Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Attention » Hectics,frustrations and one idiot
Attention
Hectics,frustrations and one idiot
Dit is zo’n dag waarbij je emoties als vuurvliegjes in een jampot worden opgesloten en hardhandig door elkaar worden geschud zodat ze gaan oplichten. Of zo voelt het bij mij in ieder geval.
De dag is in geen enkel moment als een sleur voorbij gegaan. Aan de ene kant een fijn idee, want dat betekent dat ik elke seconden in mij op heb gezogen als een spons, aan de andere kant erg zwaar, mijn lichaam zal het niet lang volhouden als ik op deze manier doorga.
“Ik ben officieel een miep.”¯ Mijn opgezwollen en rode voeten peddelen voorzichtig in het zelfgemaakte badje aan de rand van mijn bed. De rest van mijn lichaam ligt gestrekt over het bed, met Espresso als een Russische hoed boven mijn hoofd genesteld. “Als je dit al niet aan kan, dan kan je net zo goed nu je spullen pakken en naar huis gaan, want na vandaag zal het niet veel rustiger aan gaan.”¯ Een vermoeide zucht ontglipt mijn gesprongen lippen -ontstaan door het continu praten aan de telefoon en in persoon, gepaard met te weinig water drinken, of in mijn geval koffie.
Mijn telefoon ligt al een poosje onrustig in mijn handen. Nu is het moment om mijn ouders te bellen, maar ik weet niet precies wat ik ze moet zeggen. Ik ben bang dat ze horen dat ik het niet makkelijk vind -en mijn vader heeft altijd al een goede oren gehad, vooral op dit gebied.
De telefoon gaat over.
“Carií±o!”¯ neemt mijn moeder even zangerig op als altijd. Het geeft mij een kleine glimlach. “Cómo estí¡s?”¯
“Muy bien. Is pap ook in de buurt?”¯
“ Ja. Oh, wacht ik gooi je wel even op luidspreker. -Hoe werkt dat Raimund?”¯ vraagt ze aan mijn vader. Met wat gestommel -waarschijnlijk word ik overgenomen door hem- kom ik uiteindelijk op luidspreker en hoor ik de luide, warme stem van mijn vader.
“Hé pap, gaat alles goed daar? Houden jullie het een beetje uit zonder mij?”¯ Een retorische vraag, maar toch voelt het fijn om het te horen uit zijn mond. Ik ben altijd al een papa’s kindje geweest en dat zal niet snel veranderen, al ben ik drieëntwintig.
“Het gaat hier prima. Hier en daar wat werkdruk, zoals we het gewend zijn eigenlijk. En hoe gaat het met jou in het onbekende wereldje? Zijn ze een beetje lief voor je?”¯
“Het is even ‘wennen’, maar -auw, Espresso ga weg!”¯ De kat begint piano te spelen op mijn kruin. Ik jaag hem weg met mijn arm en vervolg mijn verhaal: “Maar het voelt geweldig om hier te zijn. Het is chaotisch en schematisch te gelijkertijd en mensen vertrouwen erop dat ik het regel, al ben ik de newbie.”¯
“Dat hoor ik graag. En hoe is het met Espresso? Je weet hoe ik er over dacht toen je zei dat je hem mee nam op reis.”¯ Hem vertellen dat ik de eerste dag bij het inchecken van het hotel de kat al kwijt was, ga ik in zijn langs zal ze niet gebeuren. Dat maakt mijn vader alleen maar onrustiger dan nodig is. Plus, nu gaat het wel goed en de meeste mensen die bij mij moeten zijn weten dat er een kat bij mij huist en dus moeten opletten met de deur. En meestal is dat alleen David die mij [vaak vrij onnodig] lastigvalt.
“Hij gedraagt zich als een echte heer, zoals we van hem gewend zijn. Even wat anders, staat mijn Mercedes nog netjes in de garage?”¯ Oké, ik klink nu echt als een kind van zeven, maar die auto is mijn baby en wanneer ik er niet ben heeft Alex er een handje van om hem te ‘lenen’ om de Duitse snelwegen onveilig te maken. En wat ik haar ook vertel, of eerder mee bedreig, ze lijkt op dat moment Koreaans doof.
“Veilig en wel.”¯
“-Je hebt mijn permissie Alex met een stok weg te werken als ze in de buurt komt!”¯
“Komt goed, Herzenskind. Het is al laat, ga anders lekker slapen en dan spreken we je snel weer.”¯
“Oké paps, het was fijn om je weer te horen. Buenas noches, mami!”¯
“Buenas noches, nií±a!”¯ Er volgt een zoen en nog een welterusten van mijn vader en daarmee eindigt het gesprek.
Voor dat ik snel onder de douche spring, ping ik mijn vriendinnetjes dat ik ze morgenochtend brief, omdat ik nu te moe ben om nog iets zinnigs te zeggen.
“Slaapzacht Espresso.”¯
De dag is nog maar net aangebroken en er is al hectiek ontstaan. Het is mij nog onduidelijk hoe die is ontstaan, maar daar kom ik snel genoeg achter.
Ik grijp de eerste de beste kip zonder kop en vraag haar wat er aan de hand is. Het schijnt een van de visagisten te zijn.
“We zijn Tom kwijt. Nog geen halfuur geleden kwam Bill bezorgt naar David met de mededeling zijn broer niet meer terug gezien te hebben na de kleine naborrel voor het succes van het eerste concert. Ze delen hetzelfde hotelkamer en hij heeft hem niet horen binnen glippen. Het schijnt dat hij zelf al de standaard plekjes afgezocht te hebben voor paniek te zaaien, maar hij kon hem echt niet vinden.”¯ Vooraleer ik iets uit mijn mond heb kunnen halen en voor kort mijn wenkbrauwen gehesen te hebben, zie ik David vanaf de receptie onze kant op komen, of eerder mijn kant want de vrouw rent er alweer vandoor.
“Ik neem aan dat je ingelicht bent? We gooien het plan van vandaag om. Ik regel wel wat jij dit aankomende uur hoort te doen en dan gebruik jij dit uur om hem te vinden. Daarna moeten we namelijk echt de bus weer in willen we op schema blijven.”¯ Zonder enig akkoord wordt ik weer achtergelaten. Fijn, nu ben ik ook nog eens zijn oppasser.
‘Tom waar hang je uit? Heel het hotel is op zoek naar je!’
Na een kwartier heb ik nog steeds geen reactie.
‘Je laat mij toch niet serieus naar je zoeken?’ Gefrustreerd gooi ik mijn telefoon in mijn tas en been de trap op. De eerste wordt doorgespit, al is het niet meer dan een blokje om. Het gaat mij te ver om bij elk hoteldeur aan te kloppen met de vraag toevallig een gestrande gitarist naast zich in bed gevonden te hebben.
“Ugh.. Dit bewijst maar weer eens goed dat hij achttien is en ik een drieëntwintig. Pubers.”¯
“Wie noem jij een puber?”¯ Op de tweede etage vind ik Tom met zijn armen gekruist en leunend tegen een gesloten deurpost. Hij ziet er beroerd uit, maar dat schijnt hem niet te deren.
Ik negeer zijn vraag en zeg: “Waar heb jij uitgehangen? Iedereen is doodongerust! Vooral je broer!”¯
“Die is al ongerust als ik twee minuten op de plee zit zonder hem te melden, dus dat telt niet. Maar als jij ongerust was, tja, dan is dat een ander verhaal.”¯ Houd je in, Ade, hij kan er niets aan doen, het zijn puberale hormonen die zijn lichaam en verstand hebben overgenomen. Als een mantra blijf ik de zin herhalen tot mijn bloed gestopt is met borrelen en ik mijn pokerface onder controle heb.
Ik zucht diep uit. “Ga als de wiedeweerga naar je kamer, verschoon je en pak je tas in, dan meld ik dat iedereen kan staken met zoeken en verder kunnen gaan met hun werk waar ze voor getekend hebben.”¯ Including myself. “Je hebt nog een klein halfuurtje.”¯
“Kan ik bij jou douchen? Ik weet niet waar ik mijn hotelpas heb gelaten..”¯
“Ik zal Bill naar je toesturen, tot zo Tom.”¯ Ik wuif zijn verhitte grijns weg en loop terug naar de beneden naar mijn eigen kamer en ping ondertussen David dat Tom gevonden is en zich klaarmaakt. Het berichtje wat ik daarop terug krijg maakt mijn net startende dag alweer wat beter.
‘Ik zal waarschijnlijk een kwade moeder aan telefoon krijgen wanneer ik klaar met hem ben! Bedankt. Zie je zo..’
Jezelf opfrissen en andere zeggen wat ze moeten doen is goed voor je humeur. En zelf het gezicht zien van Tom geeft mij een stiekeme glimlach. Hij heeft goed op zijn donder gekregen van David en dat is af te lezen aan hem. Er is in geen mogelijkheid zijn mondhoeken omhoog te krikken. Zelfs niet als ik zeg dat ik met hem uit wil.. nee, dan zal die vieze grijns van hem wel weer te voorschijn komen. Pervert.
“Tom, het is je eigen schuld man.”¯ In de garage van het hotel, plusminus drie meter van de tourbus van de tweeling vandaan met twee roadie collega’s en een sterke koffie, is net goed om de jongens te kunnen verstaan.
“Het zal. Toch vind ik de straf te ver gaan. Mijn hormonen en sexy lichaam kunnen er toch niets aan doen dat het chicks aantrekt? Daarvoor hoef ik toch geen uitgaansverbod te krijgen?”¯ Mijn koffie hoest ik omhoog. Uitgaansverbod? David is duivelser dan ik dacht.
“Zie het van de betere kant..”¯
“-Ik kan er geen zien, Georg”¯
“Nu heb je alle tijd om je ‘meisje’ te versieren.”¯
Zeg niet mijn naam. Zeg niet mijn naam. Bitte, zeg niet mijn naam!
“Je hebt gelijk! Ade zal voor mij zwichten!”¯ Oh God.
“Gaat het wel goed met je?”¯ Erich kijkt me met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. Mijn slappe handgebaar moet vertellen dat alles goed gaat, alleen ben ik bang dat het weinig effect zal hebben. Mijn ogen verraden dat het niet ‘goed’ gaat. Ik wil niet dat een op holgeslagen hormonenkind mij dwarsboomt tijdens mijn werk! Deze ervaring kan een twist in mijn carrière geven, en dan heb ik geen tijd in kinderspel!
Erich en Emil blikken kort na elkaar wanneer ik van ze wegloop met het kartonnen bekertje gepijnigd in mijn vuist. Ik moet er voor zorgen alleen in zijn buurt te zijn wanneer het echt nodig is. De onnodigheden laat ik oplossen door mijn collega’s. Ja, ik ga een frontlinie maken gebouwd van medewerkers.
“Ade?!”¯ Pas in het restaurant, om snel nog wat eten en verse koffie te regelen, wordt ik tegengehouden door David. Glimlachend draai ik mij om naar hem. “Is alles op zijn plek? We vertrekken over vijf minuten.”¯
“Ja, alles en iedereen is ingeladen. Alleen wij nog.”¯ Een onverwachte lieve grijns verschijnt op zijn gezicht. Hij slaat zijn arm om mijn schouder en wrijft zijn hand zacht over mijn bovenarm.
“Heb ik je al verteld dat ik blij ben dat je mij back up geeft? Vele van jouw leeftijd hadden het na dag één gillend opgegeven.”¯ Hij moest eens weten. “Jij stelt mijn oude kop gevuld met stress uit, en dat waardeer ik enorm.”¯ Mijn wangen beginnen te gloeien. Waarom ruikt hij ook zo verdomd lekker?
“Bedankt, ik help je graag uit de brand. Zullen we maar? Anders zorgen we er persoonlijk voor dat we achter lopen op schema.”¯ Zijn grijns wordt alleen maar groter en laat mij voorop lopen naar de parkeergarage waar iedereen netjes voor de bussen wacht. In mijn ooghoeken zie ik Tom ook net uit de bus stappen, gevolgd met Georg die zijn eigen bus opzoekt. Hij staart me aan, het veranderd in een brandende staar wanneer hij Davids hand ziet verplaatsen naar mijn onderrug. Hij leidt mij naar de bus en vraagt kort aan een medewerker of iedereen op de lijst aanwezig is. Er wordt geknikt en loopt dan met mij de bus in.
De koffie staat al aan, wat mij doet gniffelen en neem plaats in de lounge met mijn hotelkoffie en broodje kaas. David knipoogt en zegt dat hij even naar zijn kantoor is en dat ze zo de volgende planning doornemen.
“Mercedes!!”¯ neemt Celine op, en niet veel daarna gaat de tweede lijn ook open. “Hoe is het meis?”¯
“Geweldig. Druk, maar geweldig.”¯ Er komt een gelukkig zuchtje uit mijn mond.
“Ade Sarah Maria Padules von Nordgau, dat zuchtje ken ik uit duizenden! Wie is die man?”¯ Een warme gloed trekt over mijn gezicht door de kreet van Alex op luidspreker. Vlug zet ik de luidspreker zachter en gebied hen ook zachter te praten.
“Kalm, kalm. Jullie weten dondersgoed om wie het gaat.”¯
“Oh God, gaat het om die hotte manager?”¯ piept Celine opgewonden.
“Waar blijven de foto’s? We hebben nog steeds geen idee hoe hij er uit ziet. We moeten hem wel goedkeuren voordat je met hem trouwt!”¯ volgt Alex er vlug achteraan. Of het mogelijk is om nog roder te worden weet ik niet, want David komt uitgerekend op dat moment zijn kantoor uitlopen om de koffie die net klaar is in zijn ‘I’m the Boss’ mok te schenken.
“Komt goed, ik zal het regelen. Ik bel jullie later op de dag anders terug, oké?”¯ Snel haal ik ze van luidspreker en krijg een ‘oké!’ in koor terug. Een beetje betrapt kijk ik David aan die de koffiezetapparaat de rug heeft toegekeerd. Hij leunt tegen het smalle keukentje en blaast de dam uit zijn mok.
“Je weet wat ik gezegd heb, niet?”¯ Niet-begrijpend kijk ik hem aan. “Dat je mag bellen wanneer je wil en met wie je wil, daar moet je je niet door mij laten tegenhouden. Ik ben liever geen stoorfactor.”¯ Een stoorfactor is hij in ieder geval niet, speelt er door mijn gedachte.
“Daar hoef je niet bang voor te zijn,”¯ zeg ik dan ook eerlijk, “Die twee hebben geen automatische uitknop, dus die moet je soms handmatig indrukken.”¯ Knipogend zwaai ik met mijn Blackberry, waarop hij grijnst.
“Dan is het goed. Zullen we anders gelijk gaan zitten? De reis naar Rotterdam is maar kort.”¯ Met een kort knikje volg ik hem zijn kleine kantoortje in neem tegenover hem plaats. Hij haalt zijn papieren erbij en bladert deze vlug door voordat hij iets zegt.
“Goed. We zijn over iets meer dan een uur al in Rotterdam. De reden, zoals al staat aangegeven in deze bundel, dat we gisteren niet gelijk na het concert zijn gegaan is om de jongens een kans te geven hun eerste concert te vieren. Tom heeft het ietwat verprutst, maar dat doet er niet toe. Nu zullen er vroeg aanwezig zijn en dat geeft de media de kans om een interview met de jongens te houden. Nu wilt iedereen natuurlijk met ze een gesprek houden, dus het is aan jou om drie gelukkige bladen, televisie of radiozenders uit te kiezen die een halfuur los mogen branden op hun. Gaat dat lukken?”¯
“Natuurlijk! Heb je wel een lijst met hun gegevens die ik kan bellen?”¯ Hij maakt een ‘oh, helemaal vergeten!’ gebaar en haalt onder allemaal papieren een lijst te voorschijn. Hoe hij alles weet te regelen met dat zooitje op zijn bureau is mij een vraag.
“Hier. Doe meteen een research wat het meest populair is in Nederland zodat we goede publiciteit hebben. Succes!”¯ Ik bedank hem en neem mijn werkje mee naar de achterkant van de bus om zo rustig te kunnen bellen.
“Een hele goede middag! Spreek ik met de redactie van de Hitkrant?
-Ook een goede middag. Is dit radio 538?
-Hallo, is dit TMF? Een goede middag, u spreekt met Ade von Nordgau Assistant Manager van Tokio Hotel.”¯
Reacties:
Zeg niet mijn naam. Zeg niet mijn naam. Bitte, zeg niet mijn naam!Dit zag ik zó voor me. <3
“Je hebt gelijk! Ade zal voor mij zwichten!”¯ Oh God.
& wat Natascha zegt - het is ZO leuk dat Ade voor David valt en David is hier eigenlijk ook gewoon een lekker ding & Tom is irritant, maar - ahw. Ik kom niet uit mijn woorden. Het is zo LEUK. :'D En dat telefoongesprek met Alex en Celine, en David die net koffie komt halen - ik sprong op en neer op mijn bed, aaaah.
Volgende update komt sneller? :'D <3
(En ik ga Stranger ook lezen, maar dat duurt wss nog wat langer want daar wil ik echt tijd voor vrijmaken en die heb ik momenteel niet. Dus. Maar, weet alvast dat ik dat in mijn agenda zet!)
Oh. Yasmine. <3
Russische hoed. Haar moeder ("Hoe werkt dat?" Moh.). Hihi, de kat kwijt. _o_ UITGAANSVERBOD OH MY GOD JIJ BENT GEWELDIG.
*brede grijns*
Een frontlinie gebouwd van medewerkers, haaa I love you :'D
DAVID! DAVID! DAVID! *spingt enthousiast wijzend op en neer* Hoo, ik vind het zo tof dat ze helemaal googly eyes is voor David. En dat TOM DAT GEZIEN HEEFT. Of half. Hij heeft het begin gezien. But he'll be jealous as hell. Eheheheh.
Meer?
omg, dit verhaal is het wachten echt nog steeds meer dan waard
ik lees zo graag, en ik kan me echt totaal inleven ^^
en je schrijft zo leuk, soms lig ik echt kapot van het lachen op de grond
Tom wordt hartstikke jaloers als Ade wat met David krijgt :p