FanFic.nl

Zwarte inkt & blinkend metaal. |TC|

Zwarte Inkt -4-

Ongeduldig wachtte hij op het rode lichtje van de bakoven om te doven. Hij zuchtte, trommelde met zijn lange nagels op zijn bovenbeen. "Eindelijk!" mompelde hij geïrriteerd toen het knopje van kleur veranderde. Hij graaide een keukenhandschoen van het aanrecht en opende de deur, waarlangs een wolk damp wegdanste. Met een vork voorzag hij het deeg van een verticale rij luchtgaatjes. Hij ademde langzaam in, zodat de geur van het kaneel tot diep in zijn lichaam doordrong. "Perfect." Hij draaide zich glimlachend om naar Tom, die nog steeds met de servetten op tafel speelde. "Je ontbijt is klaar." Hij reikte zijn broer de schaal aan en liet zich op de stoel tegenover hem neervallen.

Tom stortte zich op het bord dat voor hem stond. Kruimels dwarrelden langs zijn lippen omlaag toen hij met grote happen de wafel naar binnen schrokte. Hij nam niet eens de moeite om zijn mond af te vegen. Als hij praatte, kon Bill zijn gehele mondinhoud gemakkelijk aanschouwen. Onwillekeurig moest de jongere broer glimlachen. Hoe erg hij ook van de eetgewoonten van Tom walge, toch hield hij ervan om te zien dat iemand van zijn 'kookkunsten' kon genieten. Een goeie kok was hij nooit geweest en zou hij, naar zijn mening, ook nooit worden. Maar voor Tom leek dat niets uit te maken. Hij zag de wafels als een waar feestmaal en at er minstens 6, in een wel héél korte tijd. Bill beperkte zich tot een zuinige hoeveelheid van twee van die deegflappen (want zo zagen ze er toch uit). Ze smaakten te veel door naar kaneel en waren niet genoeg gebakken, dus had hij ook geen behoefte om nog zo'n ding over zijn lippen te laten. Hij onderdrukte een hoestbui toen de hitte zijn mond verschroeide. Tranen sprongen in zijn chocolade-bruine ogen. Hij kuchte zwakjes en keek op. Tom had zijn maaltijd afgerond en had zijn rondje staar-zo-lang-mogelijk-naar-mijn-broer opnieuw hervat.

"Too-hoom!" De jongens met de dreadlocks keek zijn broer verstoord aan. "Wat?!" Bill zuchtte. "Je zit me weer aan te staren!" Een glimlach verscheen rond Bills lippen toen hij zijn broer rood zag aanlopen. "Niet waar! Ik dacht gewoon na!" Bill kon zijn lach niet meer inhouden en giechelde stilletjes. "Je denk wel veel na voor je gewoonte vandaag." Tom zocht duidelijk naar een gepast antwoord, maar kon niets anders bedenken dan een slappe 'ha-ha-ha' en sloeg zijn ogen neer om de kruimels op de keukentafel te bestuderen. "Nee, serieus. Ik wist niet dat je zo'n grote denker kon zijn." dramde Bill door. "Hou op," mompelde zijn broer, terwijl hij een verdwaald miniscuul stukje wafel in zijn mond gooide. "Kom op, Tom. Wat zijn je diepste zielsroeselen? Vertel het eens aan je broertje."

Tom kreeg het warm. Niet alleen zijn kaken voelden aan alsof ze in brand stonden, maar zijn gehele lichaam leek te gloeien. Waarom hield hij niet op met van die irritante vragen te stellen? Waarom stopte hij niet met dat onschuldig geknipper van zijn ogen? En vooral, waarom eindigde dit raar gevoel in zijn buik niet.

Simpele vragen, Tom. Ik zal je direct je antwoorden erop geven; Bill had, zoals wel vaker, geen enkel idee ervan dat hij je irriteerde. Hij wou gewoon een gesprek aanknopen en sprong op het eerste onderwerp dat hij tegenkwam. Ten tweede; er had zich zojuist een klein vliegje in zijn linkeroog genesteld, omdat het beestje dacht dat het een aangename schuilplaats was. Wist hij veel dat het zou verdrinken in het oogvocht? En ten slotte; dat gevoel in je buik, dat noemt men vlinders. Kleine rupsen die er al eeuwenlang aanwezig waren, maar die zich ontpopt hebben tot de grootste vlinders die je je kunt voorstellen. En ik geloof dat ze nog lang niet van plan zijn weg te gaan. Alleszins niet tot je hun nabijheid hebt opgemerkt.

De jongen merkte te stem van zijn onderbewustzijn/zijn tweede ik/ wat het ook mocht zijn niet. Hij had het -opnieuw, ja- te druk met zijn borer aan te staren. Hij keek naar Bill zijn ultralange wimpers. Naar zijn bleke handen met die fijne vingers. Naar zijn perfect rechte neus, die hij af en toe ophaalde omdat de langdurige stilte hem niet beviel. Naar zijn mond, en de voortanden die soms eens verschenen als hij zenuwachtig op zijn onderlip knabbelde. Naar het blauwe truitje dat zijn borst aan het zicht onttrok, en dat hem zo wonderbaarlijk goed stond. Naar zijn vingernagels. Mocht het mogelijk zijn, dan zou Tom zich bukken en onder de keukentafel verdwijnen om die fascinerende tenen van hem te zien. Ze waren lang, net als Bills vingers, maar verschilden allemaal in grootte. Zijn grote teen was kleiner dan de teen ernaast, iets wat Tom uitermate interessant vond. Ze waren ongelakt en de nagels waren kortgeknipt.

Genoeg over zijn tenen. Laten we overschakelen naar wat voor Tom het mooiste was dat hij aan zijn broer kon opmerken. De vele tatoeages die zijn lichaam versierden.

Reacties:

YarahartBill zei op 23 aug 2012 - 23:58:
Okee, first of all. Ik was idd dit verhaal vergeten. Heb het even snel weer door gelezen en weet nu precies weer waar het over gaat.

Second, je had hoofdstuk 3. En dit is hoofdstuk 5. Waar is hoofdstuk 4?

Thirth. Er zitten een paar kleine foutjes in. Ik zal ze er even voor je uithalen zodat je ze kan verbeter. Verder, Top verhaal!

En ten laatste

Ik denk dat je bedoelt "ten slotte". Ten laatste is niet correct Nederlands.

/twee hij/

Uhhhmm.... Twee hij wat?

Verder, kon ik zelf niet meer foutjes ontdekken.

Goed verhaal.

x.