FanFic.nl

De misdadigers [3-shot]

De moordenaar

Voetstappen weerklonken in het bijna-uitgestorven zwembad. Vanaf de douches kwamen ze steeds dichterbij en het duurde niet lang voor zowel Zayn als Niall een hoofd kon zien, boven de rand van het zwembad uit. Het hoofd werd gevolgd door een romp en al snel werd er ook een paar benen zichtbaar.
Toen de jongens het gezicht herkenden lichtten Zayns ogen op, in tegenstelling tot Nialls reactie: de jongen versteende nog meer dan al gebeurd was. Nog even en hij zou niet meer in staat zijn zichzelf boven te houden - laat staan zowel Zayn als zichzelf. Zijn vriend vroeg zich af waar die reactie vandaan kwam, een vraag waarop hij antwoord kreeg zodra de armen - de handen van de persoon zichtbaar werden. Ze omklemden een pistool en de loop was op hen gericht. Zayn begreep het niet. Niall begreep het wel. ‘Hallo, Aidan,’ groette hij, alsof er niets aan de hand was.
‘Hallo, Niall,’ luidde de reactie. Zayn werd buiten beschouwing gelaten.
‘Waren jullie van plan in het water te blijven?’ vroeg Aidan na een poosje. Niall schudde zijn hoofd.
‘Nou, kom dan,’ gebood Aidan.
Niall zwom naar de kant en hielp Zayn erop, waarna hij er zelf ook uitklom.
‘Kleed je aan en ga naar huis.’
‘Waarom heb je ons hier dan laten komen?’
‘Ik heb het alleen tegen jou. Alleen jij gaat naar huis. Hij blijft hier en jij houdt je mond.’
‘En wat gebeurt er dan?’
‘Dan blijf jij leven.’
‘Tenzij ik zelfmoord pleeg.’
‘Jij bent goed op de hoogte van het nieuws,’ prees Aidan. ‘Maar inderdaad: tenzij je zelfmoord pleegt. Hoewel ik daar uiteraard niets mee te maken heb.’
‘Nee, natuurlijk niet,’ beaamde Niall.
‘Nou, waar wacht je dan nog op?’
‘Ik laat Zayn niet in de steek.’
‘Wat denk je dat er gaat gebeuren?’
‘Vertel jij het maar. Jij weet het beter dan ik.’
Aidan nam Niall schattend in zich op en richtte zijn pistool vervolgens recht op diens voorhoofd. ‘Het zou zo zonde zijn van je knappe koppie…’
‘Je knalt er toch wel een kogel doorheen.’
De verdampende waterdruppeltjes op Nialls huid deden hem huiveren. Het wapen joeg hem geen angst aan. Een pistoolschot was snel en daarom waarschijnlijk pijnloos. Daar ging hij vanuit. Zayn leek er meer moeite mee te hebben.
‘Goed,’ besloot Aidan uiteindelijk. ‘Als je erop staat. Kom maar mee dan.’ Hij gaf Zayn met het wapen een por in zijn schouder als indicatie van de richting die hij uit moest. Overmeesterd door angst gehoorzaamden beide jongens, gingen precies naar waar hij hen wilde hebben. Het was aan de andere kant van de zwemzaal, slechts enkele meters lopen. Een kamertje door, een deur door, een trappetje af en nog een deur door. Ze waren in een gedeelte van het zwembad waar normaalgesproken geen bezoekers kwamen. De machinekamer, waar de waterzuivering en de elektrolyseprocessen zoveel lawaai produceerden, dat het onmogelijk was elkaar te verstaan. De perfecte plaats voor een moord.
‘Is er dan niemand die merkt dat het licht brandt?’ vroeg Niall voorzichtig, hoewel met stemverheffing om zichzelf hoorbaar te maken. Het was koel in de machinekamer. Zowel bij Niall als bij Zayn stond het kippenvel op de ledematen, de rug - overal. Ze hadden geen tijd om zich er werkelijk druk over te maken - de kou was wel het minste probleem. Toch was het een onaangename bijkomst van het gebeuren. Hoewel eigenlijk het hele gebeuren onaangenaam was. Alles was onaangenaam en Niall kon niet anders dan zichzelf de schuld geven. De kou was zijn schuld, de hele situatie was zijn schuld.
‘Vast wel,’ bekende Aidan. ‘Maar ze verwachten toch niet dat ik met een zaklampje naar binnen kom? Ik ben geen smeris.’
‘Beetje verdacht, niet? Dat je heel toevallig beide moorden ontdekt.’
‘Natuurlijk is dat niet verdacht - of toevallig. Na de vorige keer heb ik besloten alles nog beter in de gaten te houden. Blijkbaar is de algemene beveiliging niet veilig genoeg en ik help graag een handje mee. Volkomen logisch dat ik hier ben.’ Hij duwde de loop van het pistool in Zayns nek. ‘En nu: genoeg geklets. Handen omhoog of ik schiet.’ Hij glimlachte. Zayn gehoorzaamde. Hij tilde beide armen de lucht in, was niet in staat ze stil te houden. De weinige waterdruppeltjes die nog op zijn gezicht plakten, vermengden zich met zoute tranen. Warme tranen, die de kou probeerden weg te jagen maar er niet in slaagden. In plaats daarvan maakten ze het contrast duidelijker. Kou, hopeloze kou en geen enkele uitweg. Aidan glimlachte. ‘Niet huilen,’ fluisterde hij, zijn lippen enkele millimeters van Zayns oor verwijderd. ‘Het is zo voorbij.’ Het was nauwelijks hoorbaar over het geraas van de machines. Met het geweer nog altijd in Zayns nek, haalde Aidan een mes uit zijn zak. Het lemmet blonk, schitterde. Scherp. Niall keek toe hoe het in Zayns wang gezet werd, hoe er een sneetje ontstond. Klein, onschuldig, maar het bloedde wel degelijk. Warm bloed en warme tranen, geen van beiden in staat de kou weg te jagen. Of de angst, of Aidan, of de dood.
Niall snapte niet dat hij Aidan in vertrouwen had genomen. Juist na de krantenkoppen. Natuurlijk was het niet slim om ’s nachts te gaan zwemmen in een gesloten zwembad. Een avontuur, Aidan die de nooduitgang voor hen open zou laten… Niall huiverde. Van de kou, van ongeloof. ‘Waarom?’ vroeg hij Aidan.
‘Het is leuk. Vind je het dan niet leuk?’
Niall trok een grimas, maar Aidan zag het niet. ‘De sensatie, de hoop - jullie hoop. Het besef dat jullie de verkeerde hebben vertrouwd.’ Een snee in Zayns nek. ‘De krantenkoppen. Ik ben een lokale held - of in elk geval een lokale beroemdheid, omdat ik de vorige ontdekt heb. Maar jij - jij was mijn kans op échte roem. Wereldwijde roem. Iédereen zal mijn naam kennen. Niall Horan en Zayn Malik van One Direction…’ Hij zuchtte, trok de punt van zijn mes langs Zayns lippen, maar sneed niet. ‘Ik word beroemd, Niall,’ glimlachte hij. ‘Wereldberoemd.’
‘Wat als ik nu opsta en de politie bel?’
‘We zitten onder de grond, je hebt hier geen bereik. En geen mobiel in je zwembroek. Daarbij - ik heb dit.’ Hij hield zijn pistool demonstratief een stukje omhoog. ‘Je komt nooit ver. Zie het onder ogen, Niall. Je gaat dood. Jullie gaan allebei dood en jullie dood wordt mijn roem.’
Zayn greep zijn kans, dat ene moment dat hij niet onder schot stond, en trapte op goed gelukt richting Aidan. Hij raakte diens linkerbeen en Aidan, tijdelijk overdonderd door de weerstand die hij niet verwacht had, wankelde heel even. Lang genoeg voor Zayn om naar de grond te duiken. De vloer was van beton en schaafde zowel zijn handen als zijn knieën open, maar dat deed er niet toe. Hij was toch al gewond.
Zo snel hij kon, kroop hij richting de deur. Als hij naar buiten kon komen, zou Niall ook veilig zijn. Hij zou de politie bellen en Aidan zou hen met rust laten. Met alle kracht die hij bezat, begaf Zayn zich richting de deur. Hij was de machinekamer bijna uit. Bijna, toen hij het schot hoorde.

Reacties: