FanFic.nl

The Vampires of Salem

First Day: Pilou Swimmbrecht

Het einde van de schooldag is eindelijk genaderd en dat betekend dat Zora haar plan uit kan voeren; al haar kleding netjes in de kast krijgen. Dat is het enige wat heel de dag in haar hoofd zit. Al die nieuwe mensen die probeerden contact te maken met haar is totaal langs haar heen gegaan -behalve Lola dan, die is niet te missen. Ze heeft zo haar best gedaan om de school in een beter perspectief te laten zien en de populaire leerlingen nog meer op te hemelen. Maar dat werkt averechts bij Zora. Deze heeft haar ogen laten rollen wanneer ze weer over de ‘heerlijke jongens’ begon en de ‘beeldschone dames’.
“Eerste schooldag en tot nu toe slechtste schooldag. Ik hoop echt dat deze de slechtste blijft, want ik weet niet of ik nog meer aan kan.”� Kritiserend scannen haar ogen de kledingkast indeling. Alles keurig op kleur, kleding wat kreukt netjes aan een hanger en de rest opgevouwen, en daaronder zit een schoenenrek.
Het laatste paar zet Zora er in en sluit dan tevreden de houten kastdeuren. Haar koffers worden onder het bed geschoven -wat overduidelijk die van haar is- omdat de andere aan de overkant van de kamer vol ligt met boeken en een schooltas. Daarbij, vanochtend lag er bij binnenkomst een envelop met haar naam erop op het witte hoofdkussen. Haar schoolpas zat erin met een welkomsbrief en haar rooster.
“Hé?”� De onverwachte stem laat Zora van schrik omdraaien. Vanaf haar bed ziet ze een meisje bij de deuropening staan die zich voorstelt als Pilou Swimmbrecht, haar kamergenoot. “En wie ben jij?”� vraagt de blondine met lange lokken tot voorbij haar schouderbladen.
“Zora Lith.”� Handen worden geschud. Met een glimlach loopt het meisje naar haar bed om de boeken in een kastje onder haar bureau op te bergen. Eén van prachtige mahonie houtwerk met een donkergroen schrijfblad tegen krassen. Maar het meubelstuk is snel vergeten wanneer Pilou met haar eeuwige glimlach zich omdraait naar Zora. Het modebewuste meisje is van haar stuk gebracht door de blonde verschijning. Haar glimlach en mooie haren geeft haar een ongekende gloed, het bevalt Zora en moet toegeven aan een korte glimlach die op haar huid kriebelt.
“En hoe was jouw eerste dag?”� start Pilou de conversatie, alleen niet met de bedoeling het de hele tijd over school te hebben, maar meer over het mysterieuze meisje te weten te komen. Want ook zij heeft Zora’s naam horen vallen in de gangen en wilt beslist meer weten over haar.
“Zoals ze altijd zijn: vreemd. Vooral als je in een kooi wordt gestopt met een bordje waar nieuweling op staat en iedereen naar je kijkt alsof je de meest besproken attractie bent.”�
“Hm. Mijn dag was ietwat anders ingedeeld, maar interessant. Wat brengt jou eigenlijk hier? Ik geloof niet dat je hier zelf voor hebt gekozen.”� Het gezicht van het bruinharige meisje vertrekt bij de woorden van Pilou. Nee, natuurlijk zit ze hier niet voor haar lol.
“Mijn ouders wil is wet, zo blijkt maar weer.”� Met moeite weet Zora een geïrriteerde zucht binnen te houden. Het laatste waar ze nu aan wil denken is aan haar ouders. Die zitten op dit moment waarschijnlijk te genieten van elkaar en de dure kunstcollectie die het huis bekleed. Ugh.
“Is er iets?”� Het valt Pilou op, vanaf haar bed, dat de houding van haar kamergenoot plotseling is veranderd en het maakt haar nieuwsgierig. Ze krijgt echter geen reactie. Het meisje tegenover haar zit volledig in haar eigen gedachte, pulkt onbewust aan haar broekspijp die ze in haar kleermakerszit heeft weten te bereiken.
“Zora?”�
“Ja?”�
“Ik vroeg of er iets was.”�
“Oh. Nee, er is niets. Sorry, ik leef heel erg in een eigen wereld. Neem het niet persoonlijk op wanneer ik niet reageer.”� De bruinen ogen van Zora observeren de blauwe ogen van Pilou. Ze glimlacht even vriendelijk en staat dan op.
“Kom je mee eten? Beneden start altijd om zes uur het avondeten. Misschien moet je je eerst even omkleden. Alleen in het weekend ben je vrij in het kiezen van je klederdracht.”�
“Geweldig.”�

Beneden in de grote eetzaal stroomt het vol met stemmen en voetstappen. Er lopen smalle paden langs de robuuste, houten tafels waar vijfentwintig leerlingen aan beide zijdes kunnen zitten. Dat zijn tien tafels met vijfhonderd stoelen, zo zou je het tenminste berekenen. Want buiten de aparte tafel waar het hoofd en de docenten zitten, is er nog een tafel waar maar zeven stoelen bij horen. Deze staat bij een groot raam die vanaf de bovenkant uit glas in lood bestaat.
Het is Zora pas duidelijk voor wie deze bestemd zijn wanneer zeven leerlingen aan die tafel plaats nemen. Hun verschijning maakt ook gelijk duidelijk wat en wie Lola bedoelde. Het doet de rumoer in de zaal de das om en als één paar ogen kijken ze naar de leerlingen in het zwart. Het valt Zora ook op dat zij niet aan de verplichte schooluniformen houden, wat haar als minderwaardig laat voelen en verslagen naar haar geplooide rokje kijkt die in de kleuren van de school zijn; mosgroen met wit en rood.
Naast haar zit haar kamergenoot Pilou en aan de andere kant Lola, die op haar zwartgelakte schoentjes met kleine hak zwaaiend naar haar toe was gerend wanneer ze Zora de eetzaal in zag lopen. Ze was wel wat terughouden bij het zien van Pilou die lachend in gesprek was met haar toekomstige beste vriendin.
Maar Zora’s gedachte ligt niet bij de jaloezie van Lola. Haar ogen spieken terug naar het mysterieuze groepje bij het raam, bestaande uit vijf jongens en twee meiden. Veel kan ze niet uit hun gezichten halen vanaf deze afstand, maar ze kan wel zien dat ze vrij weinig in de zon hebben gelegen. Nu weet ze dat Duitsland niet de meeste zonuren heeft in de zomer, maar daar heb je verre vakantielanden toch voor? En ze gaat er vanuit dat wanneer je deze school kan permitteren, een reis boeken ook geen probleem moet zijn.
“Ik zie dat je de begeerde leerlingen al hebt gevonden?”� Zonder oogcontact te maken prikt Pilou met haar vork in een voorgesneden fazant. Al het eten wordt van het land gehaald en deze gevogelte is vanochtend vers uit de lucht geschoten.
“Nee,”� liegt Zora en kijkt vlug naar haar eigen bord. Het zijn niet de woorden van haar kamergenoot die haar gespannen naar haar onaangeraakte eten laat kijken, maar door De Zeven Leerlingen bij het raam, of in ieder geval één daarvan. Alsof hij gelijk door had dat er naar hen gekeken werd. Freaky.
“Zij hebben in ieder geval jou gevonden,”� vervolgt de blondine, kijkt haar dit keer wel aan. “Laat ik je één advies geven. Hebben ze je eenmaal in het vizier, dan zou ik goed op je tellen letten. Ze weten zo alles van je en voor dat je het weet ben je van hen.”� Dit doet Zora verslikken in een doperwt en moet met een vuist op haar borstkast de groenten de goede kant op krijgen.
“Pardon?”� weet ze dan te zeggen.
“Dat is helemaal niet waar, Pilou, ga aan iemand anders je bedtime stories vertellen.”� Lola kijkt vanachter de rug van Zora vernietigend naar haar competitie, terwijl ze sussend over de rug van haar buurvrouw wrijft. “Gaat het?”�
“Ja hoor, danke. Ik heb geen honger meer, zie jullie later.”� Zora staat op met haar volle bord en loopt richting de kok om zich te verontschuldigen dat het niet aan het eten ligt. De kok wenst haar sterkte en neemt haar bord over.
“Waar denk je heen te gaan?”� De hoge, verouderde stem laat het meisje omdraaien en ziet hoe iedereen gestopt is met eten om haar aan te staren. Ongemakkelijk kijkt ze naar het hoofd die aan de overkant in het midden aan tafel zit, wachtend op een antwoord.
“Ik voel mij niet zo goed, mevrouw,”� legt Zora uit, bijt vervolgens op haar lip door de onverwachte spotlight op haar gezicht. Vooral de ogen van De Zeven Leerlingen lijken licht te geven. Het doet haar maag draaien en voelt zich nu echt misselijk worden. “Mag ik alstublieft vertrekken?”�
De oudere vrouw met rossig haar, wat gebonden is tot een strakke knot, peilt de situatie van haar leerling en stemt dan met een kort knikje en een beweging met haar hand dat het in orde is en de eetzaal mag verlaten.
“Op één voorwaarde.”� Alle leerlingen kijken nu naar het hoofd. “-Dat iemand met je meegaat en naar de zuster brengt zodat je onderzocht kan worden. Vrijwilligers?”� Eén meisje staat gelijk op met haar hand opgetogen boven haar hoofd gestrekt zodat ze uitgekozen wordt: Lola. “Goed, begeleid jij haar maar, maar kom wel gelijk terug! Chef-kok Schulz heeft niet voor niets zijn best gedaan.”� Het meisje houdt zich hier aan en komt dan in een soort huppel bij Zora terecht en zend haar de grootste glimlach die ze heeft.

Reacties: