FanFic.nl

Silence || Emmett Cullen

033 || Inbrekers?

Langzaam kwamen we dichter bij Charlies huisje.
“Neen, ze moet in het bos zijn, het heeft geen zin om elders langs te gaan.”� Ik hoorde hem met de andere jongens praten.
“Ik heb haar!”� riep ik luid toen de bomen verdwenen waren. Sam liep meteen naar Billy, vertelde hem iets en liep weg.
“Bella!”� riep Charlie bezorgd uit en liep op me af. Voorzichtig legde ik haar in zijn armen.
”�Ik denk niet dat ze gewond is Charlie.”� Het rolde over mijn lippen voordat ik bedacht wat ik zei.
“Hij is weg.”� Bella bleef dezelfde woorden nu al een tijdje mompelen.
“Bella, liefje? Gaat het?”� Charlie keek bezorgd naar zijn dochter, die in zombiestand stond.
“Charlie?”� mompelde ze verward en draaide haar hoofd naar zijn gezicht.
“Ik ben hier Bells.”�

Ik volgde het duo samen met docter Gerandy naar binnen. Toen Bella in de kleine sofa was gelegd begon hij haar te onderzoeken en Charlie kwam naast me staan.
“Bedankt Sara.”�
“Geen probleem Charlie. Als er iets is, bel me. Als je hulp nodig hebt met haar, ik weet als geen ander hoe het voelt om verlaten te worden. Emmett is ook weg.”� Ik overhandigde hem een briefje waar mijn contactgegevens opstonden.
“Oh, ik wist niet dat hij een lief had.”� Charlie keek me verward aan.
“Had hij ook niet,”� zei ik snel,”�Hij was mijn beste, wel op Bella na, mijn enige vriend hier.”�
“Oh,”� mompelde hij verrast,”�Wel, ga maar naar huis, of waar je ook op weg naar was. Ik bel je wel als ik iets nodig heb.”�
“Dag Charlie.”�

Mijn motor reed, aan een te hoge snelheid, door de straten van Seatle. Op zoek naar een plek om uit te gaan, ook al stonden mijn gedachten er niet echt naar. Met Bella, of iemand anders, erbij was het vele leuker geweest. Het was eigenlijk zinloos om nog ergens naartoe te gaan. Het was net na drie uur en binnen een klein kwartiertje werd ik weer thuis verwacht.

Het licht brandde nog toen ik de deur achter me dicht trok.
“Mam? Pap?”� riep ik. Mijn stem echode door het lege huis. Op het schoenkastje lag een briefje met de melding dat ze waren weggeroepen en ze tegen de ochtend weer terug zouden zijn. Met een zucht deed ik het licht in de gang uit en trotseerde de hoge trap naar mijn kamer. Nadat ik mijn pyjama had aangetrokken kroop ik uitgeput onder de wol.

Ik werd brut wakker door iemand die aan mijn arm stond te duwen.
“Wat heeft dit te maken?”� mompelde ik slaapdronken en knipte mijn lampje aan. Voor me stond een doodsbange Elisa die mijn lampje weer uitknipte.
“Ik heb beneden een vaas horen kapot vallen. Daarna hoorde ik twee mannen praten, ik ben bang Sara,”� fluisterde ze.
“Rustig maar.”� fluisterde ik,”�Kruip in mijn inloopkast en stuur een berichtje naar pap als ik binnen een kwartier nog niet terug ben. Onthoud dat ik van je houd.”� Ik kroop uit mijn bed en leidde haar naar de kast.
“Vertop je als een bolletje onder mijn kleedjes. Ze vinden je nooit.”� Ik drukte mijn gsm in haar handen en drukte een kusje op haar voorhoofd voor ik de deur toe en op slot deed. Met mijn honkbalknuppel in mijn handen geklemd sloop ik de trap af.

Reacties: