en er een mes, een brood en een flesje wat er uithalen. Quinn deed nog altijd niets. Zelfs niet toen ze hem niets gaven, terwijl ze hem daar lieten staan in de felle zon. Hij deed zelfs niet toen hij mij recht in de ogen aankeek en ik met angst in mijn ogen terug keek.. Ik keek terug, tot ik niet meer kon. Tot ik omviel van de slaap.

Reacties: